Welkom bij aflevering 261 van Echt Gebeurd! De podcast waarin waargebeurde verhalen worden verteld door de mensen die ze zelf hebben meegemaakt.

In deze aflevering een verhaal dat Kirsten Biesmans Polder in september 2015 ons vertelde tijdens een verhaal een middag met als thema lijf leden.

Het verhaal dat ik ga vertellen, dat begint in de winter van 2006. Ik zat volop met mijn studentenleven en genoot er ontzettend van, woonde in een groot studentenhuis met heel veel meiden en was ook nog aan het studeren. Af en toe, want ik zag een grootse carrière voor me. Bij één van Nederlands multinationals en om nog even van die vrijheid te genieten ging met een paar vriendinnen naar Carestel op vakantie. Ze hebben fantastische vakantie gehad. Zon, zee, strand, palmbomen en weer terug in Nederland.

Koude sneeuw en weer terug naar de orde van alledag. Toen voelde ik me. Op een ochtend voelde ik me niet zo lekker. Ik had heel fijne in mijn oren en ik liep allemaal kwijl uit mijn mond en dacht maar dit is niet helemaal goed. En uiteindelijk ben ik in het ziekenhuis terechtgekomen en de hele dag op de eerste hulp geweest. Samen met twee huisgenoten zijn ze konden niks vinden. Zijn er nou bedenken dat je griep hebt? Dus hier heb je twee procent omhoog gaan mee naar huis.

En als je morgen nog niet beter voelt ga veranderen haar zat. Dit is niet de plek voor jou. Ik naar huis en mijn bed gaan liggen en ik dacht ja, ik heb niks. Dus ik ga niemand lastig vallen met mijn gezeur dat ik nog steeds niet goed voel. En die nacht niet geslapen, want ik voelde me gewoon echt niet goed. Toen ik de volgende ochtend eindelijk weg gestommel boven me hoorde, ben ik ook letterlijk naar boven gestommel, want ik kon niet meer echt oplopen.

Dat vond ik eigenlijk ook best te gaan. En toen ik iemand tegenkwam en huisgenote. Die schrok en die begon gelijk te huilen. Want die zei Kiki. Je bent hem nog een beetje blauw aangelopen en grijs. Maar ik dacht ik voel me ook echt niet goed. Maar ik ben weer in bed gaan liggen en toen was er gelukkig iemand anders een ander huis. Als je die zei we gaan nu weer naar het ziekenhuis, want ik vertrouw het niet.

Maar weer in een taxi naar het ziekenhuis. Het was eigenlijk heel gek, want toen was ik in één keer heel serieus genomen en ik lag in één keer op een bed. En ik kreeg alleen maar vragen over drugsgebruik, want ik was net judozaal geweest, maar ik had helemaal geen drugs gebruikt. Maar wat bleek? Ik had vijf vernauwingen in mijn kransslagader, dus eigenlijk een heel groot hartinfarct. En ze moesten mij gelijk dotteren en categoriseren. En dat is mislukt.

Uiteindelijk met een openhartoperatie waarbij ze Abera uit mijn benen hebben gehaald en om mijn hart hebben gezet en kwam ik terecht op de intensive care. En dan heb ik een anderhalve week ongeveer in een comateuze toestand gelegen en mijn omgeving was nogal in shock. Want als 22 en stond vol in het leven en ik genoot ervan nooit ziek geweest. Dat was nooit iets. En nu was het eigenlijk de vraag of ik hier nog uit ging komen.

Toen ze mij wakker maakte, toen ik nog heel erg een beetje besef was van wat wat er was. En ik besefte dat eigenlijk nog helemaal. Ik dacht alleen maar ik heb hier een hele grote, hele grote streep en overal pleisters. En wat ben ik? En maar één van de eerste dingen die helemaal opkwam was ik moet mijn telefoon hebben. Ik wist namelijk dat het inmiddels 20 februari was en ik had iemand ontmoet in Curaçao en daar had ik op 14 februari mee afgesproken.

En inmiddels was het 20 februari en ik dacht oh nee. En wat denkt hij nu? Maar ik moet hem contacten en ik heb mijn ouders zover weten te krijgen dat ze die telefoon ergens uit een hoekje hebben gevist en aan mij hebben gegeven. Want deze jongen had ik zoals ik zijn ploeg zou ontmoet en hij was de piloot. Hij was ook de piloot op onze terugvlucht en ik vond hem eigenlijk wel leuk, maar er was niks gebeurd. Alhoewel, zoiets laten we in Nederland nog even afspreken.

Maar ja, die idee was al voorbij. En wie weet dat hij wel heel veel berichtjes gestuurd. Hij dacht natuurlijk al lang niks meer van mij en ik hoor niks. En dus ik dacht ik moet mijn bel, ik moet aan bed. Maar ik heb hem gebeld. We hebben een heel leuk gesprek gehad en hij stelde eigenlijk vrij snel voor Zal ik bij je langskomen? Dus ik dacht langskomen. Maar ja, ja, zei ik en ik gaf mijn vriendinnen opdracht om kauwgum te halen.

Want ik dacht ja, hij komt langs en ik vind hem leuk. Misschien gaan we wel zoenen. Ooit heb ik kunnen bedenken wat ik. Maar ja, ik had ik. Ik had overal slangen en dingen en ik had hier een uitwendige pacemaker. Nou ja, ik dacht dat ik beter wilde jongen mij helemaal niet. En misschien ben ik wel heel gehandicapt, is die gedachte. Die gingen heen en weer. Hij is gekomen en dat was eigenlijk heel gezellig.

