Goed nieuws, want het ETVA staat weer voor de deur. Het grootste documentairefestival ter wereld geniet tussen 18 november en 6 december gewoon weer van hun mooiste en nieuwste documentaires tijdens ETVA bij haar gewoon. Dit jaar vindt het festival natuurlijk vooral online plaats, maar indien De Kroonen maatregelen toelaten ook in meer dan 40 theaters. Het hele programma ga je naar Etva Pinel en de kaartverkoop is inmiddels ook al begonnen. Daarvoor ga je natuurlijk ook naar het Capitano en het ZUZ idee for a Fund nl.

Antwerpen tnl.

Welkom bij aflevering 277 van Echt Gebeurd! De podcast waarin waargebeurde verhalen worden verteld door de mensen die ze zelf hebben meegemaakt.

In deze aflevering een verhaal van Abdou Bouzerda. Hij vertelde het in september tijdens een echt gebeurd middag rond het thema Marokko.

Ergens in 1993. Het was mij stond ik oog in oog met mijn tegenstander in Duitsland. Want vanuit de boksclub in Arnhem, waar ik ook ben opgegroeid, deden we daar aan de competitie. Het was mijn debuut en ik stond daar dus oog in oog met wat ik meen. Een Oost-Europeaan. Het kan ook een Duitser zijn geweest, net zoals dat ik gewoon een Nederlander ben. Ondanks mijn achternaam met zijn achternaam deed mij denken aan een Oost-Europeaan. Het was een jonge man, maar hij maakte aardige indruk op mij.

En dat kwam deels door een tatoeage, maar ook deels door een stoppelbaard. Euh, voor een jongen van 15 jaar is een stoppelbaard toch wel iets machtig. Ik geen boksen tegen iemand met een stoppelbaard. Je kunt je voorstellen dat je als vijftienjarige voor het eerst zijn debuut maakt in een boksring. Dat je aardig zenuwachtig was. Ik kan me dat gevoel nog precies herinneren. Ik denk dat ik maar weinig keren in mijn leven zo zenuwachtig ben geweest. Ik zweet als een otter.

Mijn handen trilde, op mijn knieën trilde en ik voelde ook mijn hart in mijn keel. Alle cliché kon ik op een rij opnoemen. En mijn trainer? Die stond bij me in de hoek, boks trainer Willem. Twee meter lang, onvervalste Arnhemse tongval en die mij moed inspreken. En ik moest me natuurlijk gaan focussen op de bokswedstrijd en en dat deed ik niet. Ik was met van alles bezig in mijn hoofd, behalve met die bokswedstrijd en dat merkte die trainer ook.

En hij was al geïrriteerd. En dan moet ik even een paar uurtjes daarvoor gaan vertellen wat er gebeurd was. Ik was namelijk met slechts een boek op een fiets naar hem toe komen fietsen. En de bedoeling was natuurlijk dat ik met een tas zou komen. Een bidon flesje, een handdoek en wat boks spullen, want ik had immers een bokswedstrijd. Dus hij was al heel geïrriteerd. Ik kon dus op een zaterdag, want het was wel een zaterdag daar ergens in mei.

In 1990 kwam ik met een roadbook, dat weet ik nog wel. Ik werd het laatste titel van het boek niet meer, maar ik kwam wel met een roadbook aangefietst, dus ik kreeg op mijn kop van boks trainer Willem en hij was heel geïrriteerd. Maar goed, die wedstrijd moest gaan beginnen. En ondanks dat die tegen mij zei kom op Abdoe. Je gaat zo beginnen. Was ik daar eigenlijk helemaal niet mee bezig? Maar ook weer wel, want een paar uur daarvoor was ik nog in Marokko.

En dan zullen jullie denken van nou. Dat verhaal wordt steeds gekker. Hoe kon dat? Je bent in Duitsland. Euh, daar in de buurt van Dortmund. En je was een paar uur daarvoor in Marokko. Marokko is voor mij ook een land natuurlijk. Een land waar we elk jaar naartoe gingen. Waar ik op de achterbank en mijn ouders voorin naartoe reden. Waar ik ook zocht tot de glimlach van mijn ouders steeds groter werd als we dichterbij de geboortestad kwamen van mijn vader.

