Hallo, met name Scheirs frontman. Ik zit niet in archiefkast op de redactie van de Volkskrant. Ik zit ook niet thuis. Onderhouden, slapen van mijn dochter. Ik zit in een kinderkamer. Tegenover mij zit Nynke Sietsma. Euh. Dit is de kamer van Beernink.

Berend is jouw zoon en hij is pas geleden overleden. Hoe oud was? Hij was vier. Hij was vier.

Zou ik begin direct met een kraker mijn stem. Maar dat? Ja, dat zal wel vaker gebeurd zijn. Dat zijn ook geen gemakkelijke dingen om om te zeggen. En uhm, ik zit hierbij omdat. Euh. Dit is de laatste aflevering van deze podcast van dit jaar van 2020. En euh ja, dat dat dat simpele feit. Nope, toch altijd tot reflectie. Hoe stom het ook is. Maar het eind van zo'n jaar ga je terugkijken. En het is natuurlijk voor iedereen in de wereld een krankzinnig jaar geweest.

Maar voor sommige mensen extra krankzinnig jaar. En feit is dat jij mij volgt op Instagram. En ik volg iedereen terug op Instagram. Euh euh. Maar ben het met groenteman account en sommige mensen met extra veel interesse. Aandacht, nieuwsgierigheid. Zorg. Weet ik veel wat. Jij bent een van die mensen omdat euh. Naar jouw zoontje was dus heel ziek geworden. En euh, jij hebt zijn euh zijn ziekte. En uiteindelijk zijn overlijden. Euh, heel intiem en intens gedeeld met ons, jouw volgers, waardoor wij nu een inkijkje hebben gekregen in het leven van jou en van Berend en van je gezin, van je man en van je dochter.

En uhm ja, dat is. Dat is natuurlijk raar, want ik ken je helemaal niet. Hoe moet ik heb je nu net voor het eerst ontmoet? En tegelijkertijd heb ik het gevoel dat je wel kan. En het lijkt mij een moment deze laatste om elkaar dan echt te ontmoeten. En niet alleen via Instagram te delen. Hoe het is, maar je ook wat daarover wat we mogen vragen. En ik vind het heel lief dat je je mij wilde ontvangen.

En dan ook nog hier in de kamer van jou Berend. Oh ja ja, toen zijn kamer zitten voel je m als je hier uh, als je hier zit.

Nou niet meer dan als ik beneden zit of als ik in mijn eigen bed liggen. Nee, maar dat is een grappig dat je dat zegt, want dat is inderdaad een euh ja, voel ik hem.

Ja natuurlijk, hij is de hele tijd overal aanwezig. Alle dingen en elke stap die je zet.

Ehm ja.

En op sommige plekken meer dan andere gebieden natuurlijk zijn kamertje. Dus hier moet je dit zeggen als hun favoriete dingen. Dus dat is natuurlijk makkelijk.

Maar er is eigenlijk geen moment van de dag dat hij je verlaat.

Nee, nee eigenlijk. Nee, geen eten. Ja, nee.

Nee. Nou ik. Nou, ik heb voor het eerst nu. T Is natuurlijk nog maar twee maanden geleden. Het is morgen precies twee maanden geleden dat hij overleed.

Het is nu 27. 28 oktober is hij overleden. De ochtend overleden? Uhm, dat ik. Deze week was ik met mijn vriendin een nacht in een hotel dat ik voor het eerst heb gehad. Dat ik even uit was, dat ik even gewoon was met Harm wandelen. Dat ik even gewoon wat het even hadden over werk of over iets anders. Ja, dat was ook wel fijn.

Ja ja, want het hè hè? Het drukt natuurlijk zwaar op je ook dat. Euh ja goed, dat is wat Riet is echt. Nou, ik heb heel veel aanmerkingen gemaakt.

Ik ben zelf freelancejournalist van beroep en ik schrijf graag gewoon mijn hele leven al. Ik zeg dat erg. Ik schrijf het ergens op als het lijkt wel een soort jas die op je treetje. Het weegt echt heel zwaar. Je gaat letterlijk krom lopen waar echt een beetje gekrompen, zo ging Enzo.

We hadden allebei kregen we last van onze rug. Ja, nou, daar zijn we nog nooit eerder gehad. Maar je bent. Ja, je bent echt overmand door verdriet.

Hoeveel? Hoe, hoe? Hoe? Hoe begonnen jaar?

Ja, het begon echt heel goed. Ik had er echt ontzettend veel zin in. Ik dacht Robbert. Mijn man. Die is ook zelfstandig. Die had heel hard gewerkt. Hij had ook nog in de kerstvakantie volgens mij gewerkt. Hij maakte een boek volgens mij over Joop Zoetemelk. Wil je ergens liggen en we hadden afgesproken nou, dan doe jij het rustiger aan. Ik ga nu weer meer werken. Ik had gewoon echt heel veel zin. Ik zou veertig worden.

Euh, ik. Ik had een leuk feestje bedacht voor alleen mij en mijn vriendinnen. Ik had. Ik had allemaal leuke klus genomen. Ik had was ook echt aan het pitches zoals wij dat moeten doen als freelancejournalist.

Ja, je was vol energie. Ja ik wat had. En ik dacht ook van ik heb wel eens de waa. Wat wat somberheid in de. In de winter. Ik dacht die ga ik ook, Tecla. Dus ik dacht ik ga gewoon veel werken. Ja en euh. Nou, dat ging. Dat was ook echt zo.

Over dingen neem ik me ook weer elk jaar voor in het water. De winter zomer te verslaan? Ja, maar nu dacht ik echt naar buiten.

En nou weet ik veel vitamine D moeizamer en wat er is aan light ging je pakken.

Ja en nee. Dus echt een week voordat Berend ziek werd. Toen was de eerste lockdown afzegging, want ik zou Edgar Keret interviewen voor. Een rubriek in Trouw die inmiddels is opgeheven. Ik interviewde samen met iemand anders mensen over hun dromen. Ja, en ik was daar enorm. Uhm, kijk daar enorm naar uit. Omdat ik hem ontzettend leuk vind. Het is een Israëlische schrijver.

Stef Bos euh.

Ging ik interview over de rubriek. Ik was bezig met een Eelko. Ja, ik was met de B. Ik werk mee aan een maatschappijleer. Lesboek na gewoon al die dingen. Gewoon al die dingen die ik ook nog die plannen die ik in mijn hoofd had. Die daarvan dacht ik. Die ga ik nu echt doen dit jaar. Kom op, zeg niet zo.

Euh ja, dus als ik heel veel zin in.

En toen? Uhm ja toen. Toen gebeurde het ergste wat je kan. Dat was ook totaal onverwacht. Het was euh.

Hoe gebeurde dat? Uhm, nou die die die die week van die lockdown.

Ik weet nog dat donderdag op een donderdag 12 de 12de maart was. Die persconferentie. Toen zou ik precies om 3 uur Stef Bos interviewen en die nam hield het niet op. En die zal natuurlijk ook naar die persconferentie te luisteren. Dus die had ik een soort van vloekende aan de telefoon, want hij moest even leeglopen dat zijn tournee was afgezegd. Nou, toen drong wel door. Oh, het is wel echt. Euh. B. Dit is wel wat een vreemd iets.

Of nou ja, dit is iets wat we niet kennen. Het gaat. B. B. Weet je, wat wordt nu wel serieus? En die zondags?

Uhm ha, ben ik met de kinderen of maandag ben ik met kinderen naar een duim meer. Toen was dus die lockdown dus Hadassah. Mijn dochter hoefde niet in school. Dus wij gingen naar een Damiate hier verderop. Ik woon dus vlakbij dat Kennemer. Daar bied ik heel graag kom. Ja, en ook heel veel met binnentuinen en me en m'n dokter ben geweest. En we liepen daarheen. En uhm uh, ik ga altijd op de fiets.

En om één van de redenen was ik nu met de auto en parkeerde daar. En dan moet je een stukje lopen. En daar zaten we nog de luizen van hoe je de specht wel kijkt, daar is de specht. Alle drie luisteren. En toen zat ik uh uh ging me naar huis. En terwijl we dus terugliepen, zei Berend. Oh, ik ben zo moe, ben zo moe maar mee. Hij kon eigenlijk niet verder lopen en hij zakte door z'n knieën.

En toen? Uhm ja, ik schrok natuurlijk heel erg. Waardoor een kind van drieënhalf. Die zijn super energiek. Mijn dochter, die springt al die die was een beetje was. Ze waren ook springlevend.

En ineens zakte hij door zijn knietjes naar. Toen was ik al heel bezorgd, maar ik dacht nog van nou, misschien weet je drieënhalf. Dat zijn van die kwakkel levertijden. Het was winter geweest. Je kan zeggen.

Ja, uhm, en toen? De volgende dag ging ook nog wel. En toen bracht ik hem naar bed. En toen voelde ik een bobbel in zijn buik en. Toen ze hem de volgende ochtend en toen toen dacht ik wel van nu is het echt heel serieus. Moet ik nu direct de ambulance bellen? Moet ik de huisarts bellen? Maar toen dacht ik. Hij heeft geen koorts, dus toen dacht ik nou ja, misschien is ik heb er zelf last van mijn darmen.

Misschien heeft hij iets met zijn darmen, dacht ik. Dus we gaan morgenochtend direct naar de huisarts? Ja, en die zijn wel van je moet nu echt naar een ziekenhuis gaan. Ja en. En dat was dus iets van 18 maart. Of zou ik toen? Euh. Was mijn auto stuk? Ze kon niet naar het ziekenhuis komen en ik zie mezelf nog hier in paniek. Uhm, met Berend die echt inmiddels verging van de pijn in die ini kapotte auto zat hij.

