Hallo mijn naam, scheids Groenteman. Euh, ik zit niet archiefkast op de redactie van de Volkskrant. We leven nog altijd in het nieuwe normaal mens en zie je niet in archiefkasten met mensen met andere mensen. Ik zit thuis niet zonder slaap van mijn dochter, maar in mijn keuken, want hier ontvang ik de gast die ik vandaag een interview. Ik ga dit keer niet bij iemand langs, maar iemand komt bij mij langs.

Hij is cabaretier. Hij is maker van grappige schrijfsels. Hij is in de allereerste plaats Absurdistan. Hij heeft met veel succes met zijn cabaretshow Door het land getrokken en in zijn meest recente show Groot Succes Twee is nu zondag avond op televisie.

En als u deze podcast later hoort, dan dat het zondag pas een beetje raar gezien, maar je snapt wat ik bedoel. Dan kunt u terugkijken. Ik zit te wachten op cabaretier Ronald Snijders. Ik dacht dat wij eigenlijk onder het bed van haar dochter zouden gaan zitten. Dat is toch ja, dat is een beetje, maar daar telefoneer ik altijd. Maar ik vind het als ik, als ik nu hier gasten ontvangen, dat ik eigenlijk nooit doe. Eigenlijk is de enige die ik hier aan de keukentafel heb geïnterviewd voor een podcast is Willem Nijholt voor mij Harry Bannink podcast.

Zo ja, dan sta ik in hele grote schoenen zijn hele grote schoenen.

Het was ook een heerlijke ochtend, vond ik, om gewoon in mijn eigen huis naar liedjes van Willem Nijholt te kunnen luisteren. Met Willem Nijholt tegenover mij die dat ook doen gingen bijvoorbeeld uit Foxtrot ging dan de dertiger jaren op, zou luisteren en dan zat hij dus eerst aan deze tafel en gingen zo al die dansjes weer meedoen. Dan zat het nog helemaal geïnternaliseerd in dat Penda.

Lekker lekker.

Dan krijg je daar helemaal, begon de mini choreografie van hem bij en ging hier zo'n aldie.

Al die dingen kijken, die hangen na allemaal vragen over stellen. En ja, dat was verrukkelijk. Dus ik heb wel goeie herinneringen aan hier. Maar het komt bijna nooit voor. Want ik als ik ga, als ik ga intérieur, ga ik meteen naar mensen thuis. Maar net zoals Willem Nijholt die zei ook van ja, dan moet ik werken. Dan moet ik koffie schenken. En dan moet mijn moeder man weer de deur uit en weet ik dat vond ie gedoe.

Dus ik zeg nou kom je bij mij en was bij jou een beetje zo en ik wilde jou geen koffie schenken.

Dat ik geen last neem. Jij zit. Kijk, ik ben nu toevallig heel even mannenlijn dat mijn familie op vakantie is. En ja, zat met van God en is misschien een druk huis. En weet ik veel wat.

Dat is nu toevallig dus uiteindelijk weer niet zo, maar ze zijn naar Texel vertrokken. Ik was mee, maar we zijn hebben terug. Dus ik ben weer terug. Komt ook weer terug. Ja, maar ik vind het super gezellig om hier thuis te ontvangen. Ik vind het ook wel leuk om jou eens te zien waarvan we waar en waar het is is waar.

Wat vind je van het huis? Hoe zou je te omschrijven? Het is wel eigenlijk een beetje wat ik had verwacht. Het is iets rommeliger dan normaal, omdat ik natuurlijk nu al een paar dagen mannenlijn binnen zou. Dat is jouw rommel.

Nou, het is ook hier nooit helemaal sprekend van, maar het is hier wel nog wel een te klein, tikje rommelig. Moet ik zeggen. Het is wel oké inderdaad, zo'n keuken die ik dan die wij vroeger ook hadden. Dus een pikzwarte keuken, zeker een echte originele en originele dandy's.

Die stenen, dat ook die boven het aanrecht het niet denk het niet zou kunnen weet ik eigenlijk niet, want het zat er allemaal in toen we hier kwamen. En ik vind die keuken fantastisch. Die wilde ik onder geen beding uit te halen.

Nee, dat is echt een heel fijn, gezellig huis en is er ook nog een boven. En er is ook nog veel veel bovengedeelte. Staat dus hoog slapen van mijn dochter. Omdat ik veel kinderen heb moet natuurlijk veel boven zijn. Moesten veel te veel kamers, moesten veel mensen hier weggestopt bivakkeren dus boven zijn of wat slaapkamers. Nou die die hoog slapen en nog een zolder is.

Waar jij 30 huizen is als een schuifdeur, zit daar nog een mose voor dat een idee is.

Het is doorzichtig glas in lood. Ik ook al weer wat vind. Het is gewoon wit, wit, wit, wit onder niet gekleurd, maar ook weer charmant. Maar de authentieke details zitten er inderdaad nog in een soort Funda advertentie. Dit Reeweg heeft geen buit.

Helaas is het een beetje een nadeel behalve dit balkonnetje een soort balkonnetje. Je kijkt al uit om op groenig. Ik vind dat je een hele goeie makelaar zou zijn. Ik denk dat je hier wat zou kunnen vragen.

Ik weet het niet. Wat wat ik doe, dat hier en Ronald. Is er een moment? Is er een moment in je leven geweest dat je makelaar dreigde te worden? Absoluut niet. Nee, nee. Is er een moment in je leven geworden geweest dat je iets anders dreigde te worden dan dat je dan wat je nu geworden bent? Ja, euh, ja. Maar ben op een gegeven, want ben ik nadat ik communicatie wetenschap had gestudeerd ben ik redacteur geworden bij televisie programma's.

Dat meer dan drie ook ben ik ook geweest. Zeker toen ik me gegeven toch twee jaar lang op kantoor. En dat de idee dat je tussen half tien en zes uur al half zeven tv programma nam bijvoorbeeld ook op alle tv IDTV gewerkt heb.

Ja, ik werd gewoon ingezet. Ja wat je nodig had.

Ja en dan denk euh ja. Zo vader, zo zoon vragen bedenken en er filmpjes voor Midas Dekkers uitzoeken. En euh ja, dat soort dingen.

En dat klinkt superleuk. En dat willen heel veel mensen ook heel veel leuk werk vinden. Maar je vond het waar dat je op dat kantoor zat.

Ja, ik weet dan eigenlijk wel gek om twee, drie uur. En dan moest je nog twee, drie uur. Waarom is dat zo zwaar? Heel onrustig. Waarom wil je daar onrustig van? Ja, dat wil ik wel weer gaan doen. Ik vind het heel gek dat het dat de creativiteit dan moet gebeuren in die omgeving in die omstandigheden. Terwijl volgens mij moet je de deuren openen en moet je gewoon ook andere dingen gaan doen. En Althusser.

Je moet andere dingen doen en dan komen komen kunnen plots en gaandeweg de ideeën binnenwaaien. En ook maar liever mijn eigen ideeën.

Want dat is ook waar ik nu eigenlijk op bezoek bij Paul de Leeuw gewerkt op een gegeven moment. Die ging toen bij de chef. Hij maakte herberg de Leeuw en dus zo vader, zo zoon. Ik ben zo vader. Zo zoon met glycol bak nog heb gewerkt, dacht hij hé.