Het werd allemaal gezelliger in de auto. Mijn ouders gingen meer met elkaar praten. Ze gingen mee met mij praten. Ze werden leuker. Ik werd leuker. Alles was leuk. Het was niet alleen maar vakantie, maar het was echt thuiskomen. Het was zoveel thuiskomen voor mijn ouders dat ze er alles, maar dan ook echt alles aan deden om dat thuis dat gevoel Morocco ook na te bootsen in Arnhem. En ik zeg nabootsen van ons. Ik heb dat wel eens vergeleken tegen Friends of bij een vriend moet ik zeggen.

Met net zoiets als een kruidde tuintje bijhouden op de planeet Mars tegen de elementen in. Proberen zo natuurlijk mogelijke thuis te creëren, terwijl er natuurlijk veel invloeden van buitenaf zijn. En noem het maar op. Maar mijn ouders. En dat besef ik eigenlijk nu pas. Die hadden daar echt een levensenergie van gemaakt. Het was een ambitieus, groots project waar ik me nog altijd tot op de dag van vandaag en ik zal verklappen we ouder ben 42 nog altijd over verbaasd hoe ze daar in slaagden.

Er beginnen ze in minitieus en te werk, dus ook met mijn opvoeding. Dat betekende als ik thuiskwam dat ik geen Nederlands sprak, letterlijk geen Nederlands sprak omdat het niet mocht. Niet omdat zij Nederlands een rare taal vonden of een onbelangrijk. Sterker nog, ze vonden het heel belangrijk. Daarom was ik als kind vier jaar altijd hand in hand door mijn moeder, meegesleept naar de bibliotheek. Maar thuis was het de bedoeling dat ik zo Marokkaans mogelijk werd opgevoed, wat betekende dat alles nagebootst werd.

Culinair, de geuren, de kleuren, alles als de deur dicht ging, dan was ik voor mijn gevoel in Marokko. Ik heb een oudere zus. De scheerde een kleine 18 jaar. Maar toen ik opgroeide was ik enig kind en ik was ook nog geen zoon. En dan moet ik ook bij vertellen dat mijn moeder en dat verklaart ook waarschijnlijk het hoge leeftijdsverschil tussen mij en mijn zus. Die heeft vier kinderen gekregen. Alleen die zijn op jonge leeftijd overleden.

Dus je hebt een kind in Arnhem dat heel zorgvuldig wordt opgevoed om naar school te gaan en ze dingen te doen, maar ook heel erg. Een voorbeeld Marokkaan te zijn. Zo noem ik het maar even en dat ging best verder. Uhm, bijvoorbeeld religie was ook een onderdeel van mijn opvoeding en dat betekent dus dat ik behalve de drie dagen die ik naar de moskee ging. Dat was woensdagmiddag zoals de meeste kinderen en ik woensdagmiddag dus niet naar school, maar wel naar de moskee.

Zaterdag en zondag. En mijn vader, die uhm was als kind natuurlijk ook naar de moskee school geweest, zoals zijn vader, zijn grootouders en ga zo maar verder. En nu had ze het volgende bedacht. Die zei tegen mij van Abdoe, als jij naar de moskee gaat s ochtends, zaterdag en zondag, dan moet jij niet ontbijten, want dan kun je er veel beter de koran uit je hoofd leren. Uhm. Jaren later in 2006 loskades in de krant dat de hele school of madison een onderzoek had gedaan en dat er een hormone vrijkomt wat Guerini heet.

En dat zorgt ervoor dat je op lege maag iets leert dat je het stofje of dat stofje zorgt ervoor dat je dus beter kunt concentreren en beter de stof onthoudt. Dus in die zin heeft mijn vader wel gelijk. Heb hem ook verteld en te zeggen ja, maar dat wist ik natuurlijk al. Euh. Maar goed, dat waren de omstandigheden waarin ik op groeide. En ik deed dus de dingen die mijn ouders van mij vraagt. Maar dat betekent dus ook dat ik s ochtends heel vroeg moest opstaan om het gebed te doen.

Uhm. Moslims bidden vijf keer per dag en het eerste gebed is als de zon opkomt. Dat is het zogenaamde phaser gebed. Nou, ook in die mij. In 1993 was ik vroeg opgestaan en dat was ergens rond half zes in de ochtend. Nou, als puber om half zes opstaan. Ik weet niet hoe jullie waren als puber, maar zeker in het weekend dat. Dat is nogal een opgave, maar ik deed het omdat. Het was niet zo Spartaans.