En dat ik in paniek voor de. Bij de buren voor de deur stond van en kan ik je auto lenen en naar de buurman. Die bracht ons tournant ziekenhuis. Ja, en daar was ook een lockdown, dus er was helemaal niemand, dus dat was. Het was ook direct een sfeer van heel onheilspellend en een heel naargeestig is eigenlijk het T.

T. Het absurdisme waar het hele land op dat moment in gedompeld werd. Euh. Plus de absurde situatie van je kind wat ineens door zoiets getroffen wordt. Dat viel helemaal samen bij. Ja ja en euh.

Dat ik ook erg dat dat klassieke verhaal van een verpleegkundige die dan geen BCP meer kon kopen. Dat hoorde ik ook echt op de gang, want er was niemand als Jongepier verpleegkundige ook praten. Dat iemand inderdaad zei voor jij kon namen diensten geen boodschappen mee doen. En ja, ondertussen doe ik alleen maar naar binnen keek van mijn god. Wat is er aan de hand? Ja, en dat je dan met zo'n bed door de lege gangen gaat naar een echo ruimte.

Ja, dat dat soort dingen vergeet je ook echt nooit meer. Omdat ik Fries spreek tegen mijn kinderen heb ik altijd. Gek genoeg breek ik het ijs daarmee. Want de Echols kopiisten voort? Ja, die zei van Oh oh, wat is dit? Portael het zeg, dat is Fries.

Nou ja, dan maken mensen ons ons een grapje. Of probeer na te doen dat vergeten.

Ja, dat soort dingen vergeet je dus niet. Nee. En toen wisten we toen nog niets. Maar toen zei de kinderarts wel van je man mag komen. Ja. En toen zeiden ze we hebben overigens wel gezien. Maar ja, ergens wel. Denken ze wel. Wat zou ik? Ik was echt nog heel naïef. Ik dacht nou ja, ja en nee, dat weet je echt niet van tevoren. Wat dat? Hoe erg dat dus is.

En toen? Ja. En toen zeiden ze van je moet. Je wordt er vol. Je wordt morgenochtend in het Prinses Máxima Centrum verwacht. Nadat ik nog nooit van gehoord. Echt nog nooit. Ik heb het ook niet opgezocht, want ik was alleen maar bezig met B met peren bezig. Maar wij haalden de ochtend al niet. Hij had zoveel pijn dat we s nachts weer door diezelfde buurman echt in een jaar om twee uur s nachts zijn we daarheen gereden in de mist was een beetje mistig.

Dat beeld, dat staat ook op mijn netvlies.

Hoe? Ja, gewoon zijn zo'n lege snelweg. En euh ja, daar was niemand natuurlijk. Dan kom je daar midden in een nacht aan. En ik wist eigenlijk nog steeds niets. En de volgende ochtend beginnen we met bed en al over de gangen. En toen zag ik kale kinderen. En toen? Ja, dat wel. Dat kwam echt als een schok. Ik heb. Ja, dat is echt. Want eigenlijk. Euh. Verzet je Gijs zich misschien bijna tegen dat idee?

Want in. In een in een volstrekt rationele staat zijn misschien. Toch had je de conclusie het had het kwartje kunnen vallen bij. Maar misschien dat er iets is wat zich dan verzet. En pas als je in die feitelijke situatie zit en om je heen ziet wat? Wat? Wat de andere kinderen getroffen heeft. Waar je dan tussen bent? Dan komt ineens het euh, het besef ja, het diepe besef van kijk en mijn broer had, terwijl ik nog in het ziekenhuis in Haarlem zat al gek.

Die had natuurlijk alles al opgestuurd, als die maar dat is. Zo zit ik niet in mekaar.

Ik kan niet na of jij zit niet in elkaar. In zo'n situatie? Nee, dat zou ook kunnen. Maar ik heb. Dat is wel ook. Eigenlijk heeft zich dat zo voortgezet in het hele proces, dus wij zijn. Dan zijn we ook achterkomen ik een robot trouwens ook. Er zijn geen controlfreak. Dus waar gaan we kijken? Alleen maar ook? Wat is hier nu aan de hand? Ja, die cijfers ook. Je moet het gewoon niet willen weten.

Je wordt er. Je maakt jezelf gek.

Ja. Ontwikkel je eens wat. Misschien niet zo bewust, maar als je zegt van we zijn geen controlefreak, zijn de cijfers. Je moet het niet willen weten. Ontwikkel je Baena, een soort manier van omgaan met de situatie waar je dan in terechtkomt? Ja, inderdaad hoef je overal bovenop zit. Of dat je het allemaal een beetje laat gaan. Of je alles wil weten of misschien niet.

Ik denk dat dat echt karakter is, want ik zal nooit iemand die wel alles wil weten daarover of veroordelen natuurlijk.

He le maal. Iedereen heeft zijn manier, maar wij wij leefden. Nou ja, dat dat deed het ook, maar leefde zo met de dag dat het voor ons gewoon niet zoveel zin had en werden daar eigenlijk alleen maar uhm ja door beperk denk ik eigenlijk nu dus. Dat deden wij niet. Dus wij luisterden dan natuurlijk naar de artsen. En als we scherp moesten zijn dan deden we dat. Maar we keken gewoon vooral naar Berend en bekijken eigenlijk alleen maar naar Berend.

We kijken gewoon alleen maar. Waar kijk je dan naar na? Hoe die zich voelt, hoe dit deed, of die opgewekt was of niet? Of die pijn had? Dat doet ook elke ouder. Maar het helpt dan niet als je bijvoorbeeld een kansberekening. En ze hebben gehoord dat als die dan die euh, want dat weet je dan dus allemaal nog niet. Je weet pas echt na een week of tien, na of acht ofzo. Weet je pas wat er eigenlijk aan de hand hoorde.

Vlag erbij hangt ongeveer. Ja.

En als je dan als waar dan al hadden geweten wat we nu hadden geweten, dan hadden we denk ik het ook heel anders gedaan. Want dan ben je toch denk ik de hele tijd daar aan het denken. Dat weet ik eigenlijk niet. We hebben het gewoon niet zo gedaan.

Op zich klinkt het ook wel logisch en goed om van bij de dag te leven en te kijken hoe je kind zich voelt en je daarna te te schikken. Ja. Ja, de dag daar hebben we geen spijt van, omdat het zou zeggen dat voor een jongetje was Berend. Heel, heel levenslustig, heel lief, zorgzaam ook, zelfs heel talig. Ook heel grappig. Ik heb vanochtend wat de boekjes terugbezorgd. Waar? Waar ik dan uitspraken heb opgeschreven, maar had gewoon altijd van die van die verrassende dingen.

Dus hier zegt u bijvoorbeeld dit is de augustus 2019. Ik wil met heit en mem inderdaad vertrouwen en een jurk aan met een reeks auto naar regenachtige dingen gezegd die ik ook.

Maar ik heb geen hac schoenen. Dan denk je hoe komt u daar toch bij? Daar gingen we natuurlijk dan helemaal in mee. Ja, en een kroon is toch ook mooi? Zegt ie ik dan. Die wil ik nog graag kopen, want dan ben ik een prinses of een vlinder. Kroon vind ik ook zo mooi. Jongens kunnen toch ook een meisje worden?

Toch ben je hele tijd dat soort die die gekke Gerheide dat al. Dat was gewoon zo fantastisch en genoten we ook zo van. En er gaan altijd heel verrassend uit de hoek komen. Euh ja, dat dat. Dus daar word ik. Als ik daaraan denk word ik ook altijd vrolijk. Ja, een heel euh. Uhm.

Nou ja, ik heb daar een foto van hem staan. Nardi de bar die zijn tong uitsteekt, maar gewoon zo. Zo zou zo uhm olijk.

Of zou zo'n hele ja maakte ook nergens druk om haar. Hij vond ook alles al best en keek heel erg op tegen zijn zus. Dus daar ging altijd in zijn zus mee in haar. Euh, naar wat hij deed. Dan ging de achteraan en euh. Maar vond altijd alles wel goed. En het is zo iemand die dan uhm. Dat zegt ie ook wel natuurlijk. Heel veel filmpje opgenomen. Dan zegt ie van euh. Als je dan met het vliegtuig zou gaan, waar zou je dan heen willen beren?

Zegt Ja, maar daar wil ik naar Afrika omdat men zo van zebra's houdt. Weet je wel. Hij was altijd bezig met de ander. Eigenlijk heel lief.

Ja ja, dat is het. Had ie zelf doel?

In hoeverre heeft een kind van drieënhalf door wat er met hem aan de hand is een hoeve? In hoeverre moet je dat met een D? Wil je dat met hem? Ja, da's een goeie vraag, want dat.

Ja, dat moet wel, want hij is. Je bent zo ziek en je bent. Jij ligt in het ziekenhuis en zelfs niet hoor.

Je bent dus we hebben op een gegeven moment, daar is er een of ander boekje. Dat dat in dat ziekenhuis. Nou, het is geen ziekenhuis, maar een kliniek of centrum. Maar goed, dat is ook prinses Máxima Centrum. Dat upmc zoals wij dat dan altijd noemden. Dat is voor kinderen met kanker.

Ja ja ja, ik krijg dat woord dus niet uit mijn strot.

Ik zou nee, je kan. Dat blijkt uit cijfers. Nee, ik weet niet wat het is. Al vanaf het begin of niet. Ik vind het zelfs van het hart. Ja, ik walg van het woord, denk ik. En ik wil het ook niet met hem associëren. Ik wil gewoon alleen maar denken aan hoe die was en niet dat die ziekte. Dat ik me daarmee identificeert wel tegelijkertijd als ook het dubbele. Ja, hij was het wel.

Dat hoorde dus helaas ook bij hem. Dat vind ik ook heel ingewikkeld.

Ja, dus je kan het tumors zeggen of Knobel of Buulbuul is ook al mooiland.

