Welkom bij aflevering 271 van Echt Gebeurd! De podcast waarin waargebeurde verhalen worden verteld door de mensen die ze zelf hebben meegemaakt.

In deze aflevering een verhaal van Youssef Muller. Hij vertelde het in januari 2017 bij ons tijdens een verhaal een middag met als thema van mijn geloof gevallen.

Ja, pijn is ook maar een emotie en emotie kun je uitschakelen. Dat klinkt heel raar, maar dit is wel wat ik geleerd heb. Dat is zelfs ook waar ik in geloofd heb. Ik ben namelijk. Je zou het misschien niet meteen zeggen, maar militair bij de landmacht en ik heb vier jaar geleden de militaire opleiding gedaan tot officier en daar heb ik eigenlijk twee dingen geleerd.

Ik heb ook al meerdere malen alles weer vergeten, maar twee dingen die die die we nog wel bijblijven. En enigszins pijn is ook maar de emotie. Dat leer je als je op oefening bent of training beging bijvoorbeeld. Euh, de bossen in het grote rugzak op 30 30 kilo en euh, je gaat maar door je de blaren op je op je voeten staan. En iemand zegt gewoon tegen je. Je moet gewoon verder. Je gaat gewoon door. Je prikt maar door.

En die blaren net als pijn. Het is maar een emotie. En als je je vrienden mist op een uitzending. Het is maar een emotie. Schakel het maar uit. En de tweede dingen wat ik daar geleerd heb was euh, de verbondenheid die je voelt met je collega's. Geen enkel ander werk. Euh. Heb je dat meegemaakt? B-niveau ook journalist geweest? Een heel ander beroep, maar dit was echt je. Je bent met je collega's al die tijd op oefening op uitzending.

Ze worden soort tot familie van je, maar dan zeg maar een goeie familie. Weet je wat, dat gezeik en zo? Maar dit is maar de goeie kant van familie. Zou ik die kan. Maar het was ook heel raar, want je bent dus voortdurend met elkaar bezig en die zit op elkaars lip. De hele tijd en ik kan dan thuis in Amsterdam. Dacht ik. Ik heb even helemaal geen zin meer in mensen. In zijn algemeenheid niet dicht bij mij, niet bij mij thuis.

Niet altijd de relatie. Ik wil gewoon alleen zijn thuis dus. Het rare was eigenlijk hoe vaker ik met mensen was om werk, hoe verder dat ik vond dat soms het woord dat ik thuis ging geloven eigenlijk dat alleen zijn mijn Mecca eigenlijk de religie was geworden. Ik vond dat eigenlijk wel mooi. Kijk eens, ik kan de wereld in mijn eentje aan. Dit ging jaren goed. Ging jaren goed tot ik van mijn geloof viel. En dat was na een oefening in Schotland ik.

We gingen weer met de mariniers mee. Zes weken lang winter training of herfst training, berg training en het is verschrikkelijk koud. Het regent het ijzel. Het sneeuwt alle soorten weersinvloeden tegelijkertijd. In die zes weken zit daar met een rugzak op met dertig, veertig kilo.

En je loopt door die persoon liep zo door dat Schotland heen en net als je denkt gewoon maar pak is eigenlijk droogte is altijd wel. En de der v. V sinkhole of gather waar je dan weer met echt tot hier zo met je bij weer in invalt. En en dan kon je weer dagen wachten tot het weer droog is, want het eigen tijd en tijd en je kan terug van die oefeningen. En ik was moe en was ontzettend moe. En dat?

Ja, dat gebeurde wel vaker natuurlijk. Maar ik? Ik kan na een paar dagen weer om op de kazerne. Daar werk ik. Ik moest daar weer iets gaan presenteren of jonge collega's gaan lesgeven in hoe het allemaal moet. Dat wist ik zogenaamd allemaal en kon echt zeggen wat hij bleek. Je moet gewoon naar huis toe moe en ik kom niet meer uit mijn woorden en het ging gewoon helemaal niet meer. Dus ik nam de auto's op de rechterrijstrook vanaf de kazerne terug naar huis en ik plofte met kleren aan in bed.

