Hoi, ik ben Vera. Weet je wat ik écht vet vind? Mensen die elkaar nog nooit hebben ontmoet, maar dan ineens met elkaar te maken krijgen. Want dat gebeurt de hele tijd, de hele dag. En ik geloof dat het bepaalt hoe we onszelf en elkaar zien. Maar we vergeten die mensen met hetzelfde gemak waarmee we ze ontmoeten. Daarom schrijf ik portretten van mensen die ik niet ken over dat vluchtige moment dat we heel even in elkaars leven waren.

Komt die? Wat misschien goed is om te weten is dat ik dit verhaal schreef naar aanleiding van de avondklok rellen in Den Bosch op 25 januari 2021. Ze moeten op de markt zijn nu net onderhoek. Het klinkt als een oprukkende roedels schorre honden. Wat zeggen ze u? A. Het geluid stijgt op tussen de muren van de natte, lege, bittere, koude straten en blijft hangen ergens aan de gezichten van alle andere buren die met hun hoofd uit het raam zijn gaan hangen.

Nerveus, wolkjes blazend. Ik ben thuis in Den Bosch op maandagavond en de filmpjes zijn de jongens vooruit gesneld. Ik zag de auto's op hun kant rollen en in de fik steken. Ramen van woningen. De bewoners thuis, want avondklok ingooien met bakstenen. Ik hoorde de noodkreten van mensen die vanachter het raam stonden te filmen en hun fiets, stad en gevoel van veiligheid gemolesteerd zagen worden. Nu ruik ik vuurwerk. Ze komen de hoek om. Het zijn er 10, 20, 100, 200 300 ergens tussen brommer en auto leeftijd in.

In de uitnodiging voor deze rel, die al de hele dag rondging online stond demonstratie avondklok, geen praatjes meer. Gewoon komen en dan in hoofdletters oud en nieuw herbeleven. Wees erbij tijdens de jaarwisseling stake proleten auto's in de brand en gooiden illegaal vuurwerk naar voorbijgangers en politiemensen. Een sushi bezorger op een scooter ontsnapte aan de dood toen op twee meter van hem een zware vuurwerkbom ontplofte. Herbeleven. Dresscode vanavond skinny joggingbroek, capuchon en kettingslot. Ze plunderen en ze lachen, zo'n harde, hysterische lach die alleen werkt in een meute.

Het geaaid van een hond die op zijn staart wordt getrapt. Ze zouden zich doodschamen. Zouden ze m terug horen? Waar blijft de politie? Waar blijft de ermee op wat gebeurd? Wat op WhatsApp gebeurt? Een gerucht gaat rond dat de burgemeester Jack Mikkers. Mick Jagger heeft gebeld met de site van FC Den Bosch omdat de ermee te lang over doet. Diezelfde site zorgt er volgens de geruchten voor dat de relschoppers het ziekenhuis niet kunnen bereiken. Het ziekenhuis, de buren en ik hangen afwisselend rillend uit ons raam en ijsberen door ons huis én roept én huilt.

Het is al een goed half uur totale chaos en van de politie ontbreekt elk spoor. De grote menigte rent verder nu, maar een man of 10 blijft achter om een winkel te slopen. Ze beuken er op in met stoeptegels en trekken de kassa over de counter. Een eerste Syrena. De politie scheurt langs onder mijn raam, ziet de plundering gebeuren en rijdt de straal voorbij. Er zullen grotere problemen zijn en. Het gebral blijft door de stad golven, een misselijk makend brommen.

Wat zeggen ze? Na een halfuur ogenschijnlijk vrij spel in onze straat is er eindelijk mee. Er verschijnen vrachtwagens die de stad hermetisch afsluiten en een helikopter cirkelt boven onze hoofden. De wieken dreunen synchroon met de harten van bewoners die de politie, familie of de glasscherven proberen te bereiken. Pas vier onrustige uren later zal het eindelijk stil worden. Dinsdagochtend, de ochtend na de rellen tegen letterlijke bezems. De ravage die hun figuurlijke soortgenoten hebben veroorzaakt op mensen met rood wit gele Oeteldonk sjaals om, verzamelen zich op de markt.