Nee, wij zijn was het zijn boekje? Ja, nadat we die woorden vaak ook verschrikkelijk. Inderdaad, omdat het maar dat was er zo onderhand uit. Inderdaad, een tumor. Ook een hele grote zus die Bobo laat in zijn buik die begon voelde. Dat blijkt dus inderdaad achteraf een zeer kwaadaardige tumor te zijn in zijn nier. Nou ja, dat. Dat hoor je dan. En waar ik echt van dubbel klapte, want daar ben ik. Ja, ik weet niet op.

Dat was dat hij uitzaaiingen had in zijn longen. Dus dom. Daarna staarde gewoon heel slecht voor. Daar komt het eigenlijk op neer. Ja, dan moet je dus dus alles aan doen om dat te bestrijden. En toen hebben Berend uitgelegd dat die gele mannetjes had. Dat is dan zeg maar de K&H, om een zo maar te noemen. Die ziekte? Ja. En dat die hem echt aanvallen als een soort soldaatje in zijn lijf en dat we die kapot moesten maken met medicijnen.

Hele vieze medicijnen. Ja, dat snapte die heel goed. Dus het ging daar ook altijd over. Over die gele mannetjes. Als we het hadden over zijn ziekte en dat was blijkbaar voor hem zo beeldend dat hij uhm ja, dat ie daar dat ie dat heel goed begreep. Maar hij was het ook. En drieënhalf dus hij. Hij had het in het begin allemaal niet zo door. Godzijdank. Dus hij was een gewone. Hij leeft zo in het moment dat ie euh.

Het ene moment heel verdrietig was, maar heel veel pijn had. En dan het vol. Als dat weer voorbij was dan ja dan was ie gewoon weer helemaal voluit aan het leven. Ja, daar hebben wij alleen maar met bewondering naar kunnen kijken. Dat kunnen we als volwassenen denk ik ook niet meer zo goed. Nee, om zo in het moment te zijn.

Nee, dat zie je echt bij kinderen. Bij hem zag je dat heel sterk.

Ja ja. En in wat van bewustzijn kom je zelf terecht. Hm. Ja, het is een soort wanhopen met. Dan ook maar. Wanhoop kent alleen nog maar in het moment zijn dus alleen nog maar met hem bezig en zijn zus. En ja, ons ons vieren eigenlijk. We konden eigenlijk gewoon ook niet anders. Die lockdown hield natuurlijk ook niet bij.

Of juist wel.

Ja opzich wel inderdaad.

Nou ja, inderdaad om om keer zelf ter iedereens wereld wordt wel redelijk gelaten, maar wat wel naar was is dat was dus wel zo dat dat voorbeeld maar één ouder me en mochten na de behandelingen soms in het begin. De stad was ook wel hart. Ja, de eerste week, maar dan nog wel. Pardon? Uhm, met z'n tweeën. Maar daarna moesten we dan wel alleen met hem zijn en zijn zus mocht er ook niet zijn. Die heeft haar pas normaal.

Of zou dat hele ziekenhuis gezien?

Ja ja, dat is wel hard ja. Dat is heel hard ja. Voor ons dan Herbrand, je maakte zich niet zo druk die je onderging het allemaal heel dapper, eigenlijk een. Hij moest echt de meest verschrikkelijke dingen. Ik zal het niet allemaal opnoemen. Ik heb hier. Ik heb hier nog even wat dingen uit. We hebben we gewoon gisteravond een lijstje gemaakt met wat we allemaal wel niet moesten.

Het is echt een kind van chemokuren en toestel Kemous bestralingen prikken. En jij krijgt dan letterlijk een naald in je borst.

Elke keer als je een medicijn kreeg toegediend, ja, dat moet je allemaal maar doen.

Wat is het voor een lijstje? Nynke? Nou ja, we hebben gisteren eens even samen gekeken wat we eigenlijk allemaal hebben moeten doen.

Dit heeft in ieder geval je agenda's doorgenomen ofzo. Nee, dit zijn echt serieus alleen maar. Ja maar goed, het moest. Ja, we hebben even naar ons hart en vaatziekte van woede. Hoe ging dat eigenlijk vanaf maart? Nou, dat gaat dan inderdaad van een chemokuur. Haar uitvallen? Ja, dus hier heb ik bijvoorbeeld in mijn eigen agenda 9 maart.

Nou, die staat helemaal vol met allerlei afspraken en dingen. Twee weken later is het alleen nog maar. Nee, dat staat hier nog niet. Ja, dit is eigenlijk dag voor dag een logboek van zijn ziekte die dieren hier gemaakt hebben. Ja, nou nee, dit is gewoon echt even snel zo van.

Oh ja, wat was het? Wat was er toen ook alweer? Hoeveel? Hoeveel bestralingen waren eigenlijk je je?

Het wordt gewoon n grote brij en dat voelt ook op een bepaalde manier onder eerbiedig omdat hij dat allemaal moest ondergaan. Ja, wij ook.

Maar ja, omdat uhm.

Dus het leek dus ook misschien alsof ik heel veel deelde. Maar je deel natuurlijk gewoon negentig zijn niet. Wat ook logisch is, je kan hier mensen echt niet mee lastig vallen. Je blijft toch maar lekker ver van? Zou ik zeggen. Wat een bombardement aan medicijnen die er op zo'n kaart op zo'n kind wordt losgelaten? Ja ja, dus wat de meest standaard behandeling is, is dat dat je zes weken een chemo krijgt. En dan wordt die tumor pas verwijderd.

Ja, en daarna kunnen ze pas zien wat voor type is. Nou, als je dan. Soort van geluk heb. Ben je? Is het de door redelijk ja of? Dan is het degene die goed te behandelen is. Dat is 75 procent. D. Daar is de overlevingskans ook groot.

Ja, als je echt pech heb dan zit je in de 15 procent die zeldzaam zijn. En als je dan nog extra pech hebt, zit je in de 5 procent die gewoon weinig kans maken.

En wij bleek het niet 5 procent te vallen. Dus we hebben de eerste en de duurste G-Man had ook niet gewerkt de eerste 6 weken.

Sterker nog, hij was alleen maar gegroeid. Bert heeft gewoon heel veel pijn aan gehad. Letterlijk gewoon een verscheurende ja dat. Dat is gewoon denk ik het moeilijkste van het jaar om dat te zien bij kind als je kind peinzen zin hebben.

Dat is. Dat is echt onverdraaglijk. Het is echt onverdraaglijk. En dat is wel gebeurd. En daarna krijgen we de ene na de andere slechte uitslag als alleen maar ja, dit lijkt toch ook niet aan te slaan. Dus ja, wij zijn we hebben. We zijn wanhopig geweest.

Ja zeker? En hoe. Euh. Hoe Froenze wanhoop. Em. Wanhopen is denk ik dat je. Het is verscheurend, maar je kan er gewoon echt niets aan doen. Je moet het toelaten. J. J. J. Daar is gewoon niets aan te doen. Je bent echt aan de goden overgeleverd en je moet maar hopen dat er dat er een medicijn is wat wel aanslaat en dat. Ja en. En dat de basale panier doen? Nee ook niet.

Ja, we waren heel bang dat hij dood zou gaan. Eigenlijk vanaf het begin. En dat is gewoon nooit weggegaan. En dus hoop. Wat misschien wel tegengestelde is van wanhoop weet ik echt niet. Maar ja, dat voelde ook bijna alsof je jezelf aan het verraden was. Dat liet ik ook niet toe, want mensen zeggen dan je gun jezelf en gun je jezelf geen hoop.

Nou, dat was dat.

Het is een heel ingewikkeld ding als je de ene na de andere slechte uitslag krijgt en eigenlijk alleen maar wordt geconfronteerd met van jou. Hij is er nu nog, maar we weten niet hoe lang je wil.

Jezelf zal ook bijna beschermen tegen hoop, tegen dat gevoel. We hebben op een gegeven moment was het inmiddels al bijna jullie denken. Kregen we een goede uitslag voor het eerst. Toen laten we trouwens ook weer gewoon een ziekenhuis lachen waar we net op tijd zijn geweest volgens mij in het AMC in Amsterdam.

Uhm. Ja, dan denk je ja ok. Maar ja, ik moet eerst maar zien of die echt beter wordt. Ja, wat moet ik hiermee? Ja maar goed, het was echt goed nieuws, want de de was eindelijk een behandeling die was aangeslagen. Dus het is dus de Duca werd minder vijf.

Maar inmiddels waren zijn longen al zo vaak bestraald dat hij dus een soort ujm chronische longontsteking ontwikkelde. En daar? Daar is uiteindelijk ook een overleden. Dus hij, euh, zijn longen die konden. Zo zie ik dat tenminste. Die kon het gewoon niet meer opbrengen om genoeg zuurstof naar binnen te krijgen. Ja, dat is echt hartverscheurend. Ja, Jezus, wel een onderwerp graag. Maar Nynke, dat is het. Ik vind het wel interessant dat je jezelf eigenlijk euh beschermt tegen die hoop.

Dus dat je je je zou kunnen zeggen van hoop is het enige wat je overeind houdt. Maar hoop kan natuurlijk dan. Kan ook gevaarlijk zijn omdat dit je ook weer euh in een extra teleurstelling kan. Tot de Chiemsee je.

Je doet dan zelfbescherming en het heeft ook echt een beetje als verraad inderdaad achteraf gevoeld. Want ik heb dus maar één periode in september. Toch ging het echt best wel goed. Met Berend hebben we ook echt een hele leuke tijd gehad. Hij werd 4. We zaten in de tuin, we hadden mensen die ik ken van Twitter. Had een taart gemaakt voor hem. Echt een hele mooie taart. Eentje met een race auto. En volgens mijn Fries pompen blijft een gewoon heel erg op ons toegepast.