Het was ook heel liefkozend. Het was ook iets heel intimus. Als ik met mijn Phare s ochtends opstond dan. Dan was het ons moment samen en aan het einde kreeg ik een kus, een omhelzing. En dat is door blijven gaan tot de dag van vandaag. Dus in die zin is altijd fysiek contact geweest en ook heel veel liefde ging daarbij gepaard. Maar mijn vader had ook een uitgesproken mening over wat goed was en wat niet goed was. En boksen hoorde daar absoluut niet bij.

Op een twaalfde besloten toch te gaan boksen en ik had hem verzekerd nooit een bokswedstrijd te gaan doen. Dat moest ik beloven, heeft me nog net niet op de Koran laten zweren, maar ik moest een plechtige beloven dat ik dat nooit ging doen. Want boksen, dat is een barbaars schouwspel en het kan niet anders. Het moet heel slecht zijn voor je hersenen. Jaren later heb ik weer in de krant gelezen dat het inderdaad heel slecht is voor je hersenen en dat artsen wereldwijd ervoor pleiten om het te verbieden.

Dat heb ik me trouwens nooit meer verteld. Anders had hij mij gezegd van Sewell, dat wist ik al. Maar goed, ik besloot na een paar jaar toch om te gaan boksen en dan zal ik even uitleggen waarom. Want behalve thuis was er ook school en straat en voor mij was de straat dat waren mijn buurt. Jongens die op hun scooters rondreden in dure Australiës en Nike en Max en weet ik allemaal nog meer. En dat had ik niet.

Althans niet in zulke grote getalen zoals zij dat hadden. Ik had zeker geen scooter en er was ook nog school Thorbecke Scholengemeenschap in Arnhem. En op straat bij mijn vriendjes. Ik had eigenlijk niet zoveel gemeenschappelijke grond om over te praten. Zij schepte op over hun scooter. Euh, dat ze een meisje hadden gekust op de kermis. En mijn enige kredietwaardigheid die ik had mijn Streets credentials. Dat was toch dat ik boksster maar na drie jaar alleen maar trainen tegen borstzak slaan?

Ja, dat is niet meer spannend om tegen die vrienden te zeggen, want die hebben een veel spannender leven. En op school waren er ook vriendjes en klasgenoten. En ik kan me nog heel goed in stelletje herinneren. Dennis en Marijke en Dennis en Marijke, die vonden mij heel bijzonder, want ze hadden nog nooit een Marokkaanse neurath gezien. En op mijn 15e besloot ik om daar voor eens en voor altijd mee af te rekenen, namelijk. Ik zou een bokswedstrijd gaan doen en ik wilde ook aan mijn vader bewijzen aan mijn ouders.

Bewijzen van ik wil boksen omdat ik weet wel wat goed voor mij is en wat slecht. En ik doe ook. Ik maak ook een keer een keuze voor mezelf, dus dat was mijn manier van puberen. En op school was het ook belangrijk om met dat beeld van de neut af te rekenen. En op straat was dat ook voor mij iets om te laten zien van. Ik ben wel spannend en ik kan wel wat aan kijken. Ik heb een bokswedstrijd gedaan met jullie rijden wel op jullie scooters en doen wel heel stoer en roken.

Maar ik heb een bokswedstrijd gedaan, dus ergens in april, een kleine vijf of zes weken voor die boksers bokswedstrijd in mei. In 1993 besloot ik dus in overleg met mijn boks trainer Willem om te gaan trainen. En ik weet nog de woorden die hij tegen mij zei. Hij zei nou opdoen. Je moet wel goed gaan trainen. Je moet geen flikker zijn. En in 1993 was het woord flikker waarschijnlijk een aanmoedigend kreet. Dus als je iets te weinig opdrachten of niet goed je best deed, dan werd er tegen gezegd.

Kom op, je bent geen flikker. We denken gelukkig tegenwoordig een 20u20 iets anders over. Maar toen was dat heel normaal. En dus dat deed ik ook. Het was voor mij een missie. Ik ging de wereld verslaan, dus ik had die maand mijn krantenwijk opgezegd. Want na het ochtendgebed ging ik ook heel vaak de krant rondbrengen. Uhm, en na het ochtendgebed ging ik hardlopen. Ja, bizar wat je allemaal doet als vijftienjarige. Maar het was voor mij heel belangrijk, die wedstrijd.