Ik denk jij. T Is wel heel raar dit. Maar het zal wel de griep zijn. Ja, de griep. Dat is ook een soort emotie. Dus ja, die gaat weer natuurlijk gewoon uit hè. Dus ik lag daar op bed met iets wat uitgeschakelde griep emotie.

En ik dacht nou dit is dus griep.

Maar ik voel het niet want kort niet te voelen. En dag 2, wat eigenlijk nog erger. Ik kon niet meer naar de supermarkt om boodschappen doen, want ik had daar gewoon geen energie meer voor. Dus ik bel de vrienden van kom je even wat brengen. Dat deden ze en die schrokken ook wel een beetje van Goor. Jij bent er wel erg aan toe. Ik zeg nee joh, dat je jouw emotie. Jij moet het nog uitschakelen. Wawa Lama.

Ik kan dat en het werd dat woensdag. Dag drie. Ik kom er eigenlijk amper nog nog een eigen eten maken, dus vrienden niet. Niet alleen de boodschappen, ze gingen ook koken. En ze zijn niet iemand. Iemand van jou moet je het niet nog eens een keer naar de huisarts die zegt nee, ik ben gewoon bezig dat allemaal uit te schakelen. L'amour en o. Op de vierde dag belde ik toch even mijn best. Eén van de beste vrienden en die zeiden die is arts, dus ik steeds een beetje van.

Ik heb een hele rare griep en een hele hoge hartslag ook. En ik kan helemaal niks meer. Soons en moe. Ik kan gewoon niet eens meer eten, koken en een raar verhaal.

Ik wil toch wel eigenlijk? Zei die. Euh, dat jij morgen? Als dan vrijdag? Euh, als je nog steeds zo voelt toch echt even naar je huisarts gaan. Dus het werd vrijdag en ik stond op en ik dacht na. Vandaag is de diadema een soort van idee van new. Nu moet het dus gebeuren. Nu word ik echt beter en dat had ik ook weer in mijn hoofd gehaald. Dus ik stond opzocht. Nou, gaat lekker vandaag.

Ik ben veel beter. Probeert naar de douche te gaan, maar zelfs dat was te veel denk ja. Ik moet ook nog even uitrusten en ik ga echt wel naar die douche. Dat ging eigenlijk niet meer en ik dacht dit. Dat je zich aan de hand. Ik ik. Ik moet de mens. Ik woon niet in een kasteel ofzo. Ha, het is gewoon een heel klein Amsterdamsch huizen. Gewoon een slaapkamer en een halletje en een douche.

Het is een afstand van twee meter, maar het voelde als als een vierdaagse in Nijmegen. En uhm, daar ga ik mee. Ik moet toch naar die huisarts? Dus ik belde eind van de ochtend. Ik gaf eigenlijk toe dat ik het toch niet meer kon uitschakelen. Dat gevoel heb ik natuurlijk alleen, maar dat geloofde ik ook in, dus ik moest t allemaal in mijn eentje oplossen. En toen belde ik de huisarts, zei ja.

Raar verhaal dit. Euh. Een week geleden zit je nog euh. In B op oefeningen en nu kun je helemaal niks meer. Kom maar even snel langs. Ik zeg het goed komt eraan. Ik had opgehangen. Ik dacht ja, die is mijn eigen douche gaan bekijken.

Hoe kom ik daar bij de huisarts? Dat gaat niet goed, is ik. Ik bel even wat vrienden, maar als voor de deur. Maar als dat voor de deur en en ik ben de huisarts die zegt van ja, maar is er bij jou om de hoek. Jammer. Gaat effe niet, want het gaat niet. En euh. Maar ja, iedereen is aan het werken en en toestand en toestanden. En toen? Ja, ik zat er toen ik telefoon boekje te bladeren van wie moet nou eens bellen?