En ja, er zat in de tuinen in Apeldoorn in een winkel Bikel huisje geweest en hebben nog. Weet ik veel blaadjes gezocht. Gewoon hele leuke dingen. Ja uhm. En toen dacht ik. Toen begon ik heel lichtjes te fantaseren over dat die dan naar school zou gaan en dat we dan misschien in januari dat we dan misschien nog heel moe zouden zijn, maar dat we dan misschien wel. Als ik dan eenenveertig zou worden, dat we dan misschien wel een beetje zoetjes aan een school konden gaan.

Dat dan het leven van een 4 jarig misschien gewoon geluid zou kunnen worden.

Dat er misschien weer zo'n krullen terug zou krijgen. Want daar had ons hele mooie prachtige blonde krullen.

Ja. Uhm, dus je moet de hele tijd je zei het voelde ook als verraad. Nou ja, toen uiteindelijk dat het toen hij zo ziek werd dat we erg dachten van maar hier gaat het echt niet goed. Ja, toen dacht ik wel van. Uhm. Je eet je wel, dat heb gedacht dat dat inderdaad als verraad. Ik heb het toch maar weer gedacht dat die misschien beter zou worden. Wat dan? Maar het was wel thinking. Want Jan zei ja, wat was ik dan naïef, dacht ik.

Wat heb ik nou mezelf? Heb ik mezelf nou zo voor de gek gehouden? Ja, maar ja, dat is toch ook de hang naar het leven? Ja, je wil gewoon leven. Hij wilde ook blijven. Ja ja, dat is dat.

Dat is het. Dat is het frappante natuurlijk. De aandacht aan de ene kant inderdaad. Euh. Het enige gevoel is wat wat je als mens sowieso op de been houdt. Dat je toch het positieve en het goeie nog kan zien. Ja euh. In de chaos waar we nu eenmaal allemaal inzitten, altijd en het hele leven. En dat het tegelijkertijd dus blijkbaar ook. Als je dus in zo'n situatie zit waarin je kind zelf voor het blok staat. Dat houdt ook in dat het bijna alsof je niet loyaal aan hem bent geweest, zoals of je.

Ja, ja, ja. Alsof je iets verkeerds hebt gedacht door te hopen ja ja. Tragisch. Ja, ja en euh. Ja dus je liet het gevoel van hoop niet echt toe, maar liet je de concrete gedachte aan zijn dood vaak toe. Die drongen zich eigenlijk bij mij op, dus helemaal aan het begin. Dat is heel erg. Obama zich heel erg bij maar op omdat als we beelden naar de kinderopvang brachten. Dat is hier. Euh, er is hier een dorpje.

Dat heet Zandpoort. Daar zat Berend in het bos. Heel mooi bos had hij. Daar was een kinderopvang. Maar dan fietsen we altijd langs de twee begraafplaatsen. Die zijn hier aan het eind van de straat en Berend altijd van. Dit is toch begraafplaats? Ja zei. Wat is daar dan niks aan de lege dode mensen begraven? Nou dan? Vroeg die daarna. En dan legt probeer ik dat uit te leggen. En dat gesprek hebben we echt begin van het jaar nog had.

En toen Berend ziek werd dacht ik al God moet natuurlijk daar. Dan moet hem daar neerleggen. Dan moet hij daarheen. Oh, wat erg. Want dat is gewoon het is daar ook zo. Dus heel mooie Fries woord voor. Het is daar zo schattig. Doet me altijd een beetje schattig aan de aandacht. Oh, mijn god zal toch niet zo zijn dat we. Alsof het alsof het zelf hebben. Omdat ik open was tegen Berend over die begrafenis.

Alsof het dan moet ofzo dat er iets met jou iets minder fuck van oh God nam. Nou moet ik dat doen ofzo.

Maar ik had ook veel last van zo'n magisch denken dat als je jezelf hoop had toegestaan of als je met hem over een begraafplaats had gepraat. Ja, dat je dacht dat je het bijna aan het euh ja. Aan het bepalen was zijn lot.

Precies? Ja en toen? Euh, dat hebben we hem weer losgelaten. Dat doe je gaat dan gewoon voluit leven, juist alleen aan het einde.

En daar is ie later. Ja, hij is. Hij is toen ook overleden die week toen. Toen dacht ik van hem, maar zei me wel zijn we nu helemaal bij is. Er is een soort. Je bent daar zo je. Hij was al zo ziek. Maar je bent daar zo.

Uhm, hoe moet ik het nou zeggen? Uhm, je zit er zo diep in dat je misschien soms niet meer ziet wat er gebeurt ofzo.

En ineens. Ik ging er ook over dromen. Ik droomde over een crematie of over begraven. Ik weet niet ik werd wakker en dacht ik moet daar iets mee. En ik heb toen ook heel veel gehuild die week. Ik zat er ook mentaal doorheen trouwens, twee weken voor zijn overlijden. Ik en we hadden zoveel stress gehad met opnames en Cabir van de beademing gezien. Dat vond ik echt echt heel moeilijk. Dat ziet er echt heel naar uit. En ik was er eigenlijk nog maar nauwelijks van komen.

En toen werd hij eigenlijk nog zieker. En ineens werd ik een soort van wakker, dacht ik van. Gaat dit eigenlijk wel de goede kant op? Terwijl bejaarden bezig om gewoon die soort van ontsteking te bestrijden? En dan zou die eigenlijk er wel weer bovenop komen. En de volgende keer stond al gepland.

Ja ja. En toen heb ik ook echt met Robert. We hebben echt uren over gepraat.

Van Uhm, en wat moeten we hier nou mee als ouders? Zijn we nog wel?

Ja, want het is dus eigenlijk zo dat je in een soort rare euh soort tussen situatie beland dat je aan de ene kant je kind heeft. Een acute ziekte die heel gevaarlijk is. En aan de ene kant sta jezelf dus niet de gedachten toe dat het allemaal weer beter wordt. En aan een kant sta je ook niet de gedachten toe dat er tot z'n einde kan leiden.

Nou ook weer niet, want we waren daar namelijk wel de hele tijd speelde op de achtergrond.

Dat snap ik, want dat is. Dat is natuurlijk hoor je diepe angst en paniek, maar dat is niet een besef wat je ten volle.

Nou weet ik niet.

Nee, dat zijn dus blijkbaar twee verschillende dingen. Je achterhoofd zit steeds, we weten niet of die hier uitkomt. Dat weten we dus niet. Maar dan is er nog weer een soort echt heel erg actief idee van. Misschien is hij nu aan het doodgaan. Ja ja dat.

Nou ja, dat verlaat je ook nooit wat gefnuikte. En toen dat er eenmaal was doen. Nou ja, toen ging het ineens ook snel. Met Berend werd ie. En hij was nog steeds altijd zijn vrolijke zelf en rechtop in bed zitten en grapjes maken en zelfs zingen. Hij ging sinterklaasliedjes, dat hield het te zingen. Toen was het tussen half oktober, nadat dat. Dat dat sloeg zo aan. Dat is ook zo fantastisch dat zoveel mensen meegeleefd dat ze een filmpje kregen van Sinterklaas.

Dat heeft hem zo zo goed gedaan dat verpleegkundigen ook even zijn schoen hadden gezet. Het was half oktober. Ja, dat dat. Dat dat. Dat is zo ontroerend omdat het zo erg voor Berend is. En dat gun je hem zo erg. Nadat dat was fantastisch. Dus hij zat nog te zingen in zijn bed en en toch bekroop ons een heel. Ja, dat was een soort. Dieper bewustzijn van, maar wachten 7 de ergens zegt je ITU-T intuïtie van jammer dat dit gaat wat gekanteld.

En dat werd steeds sterker bij mij. Uhm.

Maar ja, ik zat er tegelijkertijd ook doorheen. Dus ik was heel veel huilen en ik was heel euh, heel moe en uitgeput. En ik kreeg steeds meer weerstand om naar het ziekenhuis te gaan terwijl je wil elk moment bij kind zijn, maar ik kon die verscheurdheid van daar zijn. Maar hier is mijn dochter.

Die vond ik steeds moeilijker om haar en echt de laatste. Dag zelfs dus de middag voordat hij overleed en s ochtends overleden. Toen heb ik letterlijk tegen de artsen gezegd we hadden een gesprek met oncologen. Ja, denken jullie eigenlijk wel dat hij er uitkomt?

Hij is nu zo ziek, wellicht weer aan de bak. Hij moet bijna weer aan de Badung en ligt weer en nog steeds aan zuurstof.

Hij zei hij dat denk maar echt waar. Denk echter dit is een hobbel is die we moeten nemen. En ik dacht ik was zo in de war.

Ik dacht hem maar het klopt niet. Hij zag het eigenlijk helemaal niet meer. Nee, ik kon niet meer. Ik kon niet meer helder denken en ik dacht alleen of Jean-Maurice wel heel helder.

Nou ja, jij, je intuïtie neemt de overhand ofzo. En misschien zijn we ook gewoon die. Ja, we zijn ook soort dieren. We hebben toch instincten ofzo? Want Berend heb een beetje een beeld gemaakt dat hij dat ook had. En dat hoor je wel vaker dat kinderen.

Net als weet ik veel. Honden en katten die gaan kruipen weg. Jij had het idee dat hij daar ook een beetje mee bezig.

Wat merkte Yan'an bijvoorbeeld zijn vader de kamer uitgestuurd?

Hij zei tegen Robert van Gaia maar naar huis Heidi. En dat voelt een beetje alsof die je anders niet kon sterven. Sorry. En het is natuurlijk onbegrijpelijk. Het was bijna geruststellend voor Vogelwacht doel hebben. Hij was zo overtuigend dat velden. Ja, dat dat Robert. Hij had zo lang op de Isebaert hebben gezeten. Die was heel wat heen en weer gaan met hem. Naar de gewone afdelingen toe moet je toch maar naar de ICDI. Die was ook moe en ontberen dat zo overtuigend zei en we luisterden naar hem met bijnamen.