Dan moet ik hem erbij hebben, want hij heeft de eeuwig open gamle gemaakt. Toen heb ik dat dus eens zo gedaan. Zijn na afloop ook jij. Je hoort eigenlijk. Je moet gewoon je eigen dingen gaan doen. Je moet dingen maken die jezelf.

Ik had ook ideeën bijvoorbeeld.

En dat was toen net na de aanslagen in 2001. Ik dacht dat soort Lonely Planet komen voor terroristen. Ik had een soort idées. Altijd leuk moet je moeten gaan doen, maar ik moet echt dingen hebben die voor mij geschreven, in mijn handen geduwd.

Hij zag dat jij niet dienend was, maar dat je gewoon je eigen pad moest gaan. En wist je dat zelf toen eigenlijk ook? Al heeft Paul Leeuw jou dat echt moeten vertellen?

Ik wist dat al, maar ik dacht dat ik het op deze indirecte wijze door al met één been dan bij de televisie te zitten. Dat je er wel zou komen omdat ik er dan ook zou komen. Maar het heeft even geduurd voordat ik erachter kwam dat dat niet terecht was.

Nee, dat ik eigenlijk dat je echt moest. Echter weer weer meer terug wegtrekken en dan weer op een andere ingang aan de voordeur maken. Als als, als.

Want anders blijf je altijd een dienende redacteur of iemand die ideeën aandraagt voor anderen. Volgens gasten gaat het regenen en zo word je nooit gezien als iemand die het die die zelf wel gedragen of iets moet gaan maken.

Wonderlijk is dat toch. En je hebt nooit gedacht ik ga naar de Kleinkunstacademie of ga in de Engelenbak allemaal De Engelbewaarder is de Engelenbak.

Allemaal een kleine voorstelling spelen of wat dan ook. Euh, nou wat het was. Ik had. Ik zat al in een cabaretgroep toen ik 16 was, 17 in een Bousie. Dat kent niemand meer is vorige eeuw en toen hebben we al aan festivals meegedaan. Dus Cameretten, Gronings Alive. Uiteindelijk hebben we met Amstelveenlijn Festival de tweede prijs gewonnen. Het was Your Moment Of Glory 19 96. Ja, precies. En toen. Maar dat was ook de ingang niet.

Euh, nee. Nee, want het was met vijf, met z'n vijven. Ja, en dat zeiden ze. Die jury zijn het halve ja, als je die bij elkaar blijven. Dat is echt een wonder, want die groep bevallen veel uit elkaar te veel. Je kunt je geld er niet mee verdienen uiteindelijk. Nee dus. Dat was dus. Dus toen viel dat uit elkaar. Maar er werd nog de hele jaar omdat de jury zeiden jullie uit elkaar zouden vallen.

Willen jullie ook subiet uit elkaar? Zo braaf waren jullie uit elkaar gegroeid.

En toen is dat dus. En toen dacht ik ik ga eens kijken wat er nu gebeurt, of het uit mij komt. Als ik dus op mezelf teruggeworpen, heb ik dan de noodzaak om dat podium op te gaan? Ja, dat kan toen eigenlijk niet vanzelf. Dus dat heeft een paar jaar geduurd. Maar als je daar te bescheiden voor. Ja, ik wist ik was ook onzeker, dus kun je het misschien nog niet wat meer vorm.

Je moet natuurlijk om maar zeggen alleen het toneel op te stappen en de mensen die daar zitten of het na 10 betalende zoeken zijn of 500, maar toch het idee te hebben dat je hen een leuke avond kan bezorgen. Helemaal in je eentje op dat toneel moet je natuurlijk best wel veel zelfvertrouwen hebben. Dan moet je wel echt in kunnen geloven. Ja, en ik denk dat ik dat gewoon nog niet had. En ja, en ook niet wist wat het dan moest zijn.

Dat is toch ook wel van de organische weg? Dus dat vind ik wel lang geduurd voordat dan echt organisch wel ging lukken. Maar ik heb toen net zoals je haar ook is ook organisch.

Het moet gewoon het woord gewoon vallen zoals het valt. En dan moet het maar goed zijn. Ja, zoiets. Ja ja, jij moet er geen Cammingha in landen. Gaat kapot denk ik. Ik weet het niet. Maar het is natuurlijk ook een beetje en ook een beetje een gek makende situatie, want dan ben je ook de hele tijd een beetje aan het wachten op iets wat gaat komen. Niet niet die waanzinnige, dat waanzinnige vuur en geloof in jezelf hebben.

Dat je denkt van wat er ook gebeurt. Ik ga het podium op en ik ga die mensen gewoon opvreten. Allemaal maar een beetje DVH. Misschien maar bij de tv en hopen dat er iets in dag uit komt op mijn weg.

Ik wist ik was wel heilig van overtuigd. Vanaf mijn jeugd. Dit is wat ik wil worden en dat gaat lukken. Dus dat was wel een die overtuiging was er wel. Maar ik dacht. Mensen gaan het wel zien of zo wordt wel opgepikt. Of het moet ergens. Ja, je dacht niet dat het zou gaan gebeuren door je door hen te rammen in je eentje. Nee. Of ik het kon? Ik had natuurlijk ook nog nooit bewezen, Naya, maar je had wel al vanaf je vanaf je jeugd.

Dus idee. Het gaat gebeuren, dus dan moet je wel. Dan moet je wel een idee hebben dat je het kon. Dat had je niet gedacht.

Dat het geen gevaar. Ik had het niet bij. Ik had inderdaad niet bewezen. Ik wist niet of ik in theaters duidelijk dat is mijn plek of op televisie of in ieder geval ergens leuk zijn. Je ergens leuk zijn Kokura die er zijn worden?

Ja, dat wist ik wel. Als André van Duin dat altijd heeft gedaan, gewoon de media die toch tot je beschikking zijn gebruiken en daar dan leuk zijn. Ja, dat was natuurlijk jouw lichtend voorbeeld. Ja ja, en die deed dat ook op de radio, op de televisie en in het theater. En films natuurlijk gewoon A en t is altijd André van Duin. Het kreeg wat het Athener maar wel zeggen, in welk medium hij zich ook manifesteerde.

Het had altijd de hele. André van Duin viel. Hij was alomtegenwoordig, ook in de jaren tachtig. Hij was al eens op. Toppunt was de eerste, maar zei dit alles werd kan alleen maar. Hij was ook overal in het land. Je kon er wat van.

Jongen was jij Ronald? Ik was enig kind, dus ik was een euh, ik kon ook wel.

Ik had wel vriendjes en vriendinnetjes in de straat zeg maar. Maar kon ook goed op mezelf zijn en de echte dingen maken. Maar speelt zich af. AMERSFOORT Wat is dat voor een plek om op te groeien? Volgens mij is dat vrijheren leuk, maar misschien een beetje achteraf. Misschien een beetje soort van saaie plek. Waar, waar?

Waar je bij mijn fantasie in ieder geval de vrije loop kon hebben, is Amersfoort naar Biblebelt. Of nee, nee, nee, maar er zit wel nog een soort christelijke slagje in, toch?

Mijn oma die woont in Veenendaal, dat was toch wel richting bijbel belt. En daar was dan maar. Er was al een half uur nog met de auto. OK. Ede en.