Daar leefde ik naartoe, dus ik trainde en ik deed ook in het weekend van alles en voor het slapen nog bij oefeningen. En ik had zo'n zoon. Zo'n Gare Volkmann die eigenlijk een beetje kapot was en vastgeplakt. En ik draaide non-stop eye of the Tiger als ik geen hardlopen. Ik kan het liedje werkelijk niet meer horen. Euh. Maar goed, dat is hoe mijn jeugd er een beetje uit heeft gezien. Ik geen dus nee, Ribaucourtstraat en ik had een smoesje verzonnen.

Ik had trouwens mijn klasgenoten, mijn schoolgenoten wel vertellen. Geen boksen tegen mijn buurjongens ook, maar thuis had ik dat niet gedaan. Ik had tegen mijn vader en mijn moeder gezegd met een grootboek boek onder mijn hand. Ik ga een boek inleveren in de bibliotheek.

Het was een prima, dus ik nam dat rode boek mee en ben op de fiets gestapt en dacht van ja, wat moet ik tegen Willem zeggen? Maar goed, ik kwam. Wat een hel! Laf verhaal. Hij had er helemaal geen zin om na te luisteren. Denkt denk juist goed joh. En heeft spullen geregeld. En toen zijn we in de auto gestapt naar Dortmund en daar stond ik dus tegenover mijn tegenstander. Die indrukwekkende jongeman met een tatoeage en stoppelbaard en ik daar in de hoek met Willem naast me.

En toen Gent begon. En ik stapte. Tijdens konde was ik weg. Ik weet niet of jullie dat jij jullie kennen, dat vast wel van tekenfilms. Je ziet letterlijk lichtflitsen betekenen. Zijn sterretjes ziet lichtflitsen. Kom niet op de grond, maar ik zag ze ineens flitsen. En ik maakte ook helemaal niet de associatie. Ik ben geslagen of wat dan ook hé. Het had voor mij net zo goed een goddelijke openbaring kunnen zijn en wat dan ook.

Totdat ik de woorden horen vuile flikker, dekkingen woog en bedekking ging omhoog. En uiteindelijk ben ik een kleine tien minuten later als een trotse winnaar de ren uitgestapt. Het werd geen kou, maar ik won op punten en ik was zo trots als een pauw, want ik had niet de wedstrijd gewonnen. Maar ik had de wereld verslagen. Dus in de auto terug vanuit Duitsland naar Arnhem had ik een klein bekertje in mijn hand. Want ja, ze moest iets geven als je je won.

En we reden terug en ik was zo trots. Maar toen begon ik te beseffen dat ik tussen mijn vader en mijn moeder moest confronteren en vertellen dus dat ik een bokswedstrijd had gedaan zonder het hen te vertellen. En terwijl ik dat dacht, dacht ik Shit, ik ben mijn boek vergeten dat ik in Duitsland laten leggen en een kleedkamer. Maar goed, ik kwam in Arnhem en ik besloot maar gewoon om direct te vertellen. Ik deed de deur open naar binnen en mijn moeder, mijn vader.

Die waren bezig met een een cd hurry met nieuwe stoffen ontwikkelen. Sedaris is een typisch Maghrebijnse bank die plots met kussens. Als je dit ziet denk je die o ja, dat is het. En dat is een Sidali. Daar waren ze dus nu stof aan het ontwikkelen. En ik kwam binnen en ze keken naar me en ik zei tegen ze van mij. Ik ben niet naar de bibliotheek geweest. Ik uhm. Ik heb een bokswedstrijd gewonnen. Ik zei tegen ze.

Ik ben niet naar de bibliotheek geweest en toen zei mijn vader gelijk. Heel gevat. Ja, dat weet ik. Want dat boek, dat ligt nog hier. Je hebt je Arabische grammatica boek meegenomen.

En toen dacht. Ja, ok. Euh en. En toen heb ik maar verteld wat er gebeurde en ze keken me een beetje verbaasd aan. En toen ging de bel. En toen kwam visite vanuit België, want in die tijd geen mobiele telefoon. En eigenlijk was het gewoon een ongeschreven regel. In het weekend uhm, is het meer regel dan uitzondering dat familie uit Nederland dat kan net zo goed horen in mijn geval zijn of uit Duitsland of uit België op visite komt.

En zo was het ook die zaterdagmiddag. Dus mijn familie kwam mijn oom met zijn kinderen. Het was heel gezellig en niet één keer meer. Is het woord boksen gevallen? Of wat dan ook? En de volgende dag, toen zij tegen de avond wegrennen, toen ook niet. En ik had er eigenlijk ook geen zin meer om over te beginnen, want ik had toch mijn vader en mijn moeder die zoveel van mij hielden en zo hun best deden. Die hadden toch ook wel een beetje teleurgesteld?

