Hoi, ik ben Vera. Weet je wat ik écht vet vind? Mensen die elkaar nog nooit hebben ontmoet, maar dan ineens met elkaar te maken krijgen. Want dat gebeurt de hele tijd, de hele dag. En ik geloof dat het bepaalt hoe we onszelf en elkaar zien. Maar we vergeten die mensen met hetzelfde gemak waarmee we ze ontmoeten. Daarom schrijf ik portretten van mensen die ik niet ken over dat vluchtige moment dat we heel even in elkaars leven waren.

Komt die? Luuc, hoe zal ik je eens begroeten met Welkom misschien? Of met succes in elk geval? Hoi. Gefeliciteerd met je eerste dag. Je bent zacht, je huilt heel hard. Je bent niet zomaar een baby. Ze was geen baby. Zomaar een baby is. En dan ben je ook nog eens haar baby. Over het leven kan ik je niks vertellen. De illusie en te begrijpen verdwijnt zo rond je dertigste. Maar ik kan je wel stiekem inlichten over je moeder.

Mijn beste vriendin, onze beider vaste constanten. De vrouw aan wie je aankondigde op een cleer blues boven een plas emmer in een blokhut in Nevada. Je bestond meteen. Zij was Jerry en ik was Mel C. Dat zul je moeten googlen. Als het dan nog Boelelaan heet en dan nog ga je die rolverdeling niet snappen. Je moeder heeft nog nooit iemand gehaat. Het dichtstbij komt misschien Tommy uit groep 5, die tijdens het buitenspelen meisjes tussen hun benen trapte.

Tommy kon op zijn achtste nog niet schrijven. Dus als je vrienden boekje met hem mee naar huis ging, kreeg je hem terug met keurig door zijn vader opgetekend. Mijn mooiste herinnering aan jou is toen ik je in je kut schopte. Je moeder houdt zoveel van mensen dat ze al steun komt opdagen voor dokters, afspraken die je zelf bent vergeten. Ze vergeet geen sollicitatiegesprek of hamster. Verjaardag om vriendelijkheid verbaast haar. Liegen verwart haar oprecht. Ze is ook geduldig.

In Renesse sprak je moeder drie uur lang op me in, omdat ik mijn zakje kots zorgvuldig afgeladen achter in de party bus niet wilde loslaten. Mijn ma had me voor de vakantie op het hart gedrukt dat ik nooit onder geen beding mijn tasje uit het oog mocht verliezen. Een eerste grote liefde, een chill gebleekt, gebroken hartje kapsel en een studententijd later dachten we het nog eens over te doen. Renesse. Ik werkte net en schreef een verhaal over het aanstaande alcoholverbod voor 16 en 17 jarigen.

Ja, echt leuk. 16. En je moeder meende dat we met genoeg lipgloss op nog echt wel de koffie konden in Feest Café Trinity. Het was op die dag dat iemand voor het eerst mailtje naar je moeder schreeuwde. Ze gaat je vertellen om altijd overal je best voor te doen. Niet een beetje, maar je tong uit je mond. Best op school. Zelfs voor CKV. En als dat vak nog bestaat in 2034 heeft CKV dat misschien ook wel verdiend.

Je best moet je van haar ook doen tijdens ondankbare bijbaantjes, in stinkende pashokjes en op terrassen vol lallende vriendengroepen die naar je kont grijpen. Haar eigen desillusie over vergeef je best doen heeft ze altijd snel naast zich neer kunnen leggen. Cynisme, het past haar niet. Haar beste grappen komen voort uit kortsluiting. Zoals toen ik vertelde dat een nieuwe vriendin van mijn broer bang was in het donker en ze na een korte stilte voorzichtig zei. Maar voor je broer is donker.

Je gaat haar niet geloven als ze schreeuwt tijdens jullie ruzie over het kwartje ecstacy dat ze in je broekzak heeft gevonden. Maar je moeder heeft echt nooit drugs gebruikt toen ze zelf jong was, behalve die keer dat we Buffetts van een joint in haar mond moesten blazen. Omdat ze zelf niet kan inhaleren zonder te hoesten. Ze houdt tot op de dag van vandaag vol dat ze niet echt stoned was. Ondanks haar vraag of Barbiepoppen in het echt ook zo knap zijn.

Roken ga je gelukkig niet van je moeder leren. Loyaal zijn wel. En ook hoe om te gaan met de fragiele ego's van anderen. Hoe niet vertrapt te worden door mensen die bovenop je hoofd gaan staan onszelf hoger op te komen? Hoe om te gaan met de dagen, soms weken, soms maanden waarin het maar niet licht wil worden? En hoe het te vieren? Wanneer die luxaflex eindelijk weer opengaat. Ze wenst nu een dag oud bent en ook als je straks 18 jaar bent en ik je de link naar dit verhaal ga sturen.

Dat haar lessen niet de jouwe hoeven te zijn. Dat de narigheid die haar opzocht jou met rust gelaten. Ze gaat je hart willen beschermen en als dat niet lukt toch tenminste je kapsel. Want zo verliefd als op jou was ze nog nooit. Niet op Patrick van de harde kern van FC Den Bosch, die op zijn kuit het poëtische kanker Den Haag liet tatoeëren. Niet op de volgende die heel veel vleeswaren at. Wat meteen zijn meest opmerkelijke eigenschap was.

Zo dol als op jou is er niet eens op je vader en van hem was ze meteen zo gek dat ze de eerste weken alleen maar ik snap het niet heeft gezegd als ze aanbiedt je te leren autorijden. Bedankt dan vriendelijk als je iets goed te maken hebt. Oude kaas als je haar dwars wil zitten. Doe alsof je iets weet wat zij niet mag weten. En als ze je waarschuwt, geloof haar. Je hoeft het haar niet eens te laten merken.

P.S. Eigenlijk zou je Lex gaan heten, maar zo had ze de kat al genoemd. Genoten van dit verhaal Op De Correspondent vind je al mijn andere ontmoetingen. Het zijn er een stuk of honderd, dus je kan je lol op. Ben je nog geen lid van De Correspondent? Ga dan naar de correspondent Pantanal Slash Word lid. Hou!