Ik dacht dat het in Amersfoort ook wel een soort soort diep christelijke overtuiging zat.

Ergens tussen zwarte kousen, kerken die wij fietsten en verder geen last van.

En wat van een christelijke school. Ik had dezelfde christen. Wanneer en wat voor gezin was het waar je in opgroeide?

Mijn vader was schilder, schilder van glas en huisschilder, maar Maasziekenhuis schilderijen, ziekenhuis.

Hij schilderde ziekenhuizen. Hij werkt bij een ziekenhuis en dat moest zelfs zo groot. Hoe zal wel worden?

Het is wit, moet wel echt zijn kleur zijn. Niet over nagedacht. Alleen maar wit.

Ja, ja, ja, ja dus. En mij en mijn opa, die ik nooit gekend. Maar die was ook schilder, dus het was werd gewoon overgegeven doorgegeven. Maar mijn vader was niet creatief. Mijn opa weer wel, maar die ik dus nooit ken. Maar die speelde wel viool en die maakte dat heel stellig van mijn vader was niet creatief.

Maar weet je dat eigenlijk zeker? Of kan het ook zijn dat die creativiteit diep onderdrukt was? Hij wilde wel. Hij wil zingen in een mannenkoor, dat wil die wel, maar tekenen of zelf echt dingen maken. De kandidaten fotograferen. Dat was wel iets wat.

Het kan natuurlijk zo zijn in het leven Ronald, zoals jij hebt. De afslag gevonden op dat toneel terecht gekomen. Maar als je die afslag nog niet fijn vindt of niet. Bijvoorbeeld een jeugdliefde als André van Duin ontdekt in je jeugd en gewoon niet zo goed weet wat dat eigenlijk is maken of dat er mensen zijn die dat doen. Dat je op een gegeven moment een ziekenhuis schilder bent en gewoon je daar ook helemaal op moet richten. En dan moet je natuurlijk.

Als er al bollende creativiteit in je zit kan je ook een beetje moeten onderdrukken misschien.

Ik denk niet dat hij dat heeft, maar wat ie wel is dat een drone wel dat ie een een doelpunt maakte in een vol stadion en dat iedereen om hem had had. IE had had ie wel de drang om zich te tonen aan de wereld. Ja ja, leeft in ons leven. Kan ik het hem ook vragen? Mijn ouders leven nog.

Goddank. Ja, goddank hou je veel van zijn. Wat leert je dat? Hoe je dat uit de grond van je hart zegt? Ja natuurlijk. Innovatie is. Ik maak me wel zorgen met het korona, want zij zijn echt de kwetsbare doelgroep.

Met mijn moeder is Londen patiënt nauwelijks. Die moet echt in de kou, zegt Binnen.

Dat is mijn advies. Blijft ze zitten? Ze zitten achter slot en grendel.

Dus nee, want is is een voorbeeld in de tuin met een met een vlaggenstok ertussen.

In de zin van mogen. Dat is de grens. Tot daar. Je knuffelt ze niet meer. Nee, nee, nee, dat is wel jammer. Meegaat. Je gaat een week veel weekend bij zijn langs of af en toe eens in de maand denk ik.

Is het nu zo om de zoveel weken dat je bent stapelgek op zijn? Je hebt ook weinig mensen te verhip stukken gaat eigenlijk.

Ja euh, wrakstukken. Nee, ik heb niks met de strijd. Bedoel je uit de puberteit dat je ze gehaat hebt of dat ze je hebben zitten dwarsbomen in iets? Of weet ik veel? Dat was boven de Kleinkunstacademie. Dat werd wel echt afgeraden. Vroeg je net. Dat moet je maar niet doen. Je moet er een vak, maar ik kon wel aardig leren. En ze dacht dat communicatiewetenschap dat wel veel geld te besteden was.

Echt een hele goeie studie. Studeren aan de universiteit? Ja, want studeren was niet, dat was het niet gegeven.

Dus ik was wel. En ik had ook ook al vrienden die dan weer rones hebben.

Onderaan de berg Amersfoort in de berg en de rijke mensen wonen op de berg onderaan de berg uit op de rijke mensen bij vrienden. In Genk liep flinke berg en dus ging Om Me met met in met een slag weer andere slachtoffers.

De hogere echelons aan de goeie kant van het spoor. En dus ik kwam daar al aan.

En dus dan kom je al in E.

Dat was ik al in een andere wereld terecht eigenlijk daardoor. En was studeren eigenlijk volstrekt normaal om boven op te bergen? Ja, die gingen allemaal een universiteit.

En dus dus. Dus dat was dus dat. Ja, ik snap het wel. Ja, je kan altijd terugvallen op die doctorandus titel. Die is erg belangrijk, want als het niet lukt met je me een beetje artiest willen zijn geldt nog doctorandus in de communicatiewetenschappen.

Goed terechtkomen, altijd goed terecht komen. In ieder geval zou een diploma halen. Dat was. Dat was belangrijk. Maar jij werd niet gek van de bevrijdings drang dat je dacht in godsnaam mensen bemoei je niet met mijn leven.

Nou, ik dacht mijn grote voorbeeld ook niet. Kleinkunst gedaan. Ik dacht de kleinkunstacademie is helemaal niet per se nou de weg heilige. Nee, als je als je en als je echt goed bent heb je niet nodig. Toen ik was aldus het geloof van de overtuiging van haar, dan kan ik het ook.

Maar je was misschien eens wat een rare combinatie. En misschien niet eens zo'n rare combinatie van heel zelfverzekerd en heel bescheiden. Gek dus je een zo diep, diep, diep geloof in dat er iets op je pad zou komen.

Het in sociaal opzicht was ik als ik was. Ik zeg best echter wel onzeker. Iemand denk ik. Als ik op podium was, dan dan dan viel ik pas echt mee. Dat zeiden mensen ook echt bij mezelf. Meer samenviel dat dat meer klopte dan daarbuiten.

Want daarbuiten was je ongemakkelijk beginnen. Ik heb begrepen ben ik. Is dat? Is dat eigenlijk? Is het wel over gegaan? Heb je geleerd hoe je moet bewegen in de wereld? Of dat ik wel ja? Of dat je dat je niet moet aantrekken van anderen, van de meningen van anderen? Wanneer heb je dat geleerd?

Gaandeweg dus niet een moment geweest van wachten, is dit het moment van inzicht geweest op dat gebied? Of misschien iets geweest waardoor je ineens het zelfvertrouwen dat je dat ga niet schutteren en stotterend door het leven. Maar ik ben Ronald Snijders nemen.

Maar zoals ik ben, je moet je niet zo goed als mensen probleem met jou hebben. Dan is het vaak ook hun probleem of zo moet je denken. Ik weet het niet. Dat snap ik, maar dat is niet.

Maar ik zou op zoek naar het moment waarop je dat inzicht had en dat ook echt begon te doorvoeren. Het is natuurlijk wel een belangrijk omslagpunt in een leven waarin je ineens besef ik moet gewoon mijn eigen pad volgen en niet per se gaan doen wat waarvan andere mensen denken dat het goed voor me is of wat zij goed vinden? Ja, gaandeweg.

Maar dat is niet goed. Ik neem, ik accepteer gaandeweg en het is als.

