Welkom bij aflevering 285 van Echt Gebeurd, de podcast waarin waargebeurde verhalen worden verteld door de mensen die het zelf hebben meegemaakt.

In deze aflevering een verhaal dat afbrandt korstjes. Een jaar geleden vertelde tijdens het echt gebeurd gala in De Kleine Komedie in Amsterdam. Het thema was die avond onderweg.

Mijn vader was een asperge. Dat was een term die hij zelf had bedacht en een diagnose die die zelf had gesteld. Want hij bedoelde ermee dat hij het syndroom van Asperger had. En dat syndroom, dat is iets op het autistische spectrum. Greta Thunberg geeft het ook.

Het was heel lastig om te reizen met mijn vader, want hij vond heel veel dingen heel vervelend. Hij hield niet van haasten. Hij hield niet van wachten. Hij hield niet van kleine ruimtes. Hij hield niet van verandering. Hij hield niet van warmte. Hij hield niet van kou. Hij hield niet van mensen en hij hield niet van vlees. Of eigenlijk was ie bang voor vlees en dat was heel onhandig. Euh ja, eigenlijk in alle landen van de wereld waar je wat zou willen eten.

Maar goed, we gingen wel vaak op reis met mijn vader. Euh. Ik en mijn broertje en zusje. Mijn moeder was overleden toen ik zes was en mijn zus was toen 5. Mijn broer was 3. Dus ja, mijn vader zat gewoon met ons opgescheept. En als hij ergens heen wilde dan moest hij ons alledrie meenemen en wij moesten altijd met hem mee. Hij was schrijver en het liefst had hij eigenlijk op zolder.

Daar had hij een hele grote werk werkkamer te schrijven en te lezen. En wij mochten die werkkamer niet in, want hij was heel bang dat we dan zijn concentratie zouden verstoren of dat we zijn kranten door elkaar zouden leggen. En euh, dat was voor hem de definitie van de hel. Dat iemand je kranten door elkaar zou leggen.

Ook op vakantie had hij allerlei regels voor ons waar we ons aan moesten houden. We mochten bijvoorbeeld nooit bagage inchecken bij het vliegtuig, want hij hield niet van wachten, dus ook niet van wachten bij zo'n bagageband. We mochten alleen maar allemaal één tasje mee en dat moest dan gewoon in het vliegtuig. Ook als we lang op reis gingen. Maar daar had ik wel een truc op bedacht, want ik was een notoire over Paccar, ook al toen ik zeven was.

En dus ik trok dan alle kleren die ik die reis aan wilde over elkaar heen aan. In het vliegtuig. En dan deed ik m'n knuffels. Euh, want die waren heel belangrijk en groot in m'n tas. Dus dan had ik toch alles bij me?

Het was wel warm, maar goed, eenmaal in het vliegtuig. Euh, begon natuurlijk zijn enorme ergernis. Want euh ja, kleine ruimte. Je kunt er niet uit. Je moet vaak wachten, andere mensen te warm, te koud. En dan had hij ook nog drie kinderen die natuurlijk ongelooflijk vervelend waren. Dus hij boekte meestal drie stoelen naast elkaar.

Daar moesten wij dan zitten en dan ging hij op het rijtje erachter. In zijn eentje zitten. Heel slim was dat niet, want als je drie kinderen alleen laat zitten, dan gaan ze natuurlijk nog veel meer lawaai maken dan als je erbij zit. Maar goed, dat soort gedachtes kwamen er bij hem niet op. Euh. En wij hielden dan. Euh ja, ook uit een soort recalcitrant. Zie een irritatie grafiek bij. Tijdens de vliegreis van hem.

Dus. Euh ja. We zaten dan de hele tijd te ruziën en te schreeuwen en de stoelen te wiebelen en heen en weer te doen. En dan gingen we steeds zo tussen die spleten kijken naar hem. Hoe geërgerd hij nu was. En dan tekenen we dan op een grafiek. Geef grafiek ging altijd heel steil omhoog. Heel snel en aan het eind van ja 9 urige vliegreis pasten die ook niet meer op het papier. Het ging gewoon. Ja, dat was ontelbaar.