Dus ik begon wel een beetje schuldig te voelen. En de volgende dag op school vertelde ik dus Marijke en Dennis. Althans ik was van plan om ze dat te gaan vertellen. En ik moet er ook bij vermeld dat ik Marijke een beetje leuk vond. Maar niet helemaal, maar het was wel een beetje onduidelijk allemaal. En Dennis, die kwam naar mij toe en Marijke en die zeiden we moeten hier wat vertellen. Maar ik moest natuurlijk ook wat vertellen.

Maar ik dacht nou ja, laat ik ze maar eens vertellen wat ze willen vertellen. Ze vertelden dat ze verkeerde in hadden. En uhm. En dat liet ik ze even vertellen. En toen vergaten zij mij weer te vragen van wilde je wat nog zeggen? En ik dacht laat ik maar niet meer de moeite nemen. En op straat was het ook niet veel anders. Die vriendjes die hadden of nu een scooter of een nieuwe Naka Max.

En dat gevoel van overwinning, dat sloeg over in frustratie en een beetje teleurstelling. En ik had ook bij mezelf een beetje besloten van ik ga eigenlijk niet meer boksen, want waarom heb ik het gedaan? Euh, ik heb niet de credits gekregen waar ik voor of op hoopte. Tot een kleine twee of drie weken later. Het kan ook een maand zijn. Het kan ook lonen. Ik weet het niet meer. Precies weer zo'n ochtend gebeld met mijn Phare en zuidelijk om te onderstrepen.

We hebben in tussentijd dus niet één keer meer over boksen gehad en waren klaar met het gebed. Dus die kus, de omhelzing kwam er weer. En toen zei die van is goed dat je zo bent met mij, want dat zal je ook helpen als je in de toekomst vaker gaat boksen. Maar doe dat wel buiten de vakantieperiode om als we naar Marokko gaan. Dat was voor mij een heel belangrijk moment die ik nog steeds koesterde, eigenlijk voor het eerst zo publiekelijk.

Vertel. Want dat was ook het moment dat ik eigenlijk. Wel iets had bereikt Ik had namelijk naar Goetz, zoals kinderen soms doen, hun ouders teleurstellen, maar toch wel het vertrouwen van mijn vader gekregen en voelde me zoals je thuis geboren gevoeld. Je mag iets. Je mag fouten maken, je mag ook eigen keuzes maken en met enige voorwaarde was dan van hem van OK. Maar doe dat dus buiten de vakantieperiode, want uhm, dan gaan we naar Marokko.

Na die reis komen helaas niet meer wat mijn ouders die scheiden kort daarna. En het heeft uiteindelijk tien jaar geduurd voordat ik voor het eerst weer als volwassen man ben. Vijfentwintigste naar Marokko gen. Maar het gevoel van thuis? Uhm. En dat ik het ook in één adem kan opnoemen met Marokko en thuis. Het gevoel van geborgenheid, dat is dat moment s ochtends vroeg als puber. Euh, slaperig, koud water of weer gezegd gooien. Het ritueel gebed doen.

En dan dat warme gevoel. Een kus en omhelzing. Dat is voor mij Marokko.

Ja, en onder het applaus hoorden we onze pianist Amir Swaeb, die haast nooit in deze podcast te horen is, maar die live bijna altijd de muzikale omlijsting verzorgt van onze verhalen, middagen en die zomer.

Die Eye Of The Tiger uit Rocky 3 paraat heeft wanneer dat liedje wordt genoemd door Abdou Bouzerda. Abdoe is als journalist werkzaam voor Radio 1 en hij heeft een eigen podcast bij de VPRO over 10 jaar Arabische Lente.

De eerste aflevering van die podcast verschijnt vandaag.

De redactie van Echt Gebeurd bestaat uit Micha Wertheim, Rosa van Toledo, Maarten Wester, Veen en mijzelf.

Paulien Cornelisse Productie Doet Eva zwaar ving de zaal, techniek deed Jasper van Oorschot. De podcast wordt verzorgd door Gijsbert van der Wal.

Dit was aflevering 277 tot volgende week en brengt zijn boek terug naar de bibliotheek.

Dan heb je altijd een goed alibi.