Ik ben er niet! Is het nieuwe, meeslepende boek van bestsellerauteur Lize Spit, die vijf jaar geleden debuteerde met haar recordbrekende en prijswinnende boek Het Smelt. Van haar splinternieuwe roman Ik ben er niet zijn nu al meer dan 50.000 exemplaren verkocht. Het is een hartverscheurend verslag van de ondergang van een geliefde. Maak jezelf en de boekhandel gelukkig. Bestel lokaal. Ik ben er niet van, Lize Spit. Welkom bij aflevering 291 van Echt Gebeurd. De podcast waarin waargebeurde verhalen worden verteld door de mensen die zichzelf zelf hebben beleefd in deze aflevering een verhaal uit ons archief.

Marith en Nolle vertelde het tijdens een de middag in het najaar van 2009. Hallo, goede avond, ik ben en Nolle, ik heb een boek geschreven dat heet Steenrijk en het gaat over de de armoede van de rijkdom.

Maar ik ga het over iets heel anders hebben. Maar het heeft toch wel enig verband met mijn verhaal. Want om op de voorkant staat een s is een schilderij van Terry Rogers.

Er staat een meisje wat heel eenzaam is in een hele luxe, decadente omgeving. En dat is een appartement in New York van een grote vastgoedontwikkelaar. Mijn boek gaat over een vastgoedman, maar uhm, ik was ook ooit heel eenzaam in New York en vijftien jaar geleden alleen. Ik zat niet in zo'n omgeving. Ik zat in een raamloze kelder in Queens en vijftien jaar geleden was ik net afgestudeerd in Amerika ook.

En ik uhm, was klaar om mijn grote carrière te beginnen. Mijn schitterende carrière die mij beloofd leek na een master's degree.

Maar ik vond mezelf dus terug. In plaats van een grote carrière te maken in een raamloze kelder in Queens. Ik zat daar niet alleen. Ik zat daar tussen de Chinezen. Het was namelijk in Creyns in de stad, in het stadsdeel Queens en in de wijk Flushing.

En dat is een soort Chinatown, maar dan nog. Er zitten nog meer Chinezen en Koreanen en Taiwanezen en ze zitten eigenlijk bijna geen blanken. Inderdaad, allerlei bevolkingsgroepen.

Daar en in mijn kelder woonden behalve ik alleen maar Chinezen.

Ongeveer twintig mensen, of misschien wel meer in allemaal hele kleine hokjes waar net een bed kon staan en een kast. De Chinezen? Die spraken helemaal geen Engels en ze kon helemaal niet met ze communiceren. Ze moesten ontzettend hard werken en hadden geen tijd om Engels te leren. Ze hadden ook geen tijd om hun kelder schoon te houden, want als ze thuiskwamen moesten ze slapen, want ze hadden twee of drie baantjes of ze moesten eten.

En dat eten gebeurde in de centrale gedeelte, een soort centrale keuken. Dat was een dansende, vieze plekken waar het vet echt van de muren afdroop.

En ook van het plafond en van is vette euh, bruine druppels. En dan af en toe vielen zo'n druppel dan op je hoofd. Ze douchen zich ook wel, want dat was ook een douche met werd ook nooit schoongemaakt. Die was glibberig van het menselijk vet en zeep, resten en haren.

En natuurlijk vraagt iedereen zich af wat deed jij daar als pas afgestudeerde met een master op zak?

En nou ma. Laat ik eerst zeggen via wie ik daar was gekomen.

Dat was via mijn vriendin Hong Hong.

Zo moest je dat uitspreken, want Chinese. En het was een vriendin van mij en die heb ik leren kennen. En het jaar daarvoor toen ik in Amerika studeerde. En wij waren.

Wij behoorden tot tien uitverkoren international students die Uhm mochten studeren op Smith's colletjes.

Smith College was een heel prestigieuze college met een Masters programma.

En wij behoorden tot die tien uitverkorenen.

En toen Hong naar US Smith's kwam toe, sprak ze eigenlijk helemaal geen Engels, terwijl ze in China lerares Engels was. Ik dacht naar die gaat het helemaal nooit halen. Maar uiteindelijk slaagde zij met trade ees.

Ik ook trouwens, want ik moest. Ik moest ook heel hard daarvoor werken. Maar ik.

Ik was een strijder en uhm, jongen en ik waren na die na dat jaar hele goede vriendinnen. Nou jong, die ging naar euh, niet terug naar China. Want zeggen ze wilden een toekomst en dat had ze daar niet. Dus zij ging naar New York. Zij werd daar nanny in een heel rijk gezin, maar moest af en toe wel. Werd ze daar weg geschopt. Want ja, daar hadden ze geen zin meer in. De nanny moest een paar daagjes naar huis en dan moest ze dus een huis hebben, dus daarom had ze een raamloze kelder in Queens.

