Welkom bij aflevering 266 van Echt Gebeurd. De podcast waarin waargebeurde verhalen worden verteld door de mensen die ze zelf hebben meegemaakt. Deze week een verhaal dat Gerard van Santen in oktober 2018 bij ons vertelde tijdens een verhaal een middag rond het thema het lichaam. Goedemiddag, ik ben chronisch zenuwpijn patiënt en toch na meer dan vijftien operaties en het klaar uiteinde plaatsen van de neurostimulator om de signalen naar mijn hersenen tegen te houden. Pijnsignalen tegen te houden vind ik mezelf toch een massaal pikkie.

Ik zal proberen uit te leggen, maar dan moet ik heel ver teruggaan in de tijd. De eerste pijn waar ik ervaring mee had. Pas toen ik vier jaar was. Ik speelde met mijn iets oudere neefje in de speeltuin en ik zat op zo'n stoeltje. Je kent dat wel, die draai molentjes die we vroeger hadden. Volgens mij zijn ze nu verboden, maar ik zat op een stoeltje. En mijn neef Stijn, die duurde de draaimolen rond en steeds harder.

En ik riep Stijn, Stijn stop, ik wil eraf. Het gaat veel te hard en Stijn luistert natuurlijk niet en hij duwde nog harder. Toen dacht ik. Ik stap af. Het volgende moment herinnerde ik mij dat ik op de grond lag en de grote mevrouw met een witte jurk en een wit kapje op haar hoofd zich over mij heen boog en een deken over mij legde. Twee dagen later werd ik wakker in een ziekenhuis. Weer een paar maanden later werd ik van de kleuterschool gedragen.

Ik kon niet meer lopen. Ik had last van mijn rug. Mijn billen deden pijn. We zijn naar de huisarts gegaan en hij zei van je lijdt waarschijnlijk aan kinder reumatische pijnen. Daar groeien wel overheen, maar dat gebeurde niet. En dan moet je weten dat ik ben opgegroeid in een huis waar fysiek en geestelijk geweld dagelijks aan de orde waren. Mijn vader is als 17 jarige Rotterdamse jongen in 1945 zich gaan aanmelden bij het eerste Bataljon Oorlogsvrijwilligers of over Weyers en is uitgezonden naar Indonesië.

Daar is ie in de vuile oorlog terechtgekomen en als een van de weinigen is hij in Indonesië gebleven en is in 1953 getrouwd met mijn moeder. Het mooiste meisje van Ambon. Ikzelf ben ook op Ambon geboren in 1957. In Achtenvijftig stuurde Soekarno alle Nederlanders het land uit en moesten we terug naar Nederland. Via Kamp Vught kwamen we terecht in een twee kamer flatje in Den Haag. Toen ik 12 werd en ik naar de middelbare school moest, beloofde ik mijzelf drie dingen.

Ik zou nooit roken, nooit drinken en nooit vloeken. En ik dacht als mij dat lukt, dan lukt mij alles. Dan kan ik de hele wereld aan. En tot op de dag van vandaag en ook de dagen die hierna komen, houd ik me aan deze beloftes. Na mijn studie in 79 besloot ik waarschijnlijk in de voetsporen treden van mijn vader beroepsmilitair te worden. Tijdens de keuring en de officiersopleiding vertelde ik natuurlijk niets over mijn pijn. Ik werd uiteindelijk Compiz commandant van een opleiding Accompli en iedere twee maanden kreeg ik 400 frisse burgers die ik onder de krijste stelde in de filmzaal en die vervolgens naar de foerier moesten om in militaire kleding en een persoonlijk wapen een uzi op te halen.

En ze moesten zich verzamelen op het exercitie terrein en de sergeanten. De GOPs commandanten dat ieder twintig soldaten en ik gaf ze de opdracht om de koppen test te lopen een 12 minuten loop. De soldaten mochten dat gewoon in sportkleding doen en de sergeant moest dat in zich. Gevechten nu doen met zijn kistjes aan. En aangezien ik ontdekt had dat het beste medicijn tegen pijn, conditie en spierkracht was, was ik volledig in topconditie. En ik liep alle twintig Cuper testen die dag 65 kilometer in gevest nu en op plusjes.

Na zes jaar besloot ik het leger te verlaten en stort ik mij als zelfstandig ondernemer in het bedrijfsleven. En de pijn ging gewoon met mij mee. Op een gegeven moment was het zo erg dat ik niet eens met mijn jongste dochter kon dragen. En Simone mijn vrouw, die zei van. Nu is het klaar. We gaan hulp zoeken en je maakt een afspraak met een orthopeed die zei meneer Van Santen. Volgens mij zit u binnen tien jaar in een rolstoel.

Dat was natuurlijk niet zijn hele beste mededeling. Ik was trouwens pas 38 en Simone gelukkig dat al voordat ik het wist een te openen aangevraagd bij dokter Pavlov. De Sint Maartenskliniek, Jan Rots in Arnhem en in Nijmegen. En binnen een paar weken lag ik op de operatietafel en vervolgens drie maanden plat in een ziekenhuisbed in de huiskamer. Vele operaties volgden. Uiteindelijk begon het allemaal wat minder te worden, op het werk werd het minder. Het begon de spanningen te ontstaan.

Ook privé. En de pijn werd niet minder. De maat was vol. We keken elkaar weer aan en we besloten ons op te geven voor een zelfmanagement cursus in België. Dat was een week intern en in dat half jaar meerdere terugkom dagen. Iedere ochtend begon met de vijver en het was in november en dan moesten we de vijver in en vervolgens kregen we de volgende trainingen. Je kan je voorstellen, in november is dat best wel koud. Eén van die trainingen was een oefening.