Mijn ouders de laan uit gestuurd. Jawel, dag en nacht aan Doubletstraat. Maar die konden daar natuurlijk niet bij zijn. Er is nog een aantal keer geweest en was hartstikke leuk. Na een tijdje mocht ik uit het ziekenhuis. Moest ik mee met mijn ouders, want ik moest gaan revalideren en er moest nog heel rustig aandoen. Maar ja, ik wilde ook afspreken met hem. Ik wilde nu wel eens een keer een echte deed en dat wilde ik in mijn studentenhuis.

Gewoon op mijn eigen kamer en niet bij mijn ouders in huis natuurlijk. Dus mijn moeder heeft mij naar Leiden gebracht, wat niet mocht van mijn vader, want die zag dat natuurlijk al helemaal niet gebeuren. Dat ik nog zo doodziek. Andere deed moest hebben, maar goed, hij kwam met zijn rugzakje met zijn toilettas gewoon een boxershort naar leiden, want ik mocht ook nog niet alleen slapen, dus hij bleef ook slapen. En wat moesten we nou doen?

Want ik kon nog niet zo heel veel dus hadden bedacht dat we een film gingen kijken. En hij mocht een film uitzoeken. Welke film koos die uit Catch Me If You Can? Ik weet niet of jullie die film kennen. Een film met Leonardo DiCaprio als piloot die over allerlei vliegvelden ter wereld met tien stewardessen aan zijn arm loopt. En ik had op zich best nog wel wat vooroordelen. Toen je dit koos dacht ik wel een beetje. De eerste zoen was uiteindelijk een feit en eigenlijk is het nooit meer weggegaan.

En mijn herstel ging. Ik denk ook door hem wel wat sneller en heel veel met hem gaan reizen. En dat was wel een leuke onderbreking van al het revalideren wat ik moest. En ik zat daar met alleen maar ouwe mannen en die dachten dat ik daar werkte. Of ik ze even kon helpen met het verstellen van de fiets. Want ja, iedereen is ongeveer 70 plus. Nou ja, ik paste daar niet. Dus. Ik heb toen nog wel weer een operatie gehad.

Ik heb een castte gekregen, maar hij bleef. Hij vloog in en uit en eigenlijk waren we hartstikke verliefd. En dat liep dus door en gingen ook samenwonen. En we zijn getrouwd en er was een kinderwens. En er waren eigenlijk veel artsen die dat niet helemaal zagen zitten. Maar in Leiden wilden ze ons daar mee helpen en heb een kindje gekregen, een jongetje. En dat ging eigenlijk relatief gezien goed. Het enige was dat toen hij anderhalf jaar was en de piloot thuiskwam van een vlucht, hij mij op de bank vond.

Met zo'n klein jongetje. Daarnaast bleek ik wat met de brandweer uit het huis getakeld. Toen had ik mijn eerste tjia, toevallig drieënhalve week geleden, mijn tweede 10 jaar gehad. Maar zoals jullie zien alles werd nog links, was uitgeschakeld, maar doet het weer gelukkig. Dat eerste kind was er en stiekem wilden wij eigenlijk nog wel eentje. Was niemand heel erg blij mee. En ook de artsen niet. Maar ja, ik had gewoon het vertrouwen. Dat komt goed.

Eerst ging het goed, maar het is wel eens wilden ze ons mee begeleiden. En ik ben zwanger geraakt. Alleen toen kreeg ik helaas een week 6 op 7 van de zwangerschap. Mijn eerste hartstilstand. Dat was best wel schrikken weer. Want ja, hoe moet dat nou verder? En blijft het kindje Bernauw? Ik heb uiteindelijk bijna 4 maanden in het ziekenhuis gelegen en kindjes geboren. Het is te vroeg geboren, maar dat is ook weer helemaal goed gegaan.

En ja, ik zat denk er wel eens over na van wat heb ik nou geluk? Of heb ik nou heel veel ongeluk? Eigenlijk heb ik heel veel ongelukken, maar ik heb ook weer geluk dat ik nog steeds leef. En elke keer ik heb meer paar hartstilstanden gehad, hartinfarct, openhartoperatie, tiara's. Maar ik blijf. Elke keer blijf ik bestaan. Ik heb nog 20 procent 25 procent hartfunctie over, maar eigenlijk ben ik. Ik ben heus al eens een keer ongelukkig, maar eigenlijk ben ik best wel heel gelukkig.

En is die piloot op het juiste moment gekomen en zijn wij eigenlijk samen een team wat het heel goed aankan. Het klinkt heel zoetsappig en we zijn eigenlijk helemaal niet zo heel zoetsappig, maar eigenlijk is het cirkeltje wel helemaal rond gekomen op het moment dat ik eigenlijk mijn hart heel erg heb verloren en mijn hart maar heel erg in de steek liet. Er wel, die liefde voor mijn leven, mijn leven gekomen. En ja, je moet er wat van maken en dat lukt met de mensen om je heen.

En dat was eigenlijk mijn verhaal.

Je hoorde een verhaal van Kirsten Biesmans Polder.

Ze vertelde het vijf jaar geleden tijdens een echt gebeurd middag in comedyclub Toomler. Kirsten mailde ons. Mijn gezondheid is sindsdien helaas verder achteruit gegaan, maar ik vind het nog steeds bijna elke dag een feestje.

Echt gebeurd wordt gemaakt door de redactieleden Micha Wertheim, Sander Pools, Rosa van Toledo, Maarten Westen, Veen en mijzelf. Paulien Cornelisse Eva Serving doet de productie.

Nicolas Vrijman maakte deze opname en Gijsbert van der Wal verzorgt onze wekelijkse podcast. Dit was aflevering 261 tot volgende week.

En onthou altijd hou goed bij je hebben, want de liefde van je leven kan zich overal aandienen.