Serieus, dacht ik vandaag ga ik van huis. Ik blijf jij, ik. Ik mem. Zeg maar blijf bij jou.

En dan zien we wel weer verder. Dus Robert is naar huis gegaan en een. Die nacht ging het gewoon achteruit en de. En dat zie je dan natuurlijk toch ook weer niet aankomen, dus dan is zo'n dood toch weer onverwacht. Dat is zo dubbelde dus steeds aan. Je bent er dus continu tens in het volste besef dat een kind dat je kind dat je je kind kunt verliezen. Maar op het moment dat het aan het gebeuren is, dat denk je maar God, dit gebeurt echt.

Nou, dat kan ik niet wat ik heb gezien en hoe dat voelde.

Dat is. Uhm. Ja, dat is. Dat is het allerergste, maar het is het allerergste, maar er zat ook iets moois in, dat is het. Dat is het gekke weer, omdat ik tijdens de tijdens zijn sterven haperend. Ik weet niet of ik dat nu zou moeten zeggen, maar wint is.

Het is niet zo dat die vrijdag in mijn arm is gestorven zeg maar. Dat denk je dan. De fans ook over. Je denkt daarover dat het zo gaat. Nou, zo gaat het nooit denk ik nooit. Ik denk dat de dood altijd heel onverwacht komt en op mannen ja op te sturen.

Nee, nee en euh. Ik stond er wel bij. Maar ik was ook net even de kamer uit, want zij gingen hem weer aan de beademing leggen. Dan moet je er echt even uit gaan. Dat is zo naar. Dat wil je echt niet zien. En toen is ie denk ik al gegaan. Maar ik zou zelf heel graag willen weten wat precies moment was. Maar goed, dan zal ik denk ik nooit achterkomen.

Maar ik was er wel direct daar daarna bij. En dan dat. Dat moment is ook een soort spiritueel moment namen, want je weet dat je kind aan de dodengang is, maar je staat er zelf levend bij. Dat is sowieso al absurd om te beseffen, maar ik moest dus heel sterk, terwijl hij dus overleed of al al was overleden, net als een geboorte denken.

En toen had ik ook een soort openbaring dat het dus echt echt! Hand in hand gaat. Het was exact hetzelfde gevoel, dus dat was ook een intens mooi, omdat ik ook in datzelfde moment dacht aan al die mensen die me zijn voorgegaan. Net als dat je als moeder niet je bent. Als je aan het bevallen bent. Er zijn zoveel vrouwen jou voorgegaan. Je bent gewoon niet de enige. En ik besefte ten volste dat ik nu ook niet de enige was.

En gek genoeg kon ik dat allemaal terwijl mijn kind aan lag.

Ja, dat is uhm ja, dat geeft je gek genoeg ook direct. Ik weet niet een soort innerlijke troost. Kan niet zo'n goede woorden voor vrouw vinden, maar het was ook heel mooi omdat je heel erg beseft ook dat dit is wat het leven is.

Ja, echt. Hand in hand. Het is echt het woord echt flamenca. Alleen ja natuurlijk. Daarna neemt de ratio de overhand en denk je ja, maar dit had niet mogen baten.

En ik mis hem. En moet je kijken hoe mooi die is. Ik heb dat ook alleen maar tegen die arts gezegd. Kijk nou Bourdy is, kijk naar hoe mooi die is.

Er werd in mijn armen gelegd en uhm, dit voelde gewoon als exact hetzelfde als toen die in mijn armen werd gelegd toen die was geboren. Dat vond ik zo ontzettend mooi en daar ben ik zo dankbaar voor dat ik met hem daar alleen heb gezeten. Dat is op moeder het mooiste wat je kan overkomen denk ik, terwijl ik dat zeg over mijn overleden kindje dat het ongelooflijke.

Er zit blijkbaar ook nog schoonheid in, het is echt ja, een man toen hij me mee naar huis genomen en dat is hem ook heel bijzonder en begon achterin de auto.

Ja, echt heel bijzonder. Maar ja, daarna dom is ie er gewoon niet meer.

Dat is een stuk. Nee, dat is gewoon begint gewoon het misser. Na direct al. Ja, maar euh, zal maar zeggen de de cyclus van t leven en de dood, het geboorte, de geboorte en de dood. En waarschijnlijk de twee momenten dat je dat je zo'n diepe, diepe, diepe liefde voor je kind voelt. Die is natuurlijk altijd vol, maar natuurlijk op moment van geboorte en in jouw geval van zijn sterven heel diep.

Dat heb je op die momenten heel diep euh. Door voelt. En daar zit ook een soort. Euh ja, de waarheid in ofzo. Ik. Hoe het is en dat.

Dat hou je dus ook best wel lang dat hé. Dat begint al een beetje te rijpen als je dus je kind. En als je die dreigt te verliezen. Je ziet ook alles heel scherp.

Je bent ook voorhand natuurlijk. In een opperste staat van paraatheid kom je ook. Maar je bent ook alsof je in een andere werkelijkheid bent, waardoor je alle ruis valt op de hele tijd weg. Dus je bent ook op het aller puurste zelf ofzo? Ja, ik kan niet goed uitleggen, maar dat heb ik ook wel gemerkt nadat in de eerste fase van rouw of rouw dat misschien bij dan ook niet, maar een eerste fase verlies ook.

Je bent zelf ook in een soort bovennatuurlijke kracht. Wat heb ik echt al ervaren? Want we hebben Berend in zijn kamer hier neergelegd.

Dat konden we ook gewoon allemaal hadden als wat. Hij zat er gewoon naast. Ik zat er zelf naast. Ik zat gewoon te schrijven s ochtends naast hem.

Dat dingen waarvan je niet kan voorstellen dat je dat zou kunnen. Nou ja, je hebt het natuurlijk nog nooit voorgesteld.

Nee, maar goed zat het gewoon. Ja maar goed, dat is natuurlijk ook heel ingewikkeld.

Hij is het al niet meer. Dus ja, wat? Dat durf ik wel. Ja, dat vind ik nog steeds wel ingewikkeld. Want waar ben je dan heen? Daar heb ik geen antwoord op.

Wat bedoel je met waar ben je dan? Waar was ie? Waar we? Waar ben je nou gebleven? Dat de derde tijd? Waar ben je nou toch? Ja, dat heb ik nog steeds wel waar, dat gevoel wordt nu iets minder sterk, omdat ik het wat beter kan herinneren. Of maar begin. Euh.

Ja, maar ook dat is natuurlijk een van de grote raadsels van het leven. Nynke Ja, ik dacht dat niemand ooit iets achter zou komen, maar hij weet het.

Maar ja, dat is dus zo. Het is ook tijdens de begrafenis gezegd dat hij ons daarin is voorgegaan. Het is gek idee dat een kind een euh, een weg heeft afgelegd die euh, je die waar nog allemaal niet genoeg dus dat hij in wezen veel meer heeft meegemaakt dan wij. Zoals we hier zitten.

Ja, ik was wel nooit bang voor de dood. Maar nu al helemaal niet meer. Nee, hij heeft zich minder bang gemaakt voor de dood.

Ik was het eigenlijk nooit echt. Ik dacht altijd van nou, laat me komen. Als het zover is, dan dan vinden.

Maar nu? Nu Berenson natuurlijke in mijn armen hebben gehad. Euh nee, vermaningen. Het is toch bijna meer van. Nou, ik ben ook nieuwsgierig geworden.

Maarja dan bent ja. Ja. Heb je met hem ooit gepraat over dood zijn? Nee. Maar hij We hebben wel het idee dat je anders op het allerlaatste moment er wel zich meer van bewust werd.

En dat vonden wij wel heel erg. Dus hij zei een paar keer en toen was ie ook een beetje stout van de meisjes hem. Maar ik wil wel echt levend blijven. Ik. Ik ben toch nog wel levend, zei die dan. Ja, je bent nu nog levend of je bent nog levend, zouden we dan maar weg zijn? Er nooit van nu nog. Of we hebben het ook nooit in en in de mond genomen.

Het woord het woord dood is. Nee, toen wilde het wel, ik. Ik heb een filmpje waarin die volgens mij al ziek is en zegt iets zelf van ja, maar dan euh. Dan ben je toch dood, zegt hij dan. En dan moet ik zeker binnen die. Daar moet ik zeker naar. Die grafplaat zou zou iets is hij. Maar ja, je weet ook als kind. Ik weet niet, weten kinderen het instinctief? Ik weet het niet.

Ik denk het niet. Ik denk dat kinderen alleen maar bezig zijn met leven. Ik denk dat iedereen alleen maar bezig is met leven, maar dat er toch ook? Ja dat.

Dat is ook zo. Je was met de dood bezig zijn. Sterker nog, iedereen is altijd bezig met overleven. Dat zijn alle al onze instincten op op ingericht.

Nee, dat is zeker waar alleen ik heb denk ik. En dan heb ik ook over na te denken. Omdat jij maar vroeg voor dit interview van. Hoe kan het nou eigenlijk dat wij altijd zo makkelijk met de dood omging? U houdt tenminste dat gevoel heb ik. Maar dat komt er omdat ik al zo al op vroege leeftijd daar al mee in aanraking kwam en niet in mijn directe familie te magasin.

Maar wel van mijn achttienjarige buurjongen bijvoorbeeld, die uit mijn straat. Ik was denk ik 10 ofzo. Die heeft me nog gered uit de sloot en keerde zo ja, dat maakt enorme indruk als je kind bent. Daarna iemand, een vrouw en een zoon van 18 van vrienden van mijn ouders had je dat?