Was dat we ook door het moeras moesten? En de rode draad door die training was dat je in je gevoel moest komen en vooral je op jezelf richten op je eigen benen moest staan. Dan moet je voorstellen dat het loopje of plotten je doordat Puras en Symon een paar meter vormen. Die moest moeite doen omdat door dat moeras heen te komen. En ik dacht van jou. En wat als er wat met haar gebeurt? Dan moet ik op tijd bij haar zijn.

Maar dat was ten strengste verboden. En ik dacht volgens mij hebben ze de verkeerde handleiding gelezen en in mijn hoofd had ik het handboek voor de soldaat. Je laat je maatje toch niet in de steek? Ze verweten mij dat ik geen gevoel had dat ik niet in mijn gevoel kon komen. En ik dacht ja, ik heb een harnas aangetrokken. Ik was onkwetsbaar. In februari, de maand waar ik ook jaren in waarin ik ook jarig was, bleek ook de koudste februarimaand sinds de laatste Elfstedentocht.

Moesten we ook weer iedere ochtend naar de vijver. Maar die nacht had het meer dan tien graden gevroren en bij de vijver aankomende lag er alleen maar ijs en we wilden al terug. Maar de trainer zei tegen ons van nee, jullie slaan maar een bak en dat laat je langzaam in dat water zakken om te voelen. De helft van de groep deed het niet. Die durfden niet en de andere helft die het wel durfde kregen na afloop een diploma. Het IJsberen diploma en op een gegeven moment werd mijn naam geroepen van Gerard.

Nu ben jij aan de beurt. Door overmoed bevangen nam ik een aanloop, rendeert de steiger af en dook ik in het wak. Ik realiseerde me helemaal niet dat ik waarschijnlijk helemaal niet in het wak weer boven water zou komen. Vele meters verder onder het ijs stootte ik mijn hoofd tegen het plafond van de vijver. Nou blijkt dat wist ik toen niet dat het ijs onder het water helemaal niet glad is. Dus hartstikke scherp met allemaal scherpe puntjes. Ik keek om me heen en ik wist niet waar ik heen moest.

En op de één of andere manier kwam er een bepaalde rust over mij heen en ik raakte niet in paniek. Langzaam maar zeker zag ik in de verte iets wits. Ik kwam in een tunnel van wit licht terecht en dat wit licht in de verte witter dan wit lonkte mij. En ik dacht van. Als dit het is, dan heb ik daar wel vrede mee. Weg pijn, weg verdriet om vroeger dat als ik een minuut te laat thuiskwam. Mijn vader meenam naar de garage.

Mijn broek naar beneden trok en mij sloeg met mijn eigen riem weg van het verdriet om onze dochter, die maar twee maanden in ons jonge leven mocht zijn. Weg van de gebeurtenis dat ik op 17 jarige leeftijd samen met prinsesje van vijf in acht op de brommer werd geschept door een auto en wij zwaargewond in het ziekenhuis terechtkwamen. En dat mijn moeder vroeg Gerry, want ik heette Gerrie in de familie. Vind je het erg als pappa en ik toch op vakantie gaan?

Want hij heeft zo hard gewerkt en hij is er zo aan toe. En daar gingen ze en wij bleven achter in het ziekenhuis. Ineens ging er een siddering door mijn lichaam en mijn geest nam de regie weer over en ik dacht nee, dit kan toch niet het einde zijn. Er is nog zoveel te doen voor mezelf en met de mensen die ik liefheb. En plots herinnerde ik mij de duikers oefening uit mijn militaire leven. Waarin mij verteld werd dat als je onder het ijs bent, moet je niet naar het licht gaan, maar moet je het zwart op zoek.

Ik keek om me heen en in de verte zag ik het zwart en met de laatste krachtinspanning zwom ik naar het gat en sprong ik uit het water. Mijn hoofd droop van het bloed en ik zag daar mijn mede cursisten. Die stonden op tv op de steiger en begonnen ineens te zingen. Lang zal Krewerd leven zingen. Ja, het was tenslotte toch mijn verjaardag.

Vanaf dat moment heb ik mijn pijn als mijn metgezel gezien en heb ik vrede gesloten met mijn pijn en zorg ik voor mijn pijn. En zie ik mijn pijn als mijn beste vriend zal zijn beste vriend je nooit verlaat. Hebben jullie wel? Je hoorde een verhaal dat Gerard van Santen twee jaar geleden vertelde tijdens een echt gebeurd verhaal de middag in comedy club Toomler in Amsterdam. Het afgelopen halfjaar lagen onze middagen nagenoeg stil vanwege de korona maatregelen.

Maar in juli hebben we er eentje uitgeprobeerd voor een klein publiek.

Volgende week zondag, op 13 september, organiseren we opnieuw een aangepaste verhalen.

Middag deze keer met als thema Marokko. De kaarten gaan hard, maar voor iedereen die er niet bij kan zijn, verschijnen er later natuurlijk verhalen uit die middag op deze podcast.

De redactie van Echt Gebeurt bestaat uit Micha Wertheim, Suzanne Pols, Rosa van Toledo, Maarten Westerveld en mijzelf Paulien Cornelisse. De productie doet even zwaar afhing zou techniek voor deze aflevering deed. Roland van der Grinten.

De podcast wordt gemaakt door Gijsbert van der Wal. Dit was aflevering 266.

Bedankt voor het luisteren en onthoud als je onder het ijs komt, moet je niet naar het licht toegaan, maar moet je het zwart opzoeken.