Ik ging ondertussen terug naar Nederland, want ik was natuurlijk afgestudeerd en ik ging aan mijn carrière beginnen en ik had een baan aangenomen. Maar er was één probleem ik was namelijk verliefd en mijn liefde woonde in Amerika. Dat ik verliefd.

Ik was ik. Ik studeerde een jaar en ik was het hele jaar al verliefd op hem geweest, maar hij was niet verliefd op mij. Althans liet daar niets van merken. Hij was mijn professor op het US Open Smisse College. Hij was sterker.

Hij was ook mijn visus begeleider. Dat betekent dat ik twee keer per week ongeveer 30 centimeter van hem vandaan zat om mijn visus in ontwikkeling te bespreken. En dan was daar was. Ging hij heel serieus mee om.

Ik ging daar iedere keer hooggehakte en kortgerokt en met blos op de wangen, ging bijna tegen hem aan zitten. En terwijl hij het over mijn thesis had heel serieus, knikte ik een beetje en dacht ik. Zo kijk ik naar zijn handen en kijk eens naar zijn mond en dacht eigenlijk alleen maar aan seks, maar hij dacht dat helemaal niet terug. Dus een jaar lang. Euh, was het een hopeloos gedoe? Tot de allerlaatste dag. De allerlaatste avond dat we een afscheidsfeestje gaven met de tien mensen van het International Student groepje in het café.

En hij kwam ook. En ja, hij stond daar een beetje een biertje te drinken. En ik werd steeds dronken er een hele jaar een obsessie voor hem gehad. Ik dacht nou ik moet nu iets doen. Dus la allerlaatste momenten de ouwe gaan ging echt. Had iedereen al dag gezegd hé.

Heb ik mezelf in zijn armen gestort en een en wat volgens mij tegen zijn borst haar aardige zwijmelen. Maar in ieder geval, toen viel het kwartje eindelijk.

En terwijl ik al in Nederland was en na mijn schitterende carrière was begonnen, kreeg ik een liefdesbrief uit Amerika en daarop volgde een vierdaags verblijf in Parijs.

En dat waren de roman Meest romantische dagen die ik ooit had meegemaakt. Want ja, als een obsessie naar je toe komt is dat natuurlijk fantastisch en af.

Na vier dagen Parijs 1 volgde het huwelijksaanzoek.

Dus ik ging trouwen en in Amerika wonen, in hetzelfde plaatsje Northampton, Massachusetts, waar ik euh, had gestudeerd. Nou, dat had ik natuurlijk.

Ja, moest ik mijn baan opzeggen en mijn huis opzeggen. Dat ik allemaal gedaan.

Grote afscheidsfeest gegeven, koffers ingepakt en op naar Amerika waar ik dan zou gaan wonen. Nou, toen.

Dat was een begin. De eerste weken ontzettend leuk om te laten, alleen maar in bed.

Maar al vrij snel kwamen daar de kleine irritaties. Uhm, het waren kleine dingen hoor.

Maar ik was toen wat kritischer dan nu. En ik was toen.

Ik was toen en ik ben nu nog steeds niet, maar toen helemaal niet goed in relaties.

Op een gegeven moment bijvoorbeeld was ie bang voor een eekhoorn die was binnengekomen en de trinny op de bank staan springen line van de bellen.

Maar toen dacht ik wat is dit voor een sukkel?

En er ging ook altijd met een helm op fietsen. Echt niet sexy. Ik vond hem ineens gewoon niet sexy meer. Dus toen geen ruzie zoeken. En twee maanden later ging ik met m'n tassen. Een enorme berg tassen die ik had. Euh, heb ik hem achtergelaten voor zijn huis, zittend op het trapje van zijn ontzettende lieve houten poppenhuis.

Wat hij had? En hé euh, huilend.

Hij huilde. Dat was wel fijn. En uhm en ik.

Ik ben toen naar New York gegaan. Maar uhm, ik kende niemand in New York behalve Jurong en die wonen in een raamloze kelder in Queens.

En ik kan natuurlijk heel makkelijk daar weer weg kunnen gaan, want ik hoefde helemaal niet naar de zin, want ik had een return ticket. Maar ik dacht ja, ik ga niet hè, als ik ga trouwen en m'n tassen heb gepakt en alle iedereen vaarwel heb gezegd. Groot afscheidsfeest heb gegeven.