Het is nu woensdag als elkaar spreken. Als podcast online komt, is het vrijdag en zaterdag. Dus de dag nadat de podcasts online komt, komt de show groot succes. Tweede is er tussen dag en zaterdag, intussen een rustdag voor de mensen. Kunnen ze even zonder jou het leven absorberen? Lekker hoor, ook weer lekker. En ook weer even opladen voor de zondag en dan zondag komt de show.

Groot succes. Deel 2 groot succes. 2 heeft ie gewoon op televisie. Na een registratie van je tv programma in De Kleine Komedie. Vlak voordat de cocoonen affaire waren, was één van de laatste 19februari geloof ik. Het is op schrikkeldag. Je hebt op schrikkeldag ook een groot moment voor jou natuurlijk. Zeker dus dat op schrikkeldag en vlak voordat alle theaters dicht gingen dus één van de laatste momenten nog de cultuur hebben kunnen vieren met z'n allen in een lekkere volle zaal.

En toen is het theaterprogramma opgenomen. Maar goed, die kunnen mensen eens gaan kijken op zondag. En als deze podcast laat horen kunnen ze m online neem ik aan. Op NPO Gemist Start weet ik veel ik op het kanaal om gemalen kanalen komt. Dus het komt allemaal goed.

Maar in die show ben je. Speel je eigenlijk? Iemand heeft natuurlijk erg aan de King of Comedy denken, de film van Martin Scorsese. Toch moet je vaak gehoord hebben of niet bij deze show. Nee, die vind ik eigenlijk veel meer van toepassing op mijn show me.

Maar dit ook wel behoorlijk toch? Dit is toch ook het verhaal van iemand die eigenlijk in zijn eentje in zijn eigen droomwereld de mensen zit toe te spreken en te zingen en zit zitten entertainen en dol kan zijn dat er een zaal bij zit. Maar het kan ook zijn dat er helemaal geen zaal bij zit.

Misschien is dat wel mijn thema. Waarom zou dit jaarthema zijn? Omdat je in het hoofd zit, omdat ik in een eigen wereld zit waarin. Ja, wat dan maar een soort van parallel universum noem waarin. En net even andere regels gelden, de logica net iets verlegd is, maar wel met een soort vanzelfsprekendheid gebracht worden waar mensen dan in mee kunnen gaan.

Hopelijk in t goeie geval of niet? Euh, denk je dat mensen echt even op mijn golflengte moeten komen?

Bedoel je? Maar ik bedoel ook dat je dat dat het gewoon dat het van een. Ja, het is ook. Het is iemand die de wereld aan het toespreken is zonder dat hij eigenlijk enig idee heeft of de wereld luistert, zal ik maar zeggen. Ja, ik heb ik het dan niet bekeken? Want dat was mijn show. Wat zeg ik ben e solo? Ben ik tien jaar geleden begonnen met verkeerde benen? Voorlees performance? Dat was echt gewoon een verschrijving die voor zijn eigen werk.

Toen ben ik toen, nadat ik ga een voorstelling maken die veel laagdrempeliger is en die filmjaar eigenlijk echt kan.

Begeer achtig wat meer op de lach. Toen begon ik me zwanger zou te maken. Dat was een showmaster. We hebben toen ook nog gezegend, heb ik toen ook gezien. Dat was eigenlijk meer op Willem Ruis gebaseerd, want dat is ook één van mijn voor een integreerden jasje. En dat was een job. En gaandeweg de show kwam ik erachter. Dat is eigenlijk. Je denkt dat je naar een televisie groot amusementsprogramma op de zaterdagavond aan het kijken bent van televisie met spel onderdelen en show onderdelen.

Maar gaandeweg kom je achter op driekwart. Deze gast, die woont bij zijn moeder op zolder, is helemaal letterlijk het King of Comedy verhaal. En dat is helemaal geen publiek.

En eigenlijk een vierde, want voorstelling bij mij waarbij het publiek wordt aangesproken. Maar dat dat Zita helemaal niet, maar dat vond ik in dit geval ook zo. Als jij op een gegeven daar zit in die persconferentie zitten geven en zo af er allemaal onzin.

Dat is toch ook net of een jongen op zijn kamer zit te spelen of je een persconferentie aan het geven is.

Maar dat ben ik natuurlijk dan ook. Inderdaad, dat is gewoon wat jij bent. Ja, waarschijnlijk wel. Was het ook wat je deed toen je 14 was? Heb je jongens kamer in Amersfoort?

Ja, ik was door die jongens beckum. Ja, ik had wel zo'n mini setje.

Dat heet een midi setje. Er zitten twee concerten. B hekjes naast elkaar in een radio, in een pick up en een microfoon ingang zoals we hier zitten. Ik denk dat jij het ook al was. Misschien stiekem, want ik was de enige keer dat ik dat ook in mijn kamer, dan in Amersfoort. En ja, ik was opgegroeid met de Dik Voormekaar Show Up, waarin André van Duin ook met Ferry de Groot dan weliswaar samen een wereld opzette waar allerlei types waren het knutselen.

Met geluid maakte ze een heel universum met z'n tweeën een lachband, waardoor er ook nog publiek bij kwam. Dus dat kan ik ook maken. Dus je kon een bandje opnemen met je stem en dan kon je het afspelen. Kon je daaroverheen weer een andere stem of die daar op reageert of die meegaat.

Een soort koortjes en wat je allemaal te doen allemaal doen. En niemand die daar verder naar luisterde. Dat liet ik ook eerst mijn ouders horen ofzo. Dat was gewoon echt gewoon. Laten we zeggen oefenen of ieder geval.

Dat was gewoon wat je moest doen. Maar dat was helemaal niet dat dat dat. Dat had je veel de schaamte vol gevonden omdat aan de wereld te laten horen.

Nou, dat schaam ik niet hoger als we zo'n bandje af was naar beneden om te zeggen Papa mama, ik hoor wat ik nou heb, maar ik heb het misschien wel eens gedaan.

Als je het niet. Je kan het niet herinneren, niet een actiever drinkbak van dat. Nee, het is echt gewoon maken voor mezelf en maakt deel van die bandjes op gegeven. Maakte dan zo'n hoogtepuntje bandje. Misschien moet dat dan wel ergens. Dit zijn de leukste dingetjes daar uit en daar hoor je ook langs, want hoor je dat ik de baard in de keel krijg. Dus eerst nog een kinderstemmen en dan gaandeweg de contrabas bij.

Ja, en wat denk je als je aan dat beeld terugdenkt van jezelf in het kamertje? Nou, dat is wel iemand die daar toch valse verwachtingen bij heeft.

Je wilt eigenlijk wel ergens mee bezig. Ja ja, je was jezelf aan het opleiden. Ze. Door door door door te doen met het en even na het opleiden is ook gewoon heel goed kijken en luisteren. Van hoe wij in vooral André van Duin dat dan deed met. Met zijn timing en en en wat er nou precies grappig aan is. Want is ja, daar kun je eigenlijk niet. Kun je niets. Kun je niet opschrijven. Zeg ook dat je doet dat dat.

En dan is het grappig, maar dat ging wel immuunsysteem zitten. Dus zijn die timing.

Door het na te doen gingen agenten analyseren wat. Wat zijn timing? Wat heb je daar inmiddels wordenvoor gevonden? Want wat is is dat? Is dat ie? Is dat immers uit te leggen? Heb je het wel eens geprobeerd?