En het begon in mei met het broertje van mijn vader. Die was ook 35, denk ik. En dan? Ja, als je je vader zo.

Die heeft toen gezegd en ik was toen wel volgens mij echt acht van dat iets zou. Dat hoor je heel vaak van dat iets zo ingewikkeld vond dat de wereld maar doorging terwijl hij zo intens verdrietig was omdat het dat broertje dat was echt een beetje de oogappel van de familie. Rhhw. Lieve man, ja dat dan. Ja da da.

Dat vormpje dus. En zo zijn er nog veel meer mensen. Neven, twee neven die Jan allebei heten en die zijn verongelukt er.

Het is. Ja, dus je had veel. Euh. Je had al de nodige euh. In je in je leven al jong meegemaakt. En toch. Euh. Jaagde de dood je geen angst aan of joeg Donche geen angst aan? Nee. En nog steeds niet. Nee, B boos geweest? Ja, ik ben heel erg boos geweest op op wat die ziekte kapotmaakt. Die ziekte, die kan niet, zie ik toch niks aan doen? Ja, hoe moet je dat nou als een soort zelfstandig ding is?

Maar hem? Ik was echt, daar ben ik wel. Af en toe heb ik dus ook opgemerkt dat ik heb ik een fiets gekregen van iemand van Twitter die ik ken al die maar al 10 jaar volgt. Ik heb echt woedend. Ben ik tegen die duinen in getrapt, want dat is best wel. Als je juf zeg van de Haarlem naar Den Haag gaat ben ik gefietst. Ben dus toen ik die fietsen hebben gekregen ben ik direct naar hem.

Nee, ik ben. Mijn eerste tocht was naar hem. Ik heb met hem koffie gedronken. Haag omdat ik in Den Haag heb gewoond en ik heb echt. Ik heb vloekend ben ik die je die heuvels op gefietst. Daarna eigenlijk. Nou, dat soort dingen, bedoel Rodania. Omdat het zou alles voor verscheurend is, breekt ook je gezin. Wij zijn nu ook maar. We zijn ook. Maar nu, aanzoeken Van Holthe tot Snam verder.

Hoe gaan we door deze constellatie? We waren gewoon zo in balans met z'n vieren. Nu zijn we uit elkaar gerukt.

Ja en. En mijn dochter mist haar broertje natuurlijk verschrikkelijk. Dus ja, daar ben ik daar. Daar zit de kwaadheid. Maar ik ben.

Ik heb absoluut geen ja. Ik heb geen wrok tegenover artsen of dat soort dingen.

Of dat ik vind dat we dat dan iets tekort gedaan heeft. Dat dat. Maar je bent gewoon kwaad op het lot. Ja dat jullie getroffen heeft. Nou, niet eens niet in non non.

Niet zozeer dat het mij is betrokken dat het bestaat. Eerens heeft aangedaan weren't nadat hij dat hij zo heeft moeten lijden.

Dat is echt. Jongens jongens, kan nou dat? Ja. H. Ha, dat delen wat je deed. Nynke Ja nog steeds doet. Vond je daar troost in? Of was dat was het? Ja, het was.

Het is het zit zitten meerdere kanten aandenken. Kijk. Ik ben ooit begonnen met een soort verhaaltjes te schrijven over ons kent Parijs. En toen hield ik de kinderen er eigenlijk een beetje nadat dat lied nog pvc is. Ik zag ze, je zag ze nooit in beeld, maar ik vertelde wel open ze. Dat vond ik een heerlijke vorm, omdat je namelijk. Kijk, als je voor een krant en een een een interview maakt. Of een euh. Ja, ik heb columns gemaakt voor de regionale omroep Omrop Fryslân.

Ja, dan ben je altijd bezig met de lezer. Je hebt gewoon een doelgroep die je moet bedienen. Dit was zo heerlijk dat ik gewoon in mijn eigen toon van Attisch een soort kunstvorm aanklikt dat meer als soort poëzie. Dus die verhaaltjes, die werden ook wel goed gelezen. En mensen heb ik ooit moest zo lachen. En dat ging ook over ons, ons leven. En op Sicilië. En dat ik dan niet camper achteruit moest inparkeren op de veerboot heb ik ook echt alles bij elkaar gescholden.

En dat die Italianen ook tegen mij begon te schelden. Dat je dat soort dingen. Dat zijn gewoon dat de dag niet. Ik dan zelf achteraf ook hiervan. Ja, dat was volgens hen leuk om te doen om deze vorm te geven wat je meegemaakt. Gewoon leuke verhaaltjes.

En uhm. Ja, toen. Maar ik deelde niet heel veel op Instagram. Afgezien van de verhaaltjes over ons persoonlijke leven nadat, was ik er niet zo mee bezig. Het is gewoon omdat iedereen een beetje doet eigenlijk. Maar toen werd Been ziek en toen?

Toen was het heel raar om dan alle leuke dingen en mooie dingen van het leven te delen. En dan ineens dit. Niet dat dat dat bestond, niet dat kon. Dat dat het voelde onrecht. Dat was dat het. Dat was onecht. Dit hoort er nou eenmaal nu ineens bij. Het was ineens in ons leven gekomen en het had ook nog eens een keer als bijkomend voordeel dat wij ook onze kijk en natuurlijk je intimi en die beelden je of die heb je of die stuur je mails van wat er aan de hand is.

Maar daarnaast heb je nog een hele grote clubmensen die ook met je meeleven. En dat is gewoon ondoenlijk om die ook te bedienen. Als het ware, want dan heb je elke dag veertig apps.

Hoe gaat het nu? Hoe gaat het nu? Hoe gaat het nu? Wat wel wat anders aan je hoofd hebt staan?

Dat dat lukt ook echt niet. Heb je gewoon geen ruimte voor? Dat hielp daar ook in. Dus dat en dat en wat en wat er ook nog meespeelt is als ik het. Echt op mijn aller, intiemste, puurste. Beschrijf, dan snappen mensen ook beter waar we doorheen moesten en dat. En omdat ik dat juist die stukjes op internet, die schreef ik ook heel snel. Dat komt gewoon zo in een paar minuten eruit, want dit is gewoon een soort hard.

En daar hebben mensen mij ook voor bedankt.

Ja, dan ga je er wel door, want dan denkt ja maar nu moet ik het ook tot.

Maar waarom bedankt ze? Nou, ik heb bijvoorbeeld een vrouw. Euh. Dat vind ik ook echt zo ontzettend ontroerend. Die stuurt me dan een bericht. Maar zegt ze ja, door jou en door. Door de liefde die ervoor voor je kind heb gedeeld, heb ik toch maar weer eens de doos van Be Fanzone gehad. Van mijn overleden kind heb ik toch maar weer zal afgebroken. Lolly even bezig gaan houden. Ja dat. Dat vind ik zo ontiegelijk ontroerend.

En het heeft uiteindelijk zonder dat we het zelf echt doorhadden ontzettend veel losgemaakt. Dus ja, ik kreeg. Ik heb het net over die buurjongen die in toen ie 18 was die verongelukte.

Ja, de eerste kaart die ik uit mijn geboortedorp kreeg was van zijn moeder. Het ficus zou ontzettend mooi dat we dat het dus klopte wat ik dacht ontbeerden. T Is overlijden, dat we ergens. Het zijn universele dingen en we hebben allemaal in ons leven. Krijgt me te maken met verlies en pijn en verdriet.

Je bent niet de eerste moeder en een kind van de eerste violist. En dat dan? Ik weet niet. Ik denk dat dat iets is wat mensen in mijn toon of in mijn verhaaltjes konden we eruit konden halen. En dat dat troost mij natuurlijk ook weer, want dan blijk ik inderdaad niet de enige te zijn. Dan word ik ook in bevestigd. Dat helpt wel. Ja ja.

En ik ben niet met die verhalen bezig, want daar heb je dan gewoon geen ruimte voor. Zoals je het ook al weer. Tuurlijk lag ie nog gewoon, moesten we nog begraven. Dan kun je daar niet. Maar dat hoeft denk ik ook niet te verwachten. Mensen ook niet. Nee, maar het delen van je verhaal en het weten dat het weerklank vindt bij anderen en dat het andere misschien ook troost of weer helpt of weer herinneringen oproept die dat nuttig kan zijn.

Dat euh, dat helpt iets dat. Dat levert iets op.

En wat ik ook heb geleerd, maar dat wist ik ook niet van mezelf hoor. Als je kwetsbaar bent en je durft je kwetsbaar op te stellen, dan breek je dus iets open waardoor die ander jou ook iets durft te geven. Als je dat niet doet, dan ga dan dan dan.

Dan blijf je daar ook alleen in denk ik hier.

Inspraakronde ook dat je zo blij bent dat je zoveel filmpjes van Berend hebt en je deelt ze ook lustig lustig mee. Deel je je?

Je deelt ze af en toe eentje eentje meer heb gezeten.

Dat lijkt misschien zo. Even denken wat we hebben. Toen Bert is overleden, heb ik indat op Twitter een filmpje. Dat filmpje uigz.

Ik vind ze. Ik vind het prachtig ordes, dus ik dat er geen enkele spoor van kritiek op heb. Maar ik vroeg me af hoe is het om om hem zo levend en bewegend en vrolijk voor jou weer te zien? Is dat? Is dat troostend of is dat? Is dat niet ook verscheurend?

Nee, het is echter Oost-Antarctica zo vrolijk van om die blije en dat blije, blije hoofdelingen van hem. Hij is gewoon zo op al die filmpjes hoor.

Je wordt er zo vrolijk van het echt hoor. Je wordt er echt zo vrolijk van. Het is moeilijker om naar te kijken als je echt heel ziek. Daarbij natuurlijk ook foto's van het heel ziek te bed ligt. Ja, dat dat dat. Nee, die laat je niet zien. Maar dat fietsframe, ja, dat was nou echt precies. Hoe die ook echt.