Zeg maar dag heet in de ruimte verder.

Nou, je begrijpt, als we het vliegtuig uitkwamen moest je natuurlijk heel snel rennen naar een taxi, want we moesten de eerste bij de taxi zijn. Eén keer ging dat mist wel mijn vader zijn boek in het vliegtuig laten liggen en raakte helemaal in paniek. En toen euh.

Had ie bedacht dat ie dan over de loopband waar op dat moment stond. Terug ging rennen.

Uhm ja. Door de mensen heen eigenlijk. Nou, je kunt je voorstellen dat die als we ergens eenmaal waren doodmoe was.

Ik bedoel ja, helemaal afgepeigerd.

En de eerste vakantie die we met z'n vuurtjes maakte na het overlijden van mijn moeder gingen we naar Aruba. Euh ja, een Caraïbisch eiland verboden trouwens inmiddels in Amerika. Dus die emigratie hadden we wel al min of meer doorstaan. Maar dit was ons eerste echte vakantie, dus we vlogen naar Aruba en en toen we daar aankwamen viel die meteen aan het zwembad in een hele diepe slaap, want hij had zoveel irritatie gevoeld. Heel lang en wij gingen met z'n drietjes spelen bij het zwembad.

Nou lekker. Euh, zonnetje schijnt. Er is water. We gingen gewoon uren en uren spelen en op een gegeven tijd kwam er een Amerikaanse vrouw naar ons toe.

Een toerist die zei gaat het wel helemaal goed met jullie wijze van leven in de liefde? Maar ook. Ik keek naar mijn broertje en ik dacht oh ja, hij is.

Hij is eigenlijk wel heel rood.

Waarom vergeet hem in te smeren. Mijn broertje was echt helemaal verbrand. Hij moest echt naar het ziekenhuis. Daar werd hij op een bed gelegd en daar sneden de dokters dan allemaal. Tussen open en legde ze op ze huid uhm, dat hielp dan met die roze en euh. Na die vakantie was er dus ook een regel bijgekomen. We moesten altijd T-shirts met lange mouwen aan en lange broeken. Wat voor wereld ook was. En ook als we gingen zwemmen.

Ja, ik herinner me heel veel van dit soort situaties. Euh ja, rijden met een lekke band door de woestijn van Marokko omdat het vliegveld vliegveld nog moesten halen en sowieso heel lastig is om in de woestijn. Uhm, je band te laten vervangen door iemand of wegrennen bij restaurants omdat mijn vader het eten toch niet lekker vond. Euh en niet wilden betalen. Uhm. Of die keer dat we op Curaçao waren.

En toen werd ie helemaal gek, want overal aan de palmbomen, bij het zwembad en bij de zee hingen hele kleine bosjes. En daar klonk de hele dag van die hotel muziek uit. En die ging je dan s avonds. Had ie dan een kleerhanger uit onze slaapkamer, dan ging je die allemaal zo naar beneden trekken en weggooien. Ja, maar goed, hij kon ook heel lief zijn hoor. Ik bedoel, hij was niet alleen maar heel kwaad. Euh, hij heeft ook een keer een hele verregende vakantie met onze op Madeira.

Heeft ie in de hotel lobby doorgebracht? Want ja maar goed, ik ging eigenlijk nooit naar buiten en het regende gewoon te veel. En dan had ie allemaal woordspelletjes en taalspelletjes, want hij hield heel erg van letters. En frontaal zaten we de hele dag met onze papiertjes in onze pannetjes en op een gegeven met kwam er een Franse vrouw die al twee kinderen bij zich had. Ja, die schoof ze zo naar hem toe van ze dacht dat hij van het hotel entertainend.

Het is niet een baan die op zich heel erg op zijn lijf geschreven was, maar nou, toen ik een jaar of twaalf was, kwam mijn stiefmoeder in beeld. Dat was Ina en die kwam bij ons wonen en die kwam er al heel snel achter dat reizen met mijn vader ja, eigenlijk gewoon niet mogelijk was.