Nee. Dat kan je alleen al doen, kan dat doen? Ja, ik kan echt in zijn. En als ik onzeker ben in mijn euh. Word ik 2000 dertiende deelname aan De Slimste Mens in het tweede seizoen. En dat is ook waar ik een beetje bekendheid door heb gekregen.

Maar ik weet wel ik kan er zat. En dan wist ik wel ja, ik moet ook al een beetje grappig zijn. En als ik er dan niet helemaal zeker van was, dan dan. Dan schoot ik een beetje in zijn techniek om wat we zeggen de lach naar de studio. En wat is dat dan? Hoe weet je dat dan? Jazeker, maar dat is dus niet uit te leggen.

Waar ga je dan? Weet je timing dingen ook in mijn shows zitten? Ik kan het wel aanwijzen als je kan wel zeggen dat is dat is.

Dat is het gebruik dat. Maar. Nee, het is heel lastig om humor uit uit te leggen en te zeggen wat, wat? Wat nou? Waarom het grappig is weet ik ook niet namelijk. Want het is altijd maar een gooi doen met alles wat je doet. Wanneer ik denk dat ik als ik succes als ik dit net iets sneller zeg dat het grappige, grappige. En het is precisiewerk. Soms denk je dat, zegt je. Het is precisiewerk, precisiewerk, maar soms werkt het ook ineens niet.

Je kunt er ook geen pijlen trekken dat je weleens dat kanon in zijn na de jurrie.

Je bent natuurlijk zonsopgang te zien als een klok. Zitten ze in elkaar en je weet gewoon die avond avond precies waar de lach zit. En dan, als je in een flow zit en het zit goed dan? Dan klopt het ook. En dan kan het toch nog zijn dat er eens een lach wegvalt. En die krijg je als een boemerang of ergens een klap in je gezicht krijgt. Ja, en dan moet je je stellen, maar dat je. Hallo.

Waar waren jullie? Oké. Maar dat is een fractie werk in je hoofd.

Dat heeft niemand door. Nee, mensen weten ook niet dat daar een lach hoort te zijn, want ze vond het totaal niet grappig.

Nee dus, dat is maar wat een.

Wat een lastig terrein om je op te begeven.

Die hele humor toch? Ja, het is maar. Het is ook al mijn mijnterrein. In die zin dat ik als kind dus al met grapjes maken bezig was. En de humor.

En dat snap ik. Je bent er als een blok gevallen voor het voor je, maar makkelijk is het niet per se.

Nee, het is soms nogal euh, bij al dat je het ook niet. Het is ook dit natuurlijk geen recept. Nee van. Als je dat al wel gebruikt, want het is genadeloos. Kijk, als je natuurlijk een iets dramatisch speelt, dan is zo'n stilte in de zaal. En je weet totaal niet of mensen het zo dramatisch vinden als het zou moeten zijn. Of dat het of dat ze eigenlijk volstrekt onbewogen laat, want het is toch stil.

Je voelt het misschien wel, maar dat het zo is, sprak Dick van der Toorn. We speelden in De Kleine in Klein Bellevue in Amsterdam, speelden de grote zaal een stuk over Boudewijn Büch en ik speelde in de kleine zaal mee met nieuw materiaal en hij speelde die eerste avond en hij was dood. Zenuwachtig na afloop, zeer zwaar, allemaal stil. Maar het was hij ook niet. Het is ook geen grappige voorstelling, want dat ging over Boudewijn Büch, een circusvoorstelling.

Maar daardoor raakte Hermans wat niet wist wat ze ervan vonden. En bij mij.

Dat ging toen heel lekker toeval, aldus Willy, die hij hoorde, die Leïla. En dan weet je ook gelijk.

Dat is dit eigenlijk. Maar Dick van Toorn natuurlijk ook een beetje een komisch acteur van hetzelfde. Zal dat ook gewend zijn dat ie lachen krijgt. Maar stel, je bent. Gijs Scholten van Aschat speelt een Shakespeare. Dan is het. Dan is het stil en geconcentreerd in de zaal. Maar je weet niet of iedereen aan zo'n boodschappenlijstje aan het denken is, of dat ze diep, diep in dat toneelstuk zitten. Met humor, terwijl met humor kan je gewoon altijd peilen of het valt, namelijk of er gelachen wordt.

Dat is de hele tijd. De afrekening vindt de hele tijd plaats. Iedereen? Ja precies ja. Geld ja. Nou ja. En dus ook soms dan ineens niet. Nee, dat is het. Dat is het moeilijke. Ik speelde dus vanwege Coronet twee keer per twee shows op één avond. Ik speelde drie avonden acht elkaar in Klein Bellevue en dan was er. Het ging altijd goed, behalve één en dat was dus van stil. Precies Celmateriaal zelfde locatie wilde net hebben elkaar uitgelachen.

De volgende intocht af. Ik was echt namen. Wij spreken dan boos. En ik vond het al een klote voorstelling. Toen na afloop een Piet Schreuders. Die zat in de zaal. Dus mijn ontwerper van al mijn affiches en boeken en hij herkende.

Hij volgt me al heel lang, heeft alles gezien en ze heeft een hele leuke voorstelling Agtmael.

Je hebt echter de slechtste gezien en het was echt wel het weer zat er niet in, dus niet om aan te zien. Ik ga een hekel aan. Ik wilde publiek ook dan maar. Fuck you! Denk je dan. Ja ok. Belachelijke idioot. Niet om te lachen.

Je weet maar. Ik kreeg ook daar na afloop juist over die voorstelling. Het is heel erg leuk. Onbegrijpelijk, onbegrijpelijk, Dee Dee Dee is niet te vatten waarom dan iedereen in één soort bijna geïntimideerd stil is.

En Roland was hier gelukkig toen je plek op het toneel eindelijk had gevonden toen je ontworsteld had. Any dtv en alle andere opdrachtgevers een job vonden hier wel gewoon op dat toneel terecht was gekomen. Ja, want was dat een gelukkige tijd voor je? Maar die tijd is nu ook die is nu maar toen het begon. Ja, dat is dus een zoektocht geweest. Jazeker, ik ben eigenlijk pas na de laatste zeven jaar ongeveer waar ik wil wil zijn dat je ook de bekendheid heb.

Ik wist ook moet bekend worden. Wanneer kan ik de dingen doen die ik dan heb je? Dan krijg je publiek komende mensen niet. Nee, boeken maken en die gekocht worden heb ik al. Als je iets komt, dan wordt het proces door het publiek herinnerd.

En dat is eigenlijk pas de afgelopen zeven jaar. Ik ben al langer bezig dat dat echt wat meer in staat van verwarring dan een beetje zoals in 2006 al een beetje begon. Maar dat was occulte op tv onder de radar. Maar ja dus. Dus ja en genieten ervan. Ja. Ondertussen weet ik ook wel dingen bezig, al is dat het gewoon kut is. Ja en een detail en alles moet toch weer ergens vandaan halen. Moet wel weer iets.

Het moet allemaal weer leuk worden. Moet voor je verwachtingen, voor mezelf en van anderen.