En en toen? Ja, ik had niemand meer, want ik was alleen. En toen bel ik de allerlaatste persoon die in dit soort situaties moet bellen. En dat is mijn vader. Je moet dat nou weten.

Is ongeveer geen grotere hypochonder op aarde dan mijn vader.

Wist ik, ik ik. Ik belde en hij zei en hij. Hij is met pensioen. En euh, ik. Ik belde hem en hij nam op. En hij stond natuurlijk op de tennisbaan. Dat doe je met je met pensioen bent.

En ik kon er meteen aan, want ook wel geschrokken. En New H. G. Reed aan dat autootje, stond ons weer trap op. Hij ziet mij in bed liggen. Helemaal bleek. Dat gaat na de zomer dus pas van een beetje bruin. Maar dat was eenmaal weggetrokken. En als je dan bruin met wit mengt, dan krijg je een soort geel. Dus zo zag ik eruit en m'n vader, niet gehinderd door enige medische kennis van zaken die zei hepatitis?

Ja, want je bent ook homo. Dus ja. Maar daarmee niet uit. Het is allemaal goed. Maar euh. Ja joh, laten we ook de dingen benoemen, ook zoals ze zijn en ze we niet erg. We gaan dit. We gaan dit oplossen. We gaan dit oplossen. Gaat op hepatitis. Zeg nou pap. Laten we de huisarts gaan. Ha. Euh, die zoeken wij dus in de auto. Daar viel ik ergens een beetje flauw over voor.

Ik viel om of ik weet het allemaal niet meer. En die Harts huisarts zei ja dit. Dit heb ik eigenlijk nog nooit gezien. Ik wil echt dat je nu naar de overgaand het ziekenhuis hier in Amsterdam tussen.

Uh ik daarheen en euh. En m'n vader natuurlijk maar even ga met hyper hepatitis C. Hoe is dat te genezen? En dan gaat het allemaal nog wel. En ja, is het nu zo wat homo's dat ook vaker hebben? En zo zie je wel. En ik had altijd al gedacht. En nou ja, goed dus wij naar het ziekenhuis.

Nou, daar hele checklist van. Wat is er dan aan de hand? Röntgenfoto's gemaakt? Dat vind ik nog een keer flauw. En en en ja, accent na zo'n beetje zegt ja, ik weet het ook niet zo goed. Bloed wordt afgenomen en de arts ging eens weg. En mijn vader zei ja. Uhm, je moet wel even vertellen dat je homo bent.

Want ja, jullie hebben ziektes zo en zo.

Ja dan vind het ook helemaal niet erg, zei die. En dat maakt het ook allemaal gewoon prima. Maar je moet het wel even zeggen. Ik zeg maar wat is de arts die? Niemand. Die kijkt gewoon naar de situatie en dat zal verder wel. Dat was ook omdat ik dacht echt dat er tegen een paar van de ouders beter als je nu even weggaat.

Hij ging ook een boekje houden namelijk ja, ik moet je geven, zitten en ik. Ik had hem een heel aardig voor je verjaardag. Een boekje gekregen van AD Verbrugge, filosoof of socioloog filosoof. Dat heet De Staat van verwarring. Het offer der liefde of zoiets. Dat ging eigenlijk over dat we met z'n allen niet meer in staat zijn om liefde te ontvangen. Euh, daar zijn ze van. Ja, dat is misschien voor jou, want dan krijg je dus een kindervriend en dat is je nog altijd maar alleen en schaadt het maar leven.

En ik weet nog dat ik dat dat had gelezen zo lijkt helemaal t gekrast met allemaal. Dit klopt niet en dit is ook niet waar. Conservatief en gelul. Ik was blij mee eens. Dus eigenlijk dat boek halen en dat krijg ik het bloed uit de uitslag van de arts. En het was geen hepatitis. Het was ook niet wat het ook wel had kunnen zijn en zo ja, je hebt gewoon geen bloed meer. Iemand heeft normaal 4 6 liter bloed en waar ik had.