Maar dat is voor jou ook niet niets. Nee, het is alleen wijselijk om naar te kijken.

Helemaal niet. Nee, helemaal niet. Het is alleen natuurlijk wel heel spannend om dat aan de wereld te delen. Ja, dat is natuurlijk wel. Dan heeft hij er niet om gevraagd, dus dat is wel ergens denk je. Daar zit dat. Schuurt het wel? Ja, want wij hebben het ook altijd tegelijkertijd. Sanny zal niemand in de wereld dezelfde steken in zijn hart voelen. Nee, om hem weer levend en blaken te zien als als jullie dat voelen.

Nee, dat is waar. Ja, maar ik vind het toch fijn als men zeggen achter een mooi kind ja, dat wil ik ook dat iedereen dat weet. Dus volgens mij vertellend aan de bomen. Volgens mij is daar zo'n euh, zo'n gedicht beter even niet van winnen. Dus is dat niet van Hans Andrews. Of zoiets zou kunnen weet ik niet. Euh ja, dat wil je dan ook.

Je wil echt aan de hele wereld uitschreeuwen dat je kind dan wel euh euh, dat die er niet meer is, maar dat ie zo fantastisch mooi was en dat het zo'n leuk kind was.

Dat is ook echt zo. Zo moeilijk aan die ziekte dat het dat dat het je zou. Dat vind ik ook zo erg voor kinderen die nu nog ziek zijn dat het je zo zo van je van je identiteit berooft.

Je ziet natuurlijk toch echt een ziek iemand.

Ja, terwijl je zo in wezen een levendig en intens vrouwelijk kind bent.

Je hebt gewoon allemaal die karakters en die ja, we komen die er nog uit.

Als je maar de hele tijd vastligt in je bed, want hij mag echt vast 4 weken omdat ie een dizuurstof slams zat. Ja, dat vond ik echter heel erg voor hem. Maar gelukkig? Ja. Hij was gewoon ook te jong om dat te beseffen denk ik.

Hij leefde echt heel erg in t moment. Daar is ie daar. Daar bewonderden wij hem ook om en dat hebben wij echt van hem geleerd. We ook echt met bewondering naar hem.

Van hoe. Als het goed gaat gaat het goed. Als het slecht gaat, gaat het slecht. En dat is hoe het op dat moment is. Ja, hij pakt er ook niks op. Nee, ja en dat delen, dat voelt nu soms inderdaad een beetje aan moeten. Moet je een appel doen? Ik had het met kerst aaneensluitende eens het verdriet.

Ja, dat komt dan zo onverwacht ineens. Het ging eigenlijk wel goed. We dachten naar kerstkaart, maar gewoon een opgesmukte dag. Dat maakt dat nou uit. Wat je? Het gemis is er toch altijd?

En dan toch raar. Reden we naar huis waar er bij oma geweest warenhuizen?

En eens overvalt u het al bij de stomerij en wat overviel in Namen rijden zo door langs Schiphol.

En het was heel donker. En ja, het was een heel melancholisch gevoel van je gaat nu naar huis en dan uhm, dan is ie er gewoon echt niet. En ik had hem nog zoveel mooie dingen willen laten zien. Er zijn zoveel mooie dingen, ook in het leven die zo ja, die schoonheid wat je wilde.

Nu was het gewoon de tunnel waar we door heen rijden.

Die lamp, die lichtjes waar we zo doorheen hangen dat ik dat ik dat soort dingen altijd anomaly te zien kijk Berend. Ja, dat overvalt je dan zo. En dan? Ja dan dan dan over dan. Dan als het hoofd oogjes alle kanten eruit gutst.

En dan voel ik soms een behoefte om even te delen. Maar ik hou me enorm in hoor.

Ik ben echt ik, maar ik wil je helemaal niet begieten. Nee, dat willen we absoluut niet. En ik vind het. Ik vind het eigenlijk, maar het is ook.

Ja, het is toch ook weer niet helemaal vrijblijvend, wil ik niet zeggen. Maar.

Ja, je hebt. Je maakt iemand, je maakt jezelf ook daarin ook kwetsbaar, wil dan zo stoer doet dat ik dat ze allemaal niet erg vinden. Geen taboes kan. Of dat kwetsbaar. Ik vind het niet erg om kwetsbaar op te stellen.

Maar kijk, je moet ook niet hebben dat hij een soort euh. Maar ik vind het wel prachtig dat je het doet. Bedoelt hij het? T Is. T Is ook euh, in mijn leven ook een verhaal geweest het afgelopen jaar. Bedoel niet euh. Wil als als als als soort. Wat erbij zal ik maar zeggen. Ja euh, jullie leven met Berend. En hoe dat? Hoe dat ging? En euh, weet ik veel wat?

Ja, maar omdat je daar dus niet mee bezig bent. Eigenlijk moet het land dan is het vind ik dan toch verrassend dat je dat zegt.

Maar ook heel mooi. Ja. En uhm. Ik vind euh, eerlijk gezegd. Met dit soort dingen. Dat alles allez gelegitimeerd is wat je wat jullie houvast geeft als als het. Als het jou houvast geeft om het te delen en om de reacties op te krijgen en om te voelen dat mensen er iets aan hebben. Of weet ik veel wat dan? Is dat? Ja, niks is niet geoorloofd toch? Om om om dit verdriet euh te kunnen doorstaan?

Zou dat is ook wel zo.

En het is nu nu ook nu eenmaal ook nu onderdeel van mijn leven geworden.

Ja, dat is ook zo. Ja maar hé. Ja, ik denk wel. Kijk dat er bij elke. Ik denk dat we daarin bijzonder zijn. Laat ik het zo zeggen wij hebben. Natuurlijk is dat een mand vol met kaarten die ik van allerlei minder tekeningen. Naya noem het allemaal op. Euh, de Dely Fogel die je daar ziet van iemand van Twitter. Dat de Sweetest Lidl song van Leonard Cohen.

Ik weet het niet eens meer. Dat is dat stond de beursdag kaart raketjes onder die daar als overhield. Mensen hebben zoveel mooie dingen gestuurd. Uhm. Ik weet niet of er daarin nu dat. Ik denk dat ja nou ja, nee, wat ik wil zeggen dat ik dat fantastisch heb gevonden. Dat. Dat zoveel vreemde mensen zo lief zijn en zo ja, ook behulpzaamheid.

Iedereen heeft maar weer van alle heeft van alles voor ons gedaan. Echt, ik kan niet. De lijst is eindeloos. Echt van taarten bakken tot ja, die oud ons was kapot is. De buurman ging mijn auto laten repareren. Die bracht ons maar weer in het ziekenhuis.

Gewoon haag jongens, zeker raden. Er zijn zoveel dingen gebeurd. Mensen met boerenkool naar het ziekenhuis gebracht om het beeld dat lekker vond. Euh, rollen met fruit mentos omdat hij daarvan hield.

Mensen waren zo begaan. Een kind dat boerenkool lekker veel intikte, eerlijke en wat fantasten is.

Ja, Espa en pasgetrouwd zouden zoals deze nu weer in mijn eigen pasgetrouwd. Ja, wij willen het liefste mijn eten stond. Er was ook heel dankbaar werk. Ja dat je dan echt kan handelen. Hij kan handelen voor voor je van je eigen kind. Heel fijn om te doen. Ja. Ja, maar dat dat maakte dat je wordt, dat dat verdriet is universeel, maar dat dat je ook niet alleen bent, dat is gewoon heel fijn.

Maar dat is dan toch fantastisch? Ja, ik ben. Als we iets hebben geleerd, dan is het wel dat mensen dat je op de op de ja dat dat de mensen gewoon goed is, dat doet je daar op kan vertrouwen dat mensen in principe bereid zijn om iets voor een ander doen. Ook kennen ze helemaal niet. Dat wisten we eigenlijk al, maar het is me nu wel. Het grappige is dat sociale media vooral ook als het besproken worden, als afvoerputje en als plek voor hun vind ik echt niet hoor.

Nee, ik vind het echt niet. Ik vind zo'n onzin. Dan heb je ze. Dat zegt echt iets over diegene, want ik heb gewoon alleen naar de mensen die gegooide gewoon aren't. Helpen hoef je toch niet te zien? Nee, jezelf toch niet? En van de rest genieten en van de rest genieten. En ik heb een hele leuke lieve mensen allemaal. Euh ja, heel veel dominees vind ik ook, want die zijn altijd.

Die zijn eigenlijk altijd heel lief te pas voor de pastoor is om je heen.

Dat is toch heerlijk om je daarmee te omringen met lieve mensen? Ja, dat kan iedereen. Ik kan het de mensen aanraden om dat te doen. Lieve mensen om je heen reilen en delen. Ja, hij en Berend voel je had het idee dat toen toen het einde naderde voor Berend dat hij dat voor voelde. Of ie. Dat er je zijn zoals een paus zich terugtrekt in een hoekje.

Ik kan natuurlijk nooit echt weten, want ik kon het niet meer aan hem vragen. Maar dat gevoel had ik wel ja. Maar het kan ook zo zijn, want ik heb er was wat berusting ook. Nee, dan niet. Nee, nee. Berend was echt heel levenslustig. Hij is wel echt. Ineens was het niet meer. Dus het was voor ons allemaal ook totaal onverwacht ergens. Dus dat is weer die dubbele tijd. Je bent heel erg ziek.

Hij voelde zich ook echt heel erg ziek. Vooral die laatste nacht. Ik lag nog echt naast hem in bed. Ik heb hem nog voorgelezen. Toon Tellegen zelfs. Nou dat dat dat de luisteraar een beetje halvarine. Hij was wel. Maar ja, dat dat. Daar heb ik ook moeite mee hoor. Met. Met Wassing was ik er toen weer helemaal bij. Dan weet je wel.