Van mij heb je veel verwachtingen voor jezelf. De hele tijd vind dat er veel moet komen. Euh, nee, dat denk ik wel realistisch, ik heb niet terug verwacht. Ik ben een halve, bijvoorbeeld dat je het groot publiek. Dat zal ik niet. Daar ben ik inmiddels wel achter. Ik ga dat niet voor mij. Weet je nou dat het niet? Dat is niet de stijl humor. Ik ben te specifiek. Ik dacht altijd van ik word steeds laagdrempeliger ofzo, maar ik maak toch een heel specifiek soort humor wat je leuk vindt of niet leuk vind.

En het is toch vrees ik niet voor t groot. Dus je hebt een André van Duin? Ja maar niemand. Je kan over de terugval hintham. Maar de echte André van Duin groeten zal je niet kunnen bewandelen. Nee, maar je hoeft ook niet. Ik had dit niet willen. Nee, ik. Ik zag dus Jochem Meijer gewoon en u bent me niet keren geweest, maar ik heb wel.

G. G. Natuurlijk helemaal.

Ik volg hem wel enorm en het leek me eigenlijk verschrikkelijk om honderd man avond aan avond. Het lijkt me dat de druk mij erg goed kan maken. Dan kan je dat. Dat lijkt mij ook overschreden om 400 man avond aan avond het lachen te moeten maken. Dat kan jij dan weer wel. Ja, misschien kan jij ook. Dan kan je toch ook wel naar voor, naar zo'n grote zaal? Waarom? Waarom? Waarom dit? Stopt die ambitie ineens?

Ja, ik weet het niet. Schepen Gevoel Of heb je een gevoel dat er ook gewoon een kunstenaar in jou heerst wanneer je in jou leeft? En dat dit is wat? Wat die moet maken en dat je erbij neerlegt dat dat niet vorm. Of dat je dat je daar niet te veel concessies aan wil doen. Ja, ik denk dat het bij mij uit iets anders komt dan dat ze het hebben. Dat weet ik niet. Nee, het is niet subset.

Nee nee, nee. En wat is het dan dat je wil maken? Nou, dat heeft niet zozeer met herkenning te maken, want dat is nu waar. Het het gros denk ik van de humor van gebaseerd op herkenning. Maar ik zit toch meer in de vervreemding, dus tussen het woord absurdisme is natuurlijk ook iets groots.

In jouw UNWRA hangt alles aan eigenlijk. Ja, dat noem ik maar zo. En dat zei ook vervreemding kunnen noemen. Het is Sam zegde de realiteit en ook de taal met een kwartslag draaien, waardoor het waardoor het raar wordt. En dan moet je dus in meegaan. Het is niet. Het is niet nodig om de normalere de realiteit waarin je dus op een relatie niveau met het hebt. Dat heb ik ook. Dus ja. Heeft u dat stukje ten cabarets?

Heeft u dat ook? Dat u? En dan een of andere woede ergens over of in de Ikea stand?

Of weet ik wat verkeer? Nee, dat is niet, dat laat ik allemaal liggen, maar dat doe ik niet expres. Maar da's gewoon hoe ik hoor hoe jij nou eenmaal denkt wat ik manifest van de lament met wie ik werk van Van der Laan en woe onder anderen die krullenbol van Van der Laan en de la nasaal bij al lang me trouwens.

Maar twee meter exact twee meter kunt. Heel makkelijk ergens.

Anderlecht heeft krullen en krullen. Maar jij ook.

Maar iedereen zei tegen de krullenbol van Van der Laan en woe zijn o ja, precies daar precies zo verschillend. Maar waar die man die zich eigenlijk al zei als ik iets maak dan? Ik denk altijd van.

Maar dit is toch. Dit is toch al vrij standaard, want het is niet verstandig. Is toch toch weer iets anders wat ik kan doen?

En ja. Ik denk het in alles wat ik, wat ik wat ik doe, vind ik het leuk om je op je af te laten wijken van de patronen waar je in zit. Dus de de conventies, de de bus dat je opnieuw moet gaan kijken. Naar naar de ja heroverwegen. En dat. En ja, dus dat. Dat doe je dan met minder theater. Maar dat doe ik ook in teksten en in als ik radio maak, dan moet je het gevoel hebben dat je er een soort van.

Je moet even uit balans worden gebracht haha, in plaats van lekker en je land Matabele zij het. Oh ja. Waarom moet dat? HNW dat lekker? Ja, waarom? Zeker omdat je het kan. Neen, omdat je hoofd nou eenmaal zo werkt. Ja misschien. Ik denk dat, dat vind ik verfrissend. Dat houdt je wakker. Dat dat haute. Maar ik hou ook van het surrealisme. Bijvoorbeeld wat, wat, wat ik er ook bij vind passen.

Het onderbewuste. De dromen vind ik ook interessant. Het is dus dus eigenlijk net als Gummbah ook een eigen universum is waar ik niet wow bij, waarin de.

Waarin eigenlijk de wereld anders is en dus ook veiliger ofzo, is minder bedreigend. Waarom? Omdat een afgesloten universum is er is niet kijk, als je deze satire gaat kijken of je gaat naar een gewoon cabaret kijken, dan is er een mening over over iets wat werk is en wat niet zou moeten zijn.

Dat is dit niet. Dit is eigenlijk gewoon zeggen waar dit is. Schone, we gaan het ook niet mooi, maar gratis toegang is gratis. Het heeft allemaal geen zin en kan er om lachen.

Het is de wereld een beetje op z'n kop. Dit is de wereld niet meer accepteren zoals die is bijna. Ja ja. Het is ook meteen weglopen daarvoor natuurlijk. Maar er is ook de fantasie. Denk dat het een beetje is. Een notoire. Nagedacht zegt minder bedreigend voor de wereld dan bedreigend.

Nou ja, nu het Korona. Dat vind ik wel raar. Dat is inderdaad een vrij acute dreiging om ziek te worden en dat alles alles instort wat we kennen. Maargoed. Maar het leven an sich bedreigend? Nee, want ik sluit me daar dus wel een beetje voor af. Maar dat absurdisme is is you keep? Ja, ik denk het wel. Dat is een manier om de realiteit niet in zijn volle hardheid tot je door te laten dringen. Na vorig jaar jij ergens anders op te richten ja.

En liep eigenlijk jouw liefde voor André van Duin en jouw gave om absurdistische kunnen denken, liep dat een beetje synchroon. Nee, nee, dit ging elkaar over, dus eigenlijk alleen van dames en jeugd. Dat dat erg op 100. Ja, en ze waren er wel een beetje op gehouden. Dat is toen. Toen ik een jaar of 12 13 was 14 15 weet je dat je op de middelbare school komt en toen begon met Monty Python met uitzendingen op de televisie.

Dus toen ik die humor kennen en er een soort van nieuwe, heel nieuwe humor was was, bestond u al toen. Maar dat kende ik ook helemaal niet. Ik ken het misschien een beetje van wat we zeggen tex every ofzo, die die tekenfilms met Droopy en ook al heel absurd. Ook heel raar. Ze hebben zo oud maar da's.

Dus werd veel uitgezonden in ongeveer Ruby. Ruby, dat was maar om de haverklap op tv dat fantastisch.

Martin en daarna Ionel aan Happy. Ja, of dan waren het honderd.

