Het is Hans Beenakker. 1. Tot nu toe. Zo goede middag, daar sta je dan een uur om een verhaal te vertellen over dit prachtige thema. En om dan maar mee te beginnen. Het is inmiddels alweer jaren en jaren, vele jaren geleden dat mijn moeder haar laatste adem uitblies. En nou ja, dat is natuurlijk nooit zo heel prettig. Daar gingen we elk verhaal aan vooraf van wat ze wilde als ze overleden zou zijn. Na haar overlijden en de geldgebrek en weet ik veel wat allemaal.

Maar uiteindelijk, mede door toedoen van mijn broers en mijzelf, werd er toch gekozen om euh, hard te laten cremeren. Hierin euh. In Amsterdam op. Op Westgaarde. En nou, dat hebben we toen geregeld met mekaar. En dan is de crematie achter de rug. En ja, degene die dat wel eens van dichtbij hebben meegemaakt, die weten dan dat. Na afloop van de crematie wordt de as bij mekaar geschraapt en in zo'n mooie vaas uren heet dat geloof ik gedaan.

En die moet dan een tijdje bewaard worden om juridische redenen. In dat crematorium. Maar daarna moet er dus iets met die met die uren gebeuren met die as gebeuren. Nou zou tal van mogelijkheden. Je kunt er tegenwoordig zelfs een edelsteen uit laten persen en dat in een ring plaatsen en zal. Je kunt m op de hoek van de schoorsteen zetten die uren of ergens op je bovenkamer, je diep weggeborgen in een kast of zo. Je kunt natuurlijk ook verstrooien en.

Maar wij wisten het niet. We broers en ik wisten het niet. Niemand. Niemand wilde de nog verder Kosta aanmaken.

Dat had niks met moeder te maken, maar niemand voelde daar ook voor.

Ik al helemaal niet om het op de hoek van de schoorsteen te zetten. Of behalve in een kast dus. Na een half jaar kwam er een bericht van het crematorium van. Ja, u staat hier. Euh, wat wilt u daarmee? Zo ja, weet je het eigenlijk niet zo wat we ermee willen? Kan hier nog even blijven staan jouw. Er kan nog even blijven staan, maar dan moet u wel veel betalen. Nou ok, dan betaal ik dat.

Zo krijg ik een rekening. Mooie mooie mooie factuur van 80 gulden toe nog. En dan blijft die uureen een jaar in de opslag in het magazijn zal ik maar zeggen. Van het crematorium. En toen na een jaar weer een briefje. Weer een telefoontje. Weet u het al? Euh, nee, eigenlijk weten we nog niet. Kunnen we opslag nog een jaartje verlengen? Ja hoor, dat kan weer. Een factuur weer 80. Moet het nog steeds met mijn broers verrekenen.

Maar goed, dat terzijde. En euh.

En dan vroeg familie al van euh. Wat hebben jullie gedaan met moeder?

Nou, die staat nog steeds in de opslag. Nou weet je nee, want laat nog even in opslag.

Nou. Derde jaar weer dopt.

Afijn, om een lang verhaal kort te maken na acht jaar in de opslag moeder in de opslag vonden het toch wel tijd dat er iets gebeurde moest en. De koppen bij mekaar gestoken en Saiyan. Maar geen Edelstein, geen schoorsteen, geen. We gaan verstrooien. OK. Ja. Maar ja, hoe doe je dat? Euh. Kom oorspronkelijk uit Amsterdam. Ik woon al jarenlang in Scheveningen en er liggen daar in de haven van die boten. Wij doen uw begrafenis op zee en als verstrooien er zo.

Dat kun je allemaal regelen. En maar mijn moeders, die was bang voor water, dus was niks dat. Dat moesten we het maar niet te doen. En en als we dan verstrooid moest worden dan? Dan moest dat maar in Amsterdam zijn, want jasak kwam daarvandaan uit de Jordaan. Dus dat was geen andere mogelijkheid. Dat moest Amsterdam zijn. OK. Nou Amsterdam. Maar hoe doe je dat? Mag dat? Doe je dat? Dat is toch zo'n wet op de lijkbezorging geloof ik?

Dus dank zij tegen mijn broers, weet je wel. Ik belde eens naar dat crematorium. Misschien hebben die wat tips, dus krijg je iemand van het. Van de administratie van het crematorium aan de telefoon. Dat mevrouw, mag ik u wat vragen? Mijn moeder staat nog steeds in de opslag, maar daar willen we nu verandering in brengen. De definitieve oplossing voor vinden en we denken aan verstrooien. Weet u misschien, want u bent deskundig daar dat het crematorium.

Mag dat in Amsterdam? Nee, zegt ze. Dat is zonder vergunning. Is dat absoluut verboden? Maar, zegt ze. Meeste mensen trekken zich daar niks van aan. En. Dat is echt. Nou ja, dank u wel goed. Dan weten we dat ja, maar met vergunning. Ja zou zomaar doen. Ja, het kan natuurlijk. Ik ben Nikias uit mijn ouwe provo tijd. Niet zo heel gezagsgetrouw, maar ik zie mezelf toch niet staan met zo'n bus.