Een toekomst had in Amerika. Ik ga niet terug naar drie maanden. Ik dacht dat doe ik niet. Dus daarom zat ik in die raamloze kelder in Queens. En ik kan heel veel vertellen over die kelder, want het was behalve euh, dat niemand met mij praatte en ik dood.

Eenzaam was was het er ook best wel eng, want er zat in het enige reepje zonlicht wat er was. Zag je een binnenplaats en als dat een hele grote zwarte hond in zijn eigen stront. Die werd niet uitgelaten. Dat is heel zielig, maar hij was ook heel vals. Dus als er brand zou uitbreken, dan zou je alleen maar via dat binnenplaatsen kunnen ontsnappen.

Maar daar zat die hond dus als een soort gevangenis gevoel eigenlijk. Nou ja, dat er geen ramen in zaten was ook wel een gevangenis gevoel. Dat was ook een man die daar woonde.

Een hele oude man die je nooit dat kamertje afkwam. Alleen schuif van die af en toe door die vette keuken en die lag de hele nacht troggelen. En toen dacht ik die man, die gaat nu dood. Nee, hij gaat nu dood. Maar toen ging iedereen mee. Ik had het idee van dat ik dat ik daar op het einde zeg, maar van mijn uffw van de beschaving ging aan mensen vingertoppen aan een afgrond. Maar ik wilde niet naar huis.

En natuurlijk zeiden mijn ouders je moet naar huis komen en mijn vrienden zijn van doe toch eens normaal. En euh, weet je wel nu.

De t was leuk, je hebt weer een avontuur beleefd.

En ik dacht nee, ga toch niet naar huis, maar da's n vriend die dat begreep.

Je zei nee, je kunt niet voor twee maanden alleen naar nu naar New York gaan of naar AA Gent gaan leven in Amerika en dan terugkomen na zo'n feest.

Dat kan niet, dus die heeft mij toen wat geld gestuurd. Dan had ik weer wat geld in de pocket en toen uhm heb ik een ticket gekocht naar Los Angeles, want daar woonde ook iemand die ik kende, namelijk mijn buurmeisje Monica Nouwens. En die was net afgestudeerd op call arts en die woonde met. Bij jongens in een huis, in een in een Hispanic buurt ergens in Santa Clarita, in de in the middle of nowhere aan de rand van Los Angeles.

Toen heb ik daar zeg me wat geld wat ik had was vijfduizend gulden was best veel geld. Als je niks verder opmaakt dan alleen maar een beetje pasta eet met boter en peper. Want dat aten iedere dag en ik heb ontzettend leuke tijd gehad. Ik heb de Slavoj Zizek gelezen, is een filosoof en nog nooit iemand van gehoord heeft of had. Ik heb iedere dag de tango gedanst op een Wall Carpet. In dat huisje waar ze wonen met Miguel. Ik heb uhm virtueel getennist.

Gewoon hele middagen stonden we sneeuwballen naar mekaar over te spelen en s nachts hebben we gewandeld. Ik heb artikelen proberen te schrijven die niemand heeft gekocht. Nou, het was eigenlijk wel een heel mooi avontuur, maar op een gegeven maand was het geld op en ik was weer verliefd op Miguel. Maar toen dacht ik nee, laat ik niet weer dit riedeltje gaan beginnen, want voor ik het weet zit ik weer in mijn raamloze kelder in Queens.

Dus ik ben.

Ik heb mijn. Uhm. Ik heb zo'n drive. Hoe hij dingen gedaan. Een auto krijg je dan mee. Samen met mijn vriendin Monica zijn van alleen naar New York gereden en toen was mijn ticket nog geldig. En acht maanden nadat ik was vertrokken was ik weer thuis en begon eindelijk mijn carrière waar ik voor gestudeerd had.

Jordan verhaal van Marjet en nonnen. Marita schrijft nog steeds voor de kost en mailt ze ons misschien ook nog wel eens een boek. De redactie van Echt Gebeurt bestaat uit Paulien Cornelisse, Rosa van Toledo, Maarten Wester Veen en mijzelf. Micha Wertheim, onze producer, is even zwaar Vink. In de podcast wordt gemaakt door Gijsbert van de Wouw. Wil je op de hoogte blijven van wat we doen? Volg echt gebeurd dan op de sociale media. We zitten op Instagram, Twitter en Facebook en volgende week weer met een nieuw verhaal.

In een podcast heb tot dan en vergeet ondertussen niet als je op het punt staat je hele leven om te gooien voor woest aantrekkelijke man die ook nog eens heel goed les kan geven. Vergeet hem niet om eerst even te vragen of je bang is voor eekhoorns.