Met Feher blik en plaatsvervangende schaamte voor de geplunderde Jumbo's City hangt een spandoek met daarop in de stadskleuren. Straf. Dat tuig bellen twee dames aan. Ze zamelen geld in voor de Cigarette zaak op de hoek die sneuvelde. Je gaan ze de schade niet van kunnen betalen. Maar het is gewoon een hart onder de riem actie, zegt de vrouw met de collectebus, een spaarpot van Frozen. Schuin op elke stoeprand staan bustes van glas ZS, schoonmakers en beveiligers op de dichtgetimmerde zaken.

Van geschrokken eigenaars die met grote ogen in de lens van lokale en landelijke tv zenders hun verhaal doen hangen. Lieve kaartjes. Een vrouw weren't een zak worstenbroodjes uit haar tas tegen de schrik. Intussen wordt het middag en ik wou dat ik het mijn had. Nu een beschouwing schrijven op precies de juiste toon. Vol compassie met de getroffenen, maar ook met erkenning van de relschoppers. En dan met een oplossing aan het einde over de uitzichtloosheid in kansarme wijken. Bijvoorbeeld over de moedeloosheid, de verveling en het gebrek aan opties in de.

Daarom nog letterlijk er aan veel Bosschenaren opgedrongen dan anders al het geval is. Over hoe de rellen hier en in andere Nederlandse steden giftige uitwerpselen zijn van een regering die al tien jaar onmogelijk blind inzet op zelfredzaamheid, op voor elkaar zorgen en vooral niet te veel naar de overheid kijken. En dat juist die overheid dan nu in onmogelijke tijden een onmogelijk beroep doet op precies die mensen waartegen ze al jaren zegt jongens zullen het onderling waarheid en dan bam eindigen met een soepele Alenia over hoe je als overheid niet met hamer en beitel de sociale zekerheid kunt bewerken zonder een keer uit te schieten, iets af te breken dat niet meer te repareren is.

Of is het waanzin om waanzin te willen duiden? Is het willen verklaren van dit gedrag op dit moment iets dat je doet om aan jezelf en aan alle anderen die trillend van woede thuis zitten, te bewijzen dat achter zulk geweld meer moet zitten dan pure gekte of verveling. Dat het iets herleidbaar is en dus oplosbaar is, is omdat we ons niet kunnen of willen neerleggen bij de gedachte dat zulk massaal zinloos geweld vanuit het niets kan ontstaan. Dat impliceert immers te veel chaos, te weinig maakbaarheid.

Hoe dan ook, die afgewogen analyse zit er vandaag niet in, want Maaike en Felice, de eigenaresse van de Primera, zakte huilend in de armen van haar man toen ze haar zaak vanochtend terugzakt. De friettent, een ruïne. De carnavals winkel waar dit jaar sowieso al niks te vieren viel. De supermarkt waar aan de deur alle mandjes worden ontsmet zodat je veilig boodschappen kunt doen. De schoenenwinkel. De Apple Store. De Smart Shop. De glazen schermen rond het terras van het café dat al maanden niet open mag.

Overal scherven voor de Kees kroket waar geen raam meer van heel is! Vraagt een vrouw zich hardop af wat Kees ooit misdaan heeft. Het is als ik dit stuk afmaakt dinsdagmiddag 5 uur. In de voorbije uren gingen hier de kinderdagverblijven, scholen en huisartsenpraktijken dicht uit voorzorg. De politie en MEE hebben aanwijzingen dat het opnieuw los gaat en dat het geweld dit keer gericht zal zijn op hulpverleners. De site van FC Den Bosch beveiligt winkelcentra. In het centrum is het vooralsnog kalm, op het getik van hamers en spijkers na.

Ondernemers die gisteren gespaard werden, monteren voor de zekerheid houten panelen voor hun ramen en deuren. Bij mijn ouders en vrienden in de buurt, net buiten het centrum, beginnen alweer groepjes jongens samen te scholen. Wat zeggen ze? Ik kijk het filmpje dat ik gisteren maakte terug van die schorre honden die de hoek om rennen. En weer vraag ik me af wat ze riepen. Of wij, de Bosschenaren, wier hart nu bloedt en wie handen nu jeuken, ze ooit gaan verstaan.

En welk gesprek we dan met elkaar gaan hebben. Want hoe ga je praten als je eigenlijk wil kotsen? Genoten van dit verhaal Op De Correspondent vind je al mijn andere ontmoetingen. Hetzij met een stuk of honderd. Dus je kan je lol op. Ben je nog geen lid van De Correspondent? Ga dan naar de Correspondent punten nl. Slash Word lid Do.