Ik had er maar élite over. Was gewoon 5 liter gewoon. Het was gewoon kwijtgeraakte ergens en dat kan dus. En zo ja euh, je hebt normale bloedwaarden van 9 hemoglobine na iets goeds en je hebt n komma n en onder de n raak je weer in coma. Dus ga je nu meteen bloedzakjes aanhangen enzo. Dus ze gingen zo aan en het voelde alsof de batterij gewoon aan je snellader ligt. Jos. Deze is dus ik dacht het zat er allemaal waarin ik nou dank je wel arts.

Ughy euh, we gaan mijn huis. Alles doet het weer. Is zei nou, ga wel even onderzoeken hoe dit werkt, want ik rijd niet zomaar vijf liter bloed kwijt. Dat ik niet ziet is na onderzoek. Onderzoeken, onderzoeken, onderzoek. In een paar dagen kwamen ze er steeds maar niet achter. En kameraadjes en gezeik allemaal. En toen had het gevonden. Ik bleek op oefening waarschijnlijk wat te veel hebben verschanst. Gewoon teveel gegeten of iets van glas.

Het was namelijk een heel klein stukje glas ergens tegen aangeraakt en dat had gewoon een bloedvaten intern ergens leeg getrokken. En terwijl ik het niet wist was ik gewoon een beetje in mijn eentje thuis aan het leegbloeden terwijl ik de griep aan het wegdenken was. Maar ik lag naar het ziekenhuis. En hoe kunnen we dit oplossen? En ik? Ik las dat toch nog eens een keer, dat boekje eigenlijk van AD Verbrugge. Ik zag al die boze hanen poten van mezelf en dacht even ja, klopt dat eigenlijk wel?

Al die boosheid? Zo is het niet gewoon mooi om met iemand te zijn. En dat heb je toch al die tijd mezelf aanlopen stellen? Leuk hoor, dat alleen zijn, maar ik er maar gewoon in mijn eentje dood te bloeden. Is dat?

Is dat dan de definitie van zelfstandigheid en het tweede was? Nou ja, misschien moet toch maar eens een keer naar mezelf luisteren en niet altijd maar denken dat pijn en emotie is, of griep en emotie, maar dat je ook wel eens gewoon pijn mag hebben en ook wel wat emotie mag tonen.

Dat was een verhaal van Josh Miller juist, vertelde vaker bij echt gebeurd. In aflevering 151 van deze podcast kun je een ander verhaal van hem beluisteren. Echt gebeurd is normaal gesproken een maandelijkse verhaallijn Middag in de Amsterdamse comedy club Toomler, maar er kwam het afgelopen halfjaar niet veel van die middagen terecht. En helaas hebben we ook de geplande verhalen middag van komende zondag moeten annuleren vanwege de korona maatregelen. Op dit moment is echt gebeurd, dus vooral een podcast.

Luister jij elke week met plezier naar onze verhalen?

Overweeg dan eens om echt gebeurd een positieve beoordeling te geven in je podcast app. Want jouw positieve beoordeling levert ons weer meer nieuwsgierige podcast luisteraars op. Je kunt het natuurlijk ook rechtstreeks aanpakken door gewoon podcast luisteraars die je kent op onze podcast attent te maken.

De redactie van Echt Gebeurd bestaat uit Micha Wertheim, Rosa van Toledo, Maarten Westerplein, Sander Pools en mijzelf. Paulien Cornelisse De productie doet Eva Saving zál techniek. Voor deze aflevering deed Nicolaas Vrijman. De podcast wordt gemaakt door Gijsbert van der Wal.

Dit was aflevering 271. Tot volgende week en onthoud in de tussentijd emoties. Die zijn er zodat je ze uit kunt schakelen.