En dat ik aan mijn mouw getrokken wordt door een politieagent die zegt wat bent u aan het doen? U bent toch niet aan het verstrooien? Nou ja, dat het dus dat is. Bleef het weer een tijdje liggen? Het vraagstuk. En toen denk ik ga toch eens naar de gemeente bellen en euh naar ondertussen. Dat is ook al. Jarenlang hadden we natuurlijk alle stadsdelen en deelraden en weet ik van wat het kostte de nodige moeite om ergens bij de gemeente aan het juiste adres te komen.

Dus ik heb wat rond moeten bellen en rond moeten bellen en uiteindelijk kom ik terecht bij de. Dienst begraven en cremeren van de binnenstad. Dienst begraven en cremeren goed en ik krijg een man aan de telefoon. Alle vriendelijkste man. Het klikte tussen ons. Het gesprek gaat fantastisch. Dus is het dag meneer. Goedemiddag. Hoe doe je dat meneer zeg? Ik wil u wat vragen? Mijn moeder staat nog steeds in de opslag, maar we willen de nu gaan verstrooien.

Euh, mag dat in Amsterdam? Is daar een vergunning voor nodig? Nee hoor, zegt hij, daar is geen vergunning voor nodig. Nou, dat is heel plezierig om te horen. Dan moeten we dat dat maar doen. En euh ja, mag ik? Heeft u misschien nog wat? Want het is voor mij ook de eerste keer. Ook geen dagelijks werk natuurlijk om te verstrooien. Want hoe kunnen we dat doen? Kunnen we? Heeft u tips voor plaatsen en Sauwen?

Nou, echte tips voor plaatsen? Moet u zelf uitzoeken dat dat? Dat heb ik niet zo, maar ik heb wel een paar aanwijzingen. U mag geen hinder of overlast veroorzaken. OK, dank u. Dat ligt tamelijk voor de hand. Hij zegt en ik raad u aan om niet tegen de wind in te verstrooien. Dat is aan aankijkt. Het is een hele bruikbare. Dat zullen doen. En ja, ja ok. En wat zit het zo nog wat verder zijn?

Zou verder nog wat aan het kletsen. Waarop ie vraagt van u denkt euh, aan de binnenstad jaar. Denk aan de binnenstad. Mag ik u vragen? Zegt u? Wat kwam uw moeder vandaan? Nou, moeder kwam uit de Jordaan en toen was zijn reactie zo verrassend tussen die al. Dan moet ze terug. Dan moet ze terug.

Nou, uiteindelijk hebben we dat ook gedaan. Dat vereist daar nog enige organisatie en voorbereiding, want je moet natuurlijk een plek zoeken en de familie moet kunnen. En maar goed, op een zaterdagmiddag in november. Eind van de zaterdagmiddag hadden gezet. Vernaeve doen het. Kijk, je gaat. Je gaat een verstrooiing door je niet op twee uur s middags op de Dam. Dat het een beetje druk is geprobeerd het een beetje discreet te doen. Dus wat in een plekje gevonden in de in de Jordaan en een beetje voor het eind van die zaterdagmiddag in november.

En mijn ene broer de bij die andere had geen interesse in neefjes en nichtjes, bij mijn kinderen, de bij en hele toes en bloemendorp bij. En die uren. Mijn dochter had die uren opgehaald in in in op Westgaarde. Dinges nog verrekte zwaar ook. Maar goed dat dat dus. Wij willen dan met die verstrooiing begint een beetje discreet. Ha en euh. En wat denk je?

Is het Sint Maarten komende achter mekaar? Stoute kinderen voorbij met lampion, petjes en white's en en daar staan wij met die uren en de ene en de bloemen. Nou ja, goed, we hebben. We hebben de pauze afgewacht tussen twee stoeten in. En toen hij als de sodemieter rij. Die as verstrooid en euh, de bloemen daarbij. En wat wij nou allemaal zo leuk vonden was dat, heb ik later ook tegen de familie gezegd. Was dat we de as verstrooid hebben.

Precies tegenover het geboortehuis van m'n moeder was een klein pensioentje. En dat mijn moeder dus van alle familieleden die tot nu toe gegaan zijn de mooiste plek Hijfte heeft gevonden. Dat dat. Dat vonden we wel. Nou, we hebben dat gedaan. We zijn naar het huis van één van de van de kinderen gegaan. Daar hebben we advokaat met slagroom, ge gegeten gedronken. Lieveling drankje van. Van m'n moeder en. En achteraf gezien waren we ontzettend blij dat we na jaren treuzelen en wachten, dat we toch tot een besluit gedag gekomen zijn en dat we dit gedaan hebben.

Dank jullie wel.