Nadat is gewoon je moeder je moederschap.

Je wil alles voor je kind natuurlijk doen. En het ene wat je niet kan doen is dat ik precies weet hoe het nu is met hem. Of en ik kan daar niks aan doen. Ik kan niet. Ik kan er niet tegenhouden. Daarom is die dood ook zo. Zo hard, het is zo'n harde scheidslijn. Het is echt. Ja, je moet. Dat is natuurlijk. Het ultieme loslaten, maar eigenlijk wordt dat voor je gedaan. Dat is dat is dat.

Het is het los scheuren. Ja is het was het, maar loslaten kon je t ook niet doen. Terwijl het woordje zou ik nooit heb gedaan, zei DeLong. Nee, dus het kan ook niet anders, alleen dat hij dat alleen moest doen. Ja, daar heb ik.

Ja. Ja en ik. En en, en inderdaad, ik ben toen heel lang bezig geweest met daar heb ik heel veel mee geworsteld toen hij hier nog thuis was van ja, waar ben je dan nu? Ik voel je gewoon niet. Dat is als moeder en ik denk als vader dat het misschien ja, ik denk wel dat vaders het anders sowieso hier bij een moeder.

Die heeft het kind gedragen en gebaard. Tenzij je niets. Natuurlijk moeten we natuurlijk, dat kan ook nog een op zijn. Maar goed. Dan voelt dat denk ik sowieso anders.

Maar mij voelt het heel fysiek. Een Roberti die, euh, ja, die zal daar misschien de andere ideeën over wat die zegt volgens mij daar weer iets anders over. Ik weet het wel even niet waar die die die heeft.

Veel meer van haar wil hem zo graag beschermen. Hij wilde zo graag een tegen alles beschermen. Dat is niet toe dat. Dat kon niet met dit ultieme loslaten. Maar bij mij voelde het echt als alsof het alsof ik werd. Alsof die navelstreng nu echt werd nog losgekoppeld. En dat dat de fysieker dat. Ja, ik denk dat dat iets van moeders is. Ja. Zoals je ook heel sterk het gevoel had dat de geboorte niet dood was, had zowat hetzelfde hand.

Hand in hand gaan heb ik daarna tijdens de begrafenis gezegd bij we allebei en wij zijn de enige die wat hebben gezegd. Toen heb ik dat ook genoemd. Dat ik dat, dat het als een dreun eigenlijk als een donderslag werd, mijn dat helder dat het zo dat het niet 100 andere kan bestaan. Ja. Herhaling ja, daar, waarbij je dan nu ja, dat tot ze dat jaar hoop daar ooit de rust in te krijgen, maar dat. Heraan.

Wist ik het maar. Geloof je de. Heb je het idee dat hij ergens is? Nou, ik dacht eerst. Hij is op de plek waar die was voordat hij werd geboren. Alleen dat als ik dat zou uhm als beeld vormen zie dan is dat een soort zwart universum of zo'n soort zwart gat waar je dan uit ontstaat. Dus zo voelt dit niet. Als ik dan denk aan beren die er niet meer is, dan zie ik toch licht.

Nou wat? Ja, wat is dat? Geen idee. En uhm ja, wat? Wat ik daar zo mooi aan vind is dat uhm. Kijk, het heeft ook heel veel losgemaakt, maar heel veel oude vrienden hebben zich ook weer gemeld.

Dus bijvoorbeeld mijn vroegere goeie vriendin van de middelbare school die die zegt ervan. Ik stuur hem licht en liefde.

Of zou mijn ex-vriend zegt dat er ook van ik stuur. Ik stuur jou Berend en jou ook stuurde het licht de liefde dat jij zo voelt. Ach, ik ook. Alsof die wordt omringd door licht en liefde.

Maar ja, want dat is weet niet. Nee, maar ik, ik denk niet van dat hij op een plek is ofzo, zou dat zo? Voelt het ook weer niet. Nee, dat kan ik ook. En dat is tuurlijk ook.

Ik het. Maar het voelt ook niet als het grote niet?

Nee, nee, nee, totaal niet.

Maar ik denk ook niet van en is er sowieso al geweest. Dus hij heeft. Hij heeft zijn sporen nagelaten dat en euh.

Maar dat is ook iets geks hij. Want wat is het dan nu? Is haar dan nu alleen maar de gedachte aan die in mijn hoofd? Nou maar nee, want hij is fysiek in mijn armen geweest. Dat had ik ook. Ja, dat er daardoor. Het is natuurlijk te kort geleden. Ik moet haar nog gewoon.

Dat is mijn weg nu om hem te zo een soort van te interna Lisa. Ja. Ik weet niet zo goed.

Wat is zijn plek nu om zijn wezen een plek te geven? Ja ja, te begrijpen wat de heersende Brabantsche.

Je denkt dan Hiltermann, we zijn nog met z'n vieren. Zei Ik begin ook hele tijd tegen mijn dochter van ja, we blijven echt met z'n vieren.

Totdat ik ja, maar ja, ik zeg het nu wel, maar we zitten elk nog met z'n drieën aan tafel.

Het is echter best wel, het is ingewikkelder dan ik dacht, eerlijk gezegd. Nou ja, dat klinkt banaal, omdat je dat gaat om een zaag om je eigen afgleed kin.

Maar ik bedoel, ik dacht van dat dat heel helder zou, altijd zijn verdriet enorm zou zijn, maar dat je wel zou begrijpen wat het was.

Nou, ik dacht gewoon dat ie kijk. Mensen zeggen dan hij zit in je hart. Nou ja, dat vond ik zo mooi aan Nick Cave. Die is zijn zoon ook verloren. Die zegt Ja in my heart en my heart, my heart is full of despair. En pijn. En zo voelt het bij mij ook. Het is net als waar heb ik geen hart meer.

Het is gewoon daaruit. Ja, dus daar zit ie dan niet ofzo.

Weet je? Ja, daar kan ie niks aan. Daar kan hij niet zijn. Dit lijkt echt. Ik belde met mijn dokter, zei het gisteren ook van ik heb geen hart meer hoor. Mijn Miermans is gebroken. Oh ja, dus. Nou ja, dat dat concept. Dat ja daar. Daar hoop ik een. En hij zegt al van dat hij zijn zoon visualiseert als alsof die echt naast hem loopt. En dat. Daar kon ie mee verder.

Dus toen ging ie weer op tournee. En om als zijn zoon er altijd bij. En toen dacht ik wou dat. Dat ben ik wel jaloers op, want ik heb het ook een keer wel gevoel dat ik in de rij voor de bieb stond en dat ik dacht oh, ik kan zijn hand zo echt zo goed nu voelen in mijn hand. Dat kan ik heel goed oproepen. Ja, misschien is dat het, maar dat vervliegt ook weer direct.

Dus je bent dan heel even. Ik heb ook wel al gedacht van geef me een teken. Maar ja, dat is ook weer zo. En dan dan. De radio neemt dan heel snel over. Nu Aegerter zo'n kinderlijke voorstelling van zaken.

Alsof het licht nu gaat knipperen.

Ja, het is ook een beetje wat je er van maakte zelf. Dat is ook zo. Ze moeten ook gewoon vormde voor vinden zelf.

Maar die magie is er namelijk wel. Dat is ze zeker, maar dat en dat heb ik ook. Dat hebben we ook al wel ervaren. Maar dat, uhm. Ja, dat duurt soms even. Ik wil dat dan toch verklaren. Ik wil gewoon heel graag weten waar die zei dat wat? Dat haal je door. Niet dat, dat antwoord krijg je dan niet.

Ja. Maar ik tegelijkertijd denk je ervan, ik ben ook zo blij dat hij de was zodat die dankbaarheid is ook al. Het gaat allemaal door mekaar.

Het is echt een wervelwind. En zo verloopt dat verdriet ook de ene dag. Dan denk je nou kan het leven echt best wel aan? Misschien moet ik maar weer gaan werken en vooral toch denken ik kan echt, ik loop je krom. Van de Van der Linden kan gewoon niks moet gaan liggen. Maar goed, dat was de eerste weken wel erger moet ik zeggen. Het wordt al wel ietsje beter.

Het is nog zo vers. En Inka ja. Ja, zo ja, dacht echt, het wordt echt een prachtig jaar en het is het mooiste. Ik heb daar geen woord voor het donkerste wat je voor kan stelde. Ja, het echte. Hoe zei de dominee het ook alweer om er onze op de begrafenis met de moed der wanhoop? Gaan we voort of zoiets? Ze denkt anders op ja. Moedig voorwaarts. Ik zie hier het singletje Sam of de hele mooie euh, euh, picture disc van het euh.

Hoe je als Sint-Bernard liedje van Paul McCartney met roeper meer kan. Nu ben ik toevallig bitters fanaat. Ik wist wat ik wou.

Nog een foto voor je neus en verder gaat ergens een Beatle roeper aan.

En euh, dit was een liefdesliedje van Weren't of een lift links. Laat je zeker weet ik ook van. Volgens mij laat Twitter van je man. En uhm ze daarmee eindigen. Ja, dat lijkt me een goed idee. Omdat ze toch ook in de in de melodie van Paul McCartney ook altijd soort het eeuwige licht en de verlossing zit. Zeker op een bepaalde manier. Prachtig. Ja, dank je wel Nynke. Jij ook bedankt.

Dit was met Groenteman in het nieuwe normaal. Met Nynke Sietsma bijnamen Scheids Groenteman maakt deze pot. Ga samen met Daan Hofstee. U kunt zich abonneren op alle mogelijke manieren, vinden ze een mailtje? Sturen podcasts het volkskrant.nl? U kunt ons volgen op Instagram.

Met groenteman en gevels, vooral als het kan. Lekker veel sterretjes.