Dus zij bedacht een nieuwe regel. We reizen voortaan apart, dus de mannen en de vrouwen gingen apart van elkaar, zodat zij niet met mijn vader in één vervoersmiddel hoeven te zitten en ik dus ook niet meer emnz is.

Dus ik ging dan met mijn zus en mijn stiefmoeder met de auto naar Frankrijk. En dan ging b broer. Ja, die moest dan met mijn vader met de trein. En dan ontmoeten we elkaar daar.

Uhm. Dat hebben ze altijd volgehouden. Op een gegeven moment gingen zij, toen wij het huis uit gingen, hun leven verdelen tussen Amsterdam en Parijs. En ze hebben nooit samen de Thalys genomen. Euh, mijn vader nam dan de Thalys bijvoorbeeld om 9 uur en dan nam de stiefmoeder om 10 uur. En ja, dat was het geheim van een heel goed huwelijk dat 30 jaar geduurd heeft.

Nou, ik was wel blij dat ik als volwassene niet meer met hem op reis hoefde te gaan reizen. Bleek ook gewoon echt leuk te zijn. En ja, ik bleek ook van vliegvelden te houden en vliegtuigen en treinen. Ik vond het eigenlijk allemaal even leuk, maar op een dag kreeg ik een mail van mijn stiefmoeder en daar stond de zin in. Let's make! He wilde Sancha, enz. Laten we hooien als de zon schijnt. Nu de zon schijnt.

Ik dacht wat ik moet zeggen en ons was haar eerste taal. Dus het is niet heel raar dat dat in het Engels stond of aanstellerig. Maar ik begreep het eigenlijk niet echt, want ik dacht ja, waarom moeten we dan nu hooien? En waarom schijnt de zon nu en niet straks? Maar verderop in die mail stond Wil je met ons naar een grote witte villa in Portugal, met een zwembad en een pingpongtafel. Mijn zus mocht komen en boer mocht komen mochten al onze aanhang meenemen.

Prima. Let's make all the sun shines. Uh, ik ben erbij. Nou, dus wij allemaal naar Portugal. Euh, ik met mijn kinderen en mijn stiefkinderen en mijn man en mijn zus, met haar vriend en mijn broer, met zijn vriendin. En we zaten allemaal met z'n allen in dat grote Witte Huis.

En ja, mijn vader was opmerkelijk ontspannen. Die vakantie. Ik. Ik had hem echt nog nooit zo relaxt meegemaakt. Hij zat eigenlijk de hele dag op het terras en dan had ie pizzadozen. We hadden heel veel pizzadozen, want er was heel veel pizza besteld en die ging je dan beschrijven met allemaal letters en woorden. En dan maakte je hele ingewikkelde schema's.

En ja, af en toe wierpen wij uit beleefdheid zo'n blik op zo'n schema. Nochtans leuk. Ik snap dit niet, maar prima. Dat zal wel iets geniaal zijn. En misschien begrijpen we over twee jaar waar ie mee bezig was. Uhm, wat ie ook deed was schaken. Dat hield hij altijd al van deze vakantie schaartje die vooral met mijn stiefzoon en met de vriendin van mijn broer. En hij liet ze de hele tijd winnen. En dat was ook nieuw dat je gewoon iemand liet winnen, niet gewoon keihard in maakte in tien zetten.

Dat gaat ie. Wat is ie toch lief geworden. En dit alles weet ik helemaal aan het feit dat ie nu opa was van mijn kinderen en dat had hem natuurlijk heel mild. En gelukkig had gemaakt. In de middag vertrok ie altijd in z'n eentje. Dan zei de ik ga wandelen en dan verdween die urenlang in de hete Portugese zon. En dan kwam je aan het eind van de middag altijd terug. Maar niet over het pad dat naar ons huis leidde, maar altijd ineens uit een struik in de tuin zou.