Of ja of nee, want dat was een van de wolf die vluchtte voor hem ofzo. En daar ging de hele wereld onderzoek onder water. En al helemaal was ie echt helemaal in een grot ergens onder water liepen. En daar komt Joepie weer tevoorschijn. Hello!

Dat was fantastisch, fantastisch. En dat zie je nooit meer. Nee, Robbie is helemaal van de hamer. Ik heb ook al jaren niet over nagedacht.

Nee, maar dat was eigenlijk ook wel al een begin van absurdisme. Ja, dat is Tex Avery, zeg maar de absurde. Walt Disney wil de tijd. Max Fleischer was dan Bugs Bunny. En zo een groot hart met Monty Python nieuw leven kwam toe, ging er weer weer een nieuwe poging Depor daadwerkelijk over.

Dit is de december 87 achtentachtig. En toen kwam 90 kwam, begon Jiskefet met uitzenden. En dat was eigenlijk een soort van een logisch, logisch, logisch vervolg op het absurd absurdisme.

En ja, dit is dit is het niet, dus dit is wel.

En dan is André van Duin natuurlijk wat wat eendimensionale, zou je kunnen zeggen. Wat dat natuurlijk ook een heel aantal. Sam zegt zijn beste werk ook een hele absurde kant heeft. Zal me zeggen die euh euh, die de bar met zwerver bedoel je die? En inderdaad, wat wat ze daar nog daarna allemaal hebben ook bij. Bij die pizza bakken en zelfs dan die hele absurde gesprekken met elkaar staan te voeren. Langs elkaar heen, langs elkaar heen praten.

Natuurlijk ook wel echt. En zo zou de Dik Voormekaar Show ook wel. Dat is het ook, want om vrij absurdistische kant. Ja ja, maar goed. En is dat wel? Train je jezelf dan om zo te kijken naar de wereld? Want je werkt natuurlijk allemaal vol met inderdaad rare woord omdraaien of gekke combinaties. Of alles in wat net net een beetje kantten is dat. Gaat het de hele dag door jouw hoofd? Of ga je daar voor zitten om dingen te verzinnen?

Of is het de eerste? Het is de eerste manier waarop ik grond ongewild. Dingen lees voetbal in de krant als ik lees ik toch een kop, net de verkeerde manier, ik ooit eens een grap. En dan plaats ik die op de Rosseau. En als daar dan heel goed wordt gereageerd, dan kan het in een show terechtkomen. Zit ik zo diashow in een groot succes? Euh, ja dus. Dat is een soort natuurlijk een natuurlijke manier. Maar ik kan er ook voor gaan zitten.

Ik kan ook gewoon zeggen nu ga ik woorden bedenken en dan met Fedor samenstelden van lijkt me die ik veelschrijver het ook gewoon Samer alfabet weten af met B en euh. De schikking calender die maar die boeken echt dingen vergeet.

Maar ja, ik kan ook gewoon iets. Iets met dat iets met de binnenschiet. En dat kan eventjes een verhaal.

Heb jij jezelf hier nou in getraind? Of is dit jouw manier van naar de wereld kijken?

Het is een combinatie van beiden, natuurlijk geen geluidsmuur. Dit kan materiaal gaan maken. Vanuit dit dit is de weg, dan is het een kwestie van trainen bij oude.

Ja, ja hoor, erop toeleggen. Toch een Dandan? Ja, ik weet hoe het anders zou moeten doen. Ik kan voor iemand als Gunma bijvoorbeeld, die ik niet kennen, die ik nooit gesproken heeft, maar die eigenlijk al vanaf zijn vroegste werk. Wat ik toen zag? Eigenlijk al dezelfde. Ik kan gewoon niet anders naar de wereld kan kijken dan op de Gunma manier. Maar dat heb ik dus ook in de zin van ik.

Ik moest voor iets kijken op zoek naar de eerste verhalenbundel wat ik had geschreven en dat heette Kinderhandel BV. En toen was ik dus 13. Toen maakte ik absurde verhalen. Ik vond dat terug, die teksten. En het was bizar hoe die teksten er was. Het was gewoon een verhaaltje. Bijna letterlijk. Het idee wat ik die week had geschreven. Ik heb een soort bevroren wereldbeeld. Wat ik toen al had en jij en ik volg je net van.

Begon dat een beetje tegelijk met André van Duin? En nee, dat kwam allemaal daarna. Maar dat is helemaal niet waar. Dit is dus de 12/13. Wat je toch ook nogal wat. Ze hebben de ogen dat ik dat kende en er werden verhalen gehoord, dus daar begon het daarbij van als een en ander.

Maar dat is eigenlijk dus inderdaad. Dat is toen dat het toen een soort, een soort, een soort slag die in je hoofd hebt gemaakt en je zo naar de wereld ging kijken. Naar die die weet gewoon nooit meer kwijt geraakt. Dat is dat is het. En ik heb dus eigenlijk altijd wat we zeggen. Het schoolkrant.

Ik ben eigenlijk altijd in de schok blijven schrijven en in die zin. Zo voelt het dus de vrijheid hebben en nemen om echt flauw te durven zijn.

Flauw e te vertrouwen op je eigen humor.

Ja ja, dat het gewoon dat ook mag zijn. Dat het gewoon, maar eigenlijk je zou kunnen zeggen dat soort van schoolkrant achtige blik is op de dingen. En het is dus ook. Er zit ook een element in van je afsluit voor de realiteit. De hardheid van de realiteit. Ja, ik wil me daar niet.

Ook omdat ik denk dat ze ook. Het is ook de waan van de dag. En dan is het nu weet ik van deze serie en nu is het dat. Het is ook niet niet wat er over vijf jaar nog leuk is als je het daarover gaat hebben. Om helemaal op de actualiteit te zitten. Ja, dat vind want heel pragmatische gedachten. Euh.

Het is als je een show maakt is het wel. Is het al een controversieel boek? Hallo Ronald. Maar als je op die op je 13e niet mee bezig. Of het nu Scholma is, terwijl je toen ook al datzelfde bevroren wereldbeeld had. Ja, dat is dat het doel. Je hebt dit nou eenmaal. Dat kan je nu allerlei hele handige, handige theorieën over uitzetten. Dat het dan over vijf jaar nog steeds leuk is. En dat als je een show twee seizoenen lang speelt, dat je dan twee seizoenen leuk, lang, lang leuk blijft.

Maar dat is natuurlijk niet de oorsprong van jouw absurdistische kijk op de wereld.

Nee, maar ik heb ook niet in. Het is ook niet iets. Ik heb in die zin ook niet zo'n mening over de dingen. Want dat is het ook. Het is vaak wat kalmer en gedreven vanuit een mening hebben ergens over.

Je hebt dat niet zo.

Ik hoef dat ook zeker niet zo dat ik niet ben. Is het makkelijk om met jou om te gaan? Hoe is het om met jou getrouwd te zijn bijvoorbeeld?

Ik ben niet met mezelf getrouwd, dus heel lastig om dit te praten.

Valt wel eens zwaar. Het is natuurlijk wel ja. Mijn vrouw is niet mijn grootste fan. Dat is ook meteen wel weer goed, omdat ze dus niet elk grapje nee te zeggen is.

Een kritische qhiz dus. Dat alles gaat wel langs haar ongeveer.

Dus is het bijna nooit leuk dat ze nemen als ze heeft wel haar goedkeuring nodig.