Of bij het zwembad ineens zo tussen twee cactussen door. Hij bloedde dan ook vaker allemaal schrammen in zijn gezicht en op z'n benen. Zijn pap kan ook gewoon het pad nemen. Maar goed, ik was eraan gewend. En vroeger stak je ook altijd snelwegen over zonder te kijken. En dat soort dingen. Dus ik vond het wel oké.

Nou, we vlogen allemaal weer naar huis.

En eigenlijk pas drie jaar later kwam ik erachter dat mijn vader dement was. Dat was ie toen in Portugal ook al. Maar ik had het niet gezien of ik wilde het niet zien. En uhm, mijn stiefmoeder moest het me ook echt vertellen toen. Ik ben er nooit zelf achter gekomen. Zij heeft tegen me gezegd. En toen zij het eenmaal tegen mij had gezegd toen zag ik het natuurlijk. En toen ging het ook snel. Veel slechter met M.

Eerst belandden die in een rolstoel. Hij kon niet meer lopen en heel snel daarna kon ie niet meer praten.

Dus zijn taal verloor die helemaal en ik werd mantelzorger. Al is dat een veel te groot woord voor wat ik eigenlijk deed.

Ik ging elke maandag naar hem toe en de andere zes dagen van de week zat ik te denken dat ik naar hem toe zou moeten gaan.

Maar ik deed het niet en op maandag 1 zette ik hem altijd in zijn rolstoel en dan gingen we een rondje rijden, meestal door de Beethovenstraat. Hier in Amsterdam, de woning op de hoek en dan erna gingen we weer naar huis.

En op één avond op maandag dacht ik nou ik ga met hem naar de Chinees, want die zat er ook in die straat en we gingen daarheen en we probeerden te eten. Maar ja, het was eigenlijk daar dat eten ook helemaal niet meer lukte. Uhm, dus we gingen weer naar buiten met rolstoel en het was donker en koud. Het was eigenlijk deze. Eind van het jaar en ik dacht weet je, ik ga gewoon, ik ga gewoon een grap doen met hem.

Dat is leuk. Dan kunnen we ook weer een beetje lachen in dit zielige gedoe met die rolstoel. Dat hebben we allebei nu toch wel gezien. Ik ga verrassing met hem uithalen, dus ik pakte zo z'n handvatten van van die rolstoel vast. Ik vertelde hem niet wat ik ging doen. Dat had ie waarschijnlijk toch niet begrepen. Ik begon keihard te rennen door de Beethovenstraat. Met die rolstoel voor me uit echt razen. En ik riep de hele tijd.

Wil er echt wat van maken en nam na een paar blokken ging ik even kijken wat hij er nou allemaal van vond.

Dus ik stopte heel abrupt en toen liep ik om de rolstoel heen en ik kijk naar z'n gezicht en hij keek me doodsbang aan.

En ik? Ik schaamde me heel erg.

Mijn hele leven had hij bepaald wat ik moest doen en volgens welke regels ik moest leven. En had hij altijd heel strak de leiding. En nu had ik de leiding. Sterker nog, hij was compleet aan me overgeleverd en ik had daar misbruik van gemaakt. En op dat moment besloot ik om te doen wat mijn hele leven voor mij had gedaan. Zo goed en zo kwaad als het ging alleen maar van hem te houden. Dankjewel.

Dat was een verhaal van Aaf Brandt Corstius, is schrijfster en columniste voor de Volkskrant en ze heeft sinds kort een eigen podcast met Marc-Marie Huijbregts, getiteld Marc-Marie en Aaf vinden iets. Die podcast is te beluisteren via alle denkbare podcast apps die er maar zijn. Aaf is op Instagram ook nog eens te volgen als Aaf Brandt Corstius. De redactie van Gebeurt bestaat uit Paulien Cornelisse, Rosa van Toledo, Maarten Wisse Veen en mijzelf Micha Wertheim Productie Verslaving zál techniek. Voor deze aflevering.

Bram den Haan en de podcast door niemand minder dan Gijsbert van der Wal. Dit was aflevering 285 tot volgende week. En vergeet intussen niet om hooi te maken. Als de zon nog schijnt.