En je grootste fan is juist goed gezegd. Een klankbord en ook een hen. En de beste dingen zijn nog bedacht ook.

Maar het gaat natuurlijk ook om je moet natuurlijk ook van vader zijn voor je kinderen en boodschappen doen. En de belastingaangifte moet gedaan worden. DILBEEK Ben je er altijd bij met je hoofd? Nee, ik ben er natuurlijk wel vanaf.

Vaag en slordig en zeer niet praktisch onhandig snappen anderen wat er in jouw hoofd gaande is.

Zij zijn we inmiddels wel. Maar waarom er zoveel is ook niet in mijn hoofd gaan hoor.

Zo erg is het niet. Nee, ik neem ik toch of redelijk.

Je bent sowieso heel aardig opgeruimd karakter.

Maar mensen.

Niet dat ik en ik ben ook wel degelijk sociaal en me niet sociaal onhandig, denk ik nu. Inmiddels zijn ze geleerd. Gaandeweg was het. Door niet per se aardig gevonden. De. Euh, willen worden als het programmaschema lezer. On onzekerder, dan laat je je oren hangen of ga jij denkt iedereen in meer of mindere mate zich een beetje misschien aanpast toch aan wie je voor je hebt? Dat heb ik ook nog wel, maar als je niet weet wat verhouding moet geven dan.

Dan zei ik dan maak je jezelf kleiner. En dat is dat ik dat doe ik niet meer zo verstandig is. Nee, maar het is dus niet zo dat als je met jou getrouwd bent, je al een man hebt die op een soort in zijn hoofd, in een soort ander universum aan het verkeer is.

De hele tijd niet de hele tijd. Wel een beetje een dromer denk ik.

En dus is dus niet niets heel praktische dingen aanpakken en geen ruzie maken.

Ja ja, nu ruziemaken. Wat is de wet?

Ik ben een enorme ruziemaker.

Zoek je op? Heb je ook nodig? Nou ja, ik wou dat het niet zou willen dat het niet nodig had. Maar ja, ik. Ja, ik kan wel mijn Beijen en humeur hebben. En dan moet er wel. Dan moet er wel vuurwerk komen. Oh ja, nee, ik hou niet zo van ruziemaken.

Wel zag er zijn een paar guajira ruzie. Maar dat kennen mensen niet van mij. Maar je vrouw wel of niet. Je speelt het in je hoofd af.

Nee, dat zou het zijn. Ruzie zou over mezelf alter ego of als een sink knetteren met jou je alter ego Chess bevatten. Nee. Maar ik heb met mensen heb ik eigenlijk nooit nooit de oneindige mensen vereeuwigd. Ik was echt de André van Duin grappen. Zat er één van de mensen, heb ik geen ruzie met mijn vrouw voor hem? Echt zegt Jaja als een typetje.

Ja, inderdaad. Het leven weliswaar, of is het of wil je door hem natuurlijk altijd het gevoel gehad van op een dag komt het wel op mijn pad? Heb je even je tijd bij IDTV moeten uitzitten? Maar eigenlijk is het gewoon op je pad gekomen. Is het toch wel gelukt?

Ik heb het echt. De bof komt. Ik heb echt gewoon een supergelukkig en ik heb het zo goed als ik zou klagen dan.

Dan is er echt iets mis. Het zou het zou. Nee, nee, ik heb het wel. Maar als je kijkt naar wat allemaal de wereld aan de hand is. Nee, ik heb het.

Ik heb dat gelukkig. Weinige echte, geen traumatische dingen meegemaakt. Het is ongelooflijk en je doet jezelf ook weinig aan aan zelfhaat, zelfbeklag, depressie, ongelukkig heid, werk, gezin, nieuwe lachen.

Je hebt al een tijdje over nagedacht, maar je bent er toch niet aan begonnen?

Nee, nee, nee, je moet geen grapjes maken. Eigenlijk best wel gek toch dat niemand die grapjes maken? Dat is toch het leukste? Is het leuk dat je grapjes maakt?

Hou je ervan? En als je bezorgd mensen als t goed is, is een leuke tijd wat je dan terugkrijgt van wat mensen zeggen. Ik heb zelden zo hard gelachen ofzo. Ik heb ze zo naar mijn zin gehad.

Ja, want ik heb echt.

En volgens mij is dat het leukste gevoerd. Je kan ooit je iemand haar gevoelens, maar die kan ik niet de mensen brengen fractal niet bij frontman per avond. Maar nee, dus ik vind dat.

En dat is ook wat ik wat doe.

Je wil dat het goede te doen in je leven. Dat is nou eenmaal iets goeds doen. Nou, dan denk ik dat dat is dat dat is dat dat volgens mij is moet ik gewoon maar daarop richten en zo veel meer mensen aan het lachen maken en af en toe misschien ook ontroeren. Maar dat is niet meer waar ik op uit ben. Maar. We hadden net voordat de opnamen begonnen over Herman van Veen. Zo namen we even onze helf liefde voor Herman van Veen te delen en te zijn.

Dat beaamde natuurlijk volledig wat dat fantastische van Herman van Veen is dat hij altijd zo weer altijd maar weer op zoek blijft naar nieuwe horizonten en nieuwe uithoeken van zijn geest en van zijn enorme talent. En dat je dat ook na moet zijn moeders moet streven. En dan bedoel je eigenlijk dat je zorgvuldig van je talent om moet gaan of en dat je altijd altijd weer verder op moet. En altijd moet kijken wat er nog in het vat zit. En of je je kan vernieuwen en veranderen en je weer nieuwe dieptes kan aanboren in jezelf.

Euh, dat is niet iets wat ik waar we zeggen actief ofzo mee bezig ben. Dus niet dat ik ik ben.

Ja, dat is weer het organiser dat je dat vanzelf krijg, ineens een idee. Dat zou leuk zijn als. Als je dan de kans krijgt om het te doen. Maar ik vind i. Ik vind dus diverse media tot je beschikking hebben om daarmee te gaan fucken op de één of andere manier. Dus ik heb ook een poëziebundel uitgebracht. Maar dat was dan niet met gedichten die ik zelf had geschreven, maar op basis van krantenkoppen. Euh, alleen maar krantenkoppen bij elkaar gezet en daar gedichten van gemaakt.

En daar is een dichtbundel van maakt. De kop dichtbundel als het een rubriek in de Volkskrant of Het Parool of Imphal? Ja dus krijgt kans om een O. Dat een jaarlang dat te gaan doen. Nou, dat is dan toch weer iets nieuws wat ik dan dus kan. Kan gaan maken.

Euh. En euh. Dus je moet ook wel een podium krijgen om te kunnen naturaprijs natuurlijk, als je bedenkt met.

Met Herman van Veen en grootsheid en hoe die hoe die dan maar zeggen. Zijn eigen persoonlijkheid steeds opnieuw uitvindt en op het toneel brengt de diepere gqsu dat wat jij aan maakt. Aan de ene kant heel persoonlijk is. Als je naar groot succes en na je eerste show dat de volgens mij de sfeer tekening heel erg is. Wie jij bent, iemand die in zijn eigen hoofd zit en daar een soort soort héle rijke fantasiewereld aan het bouwen is. Ik kan me niet anders voorstellen dat ook gewoon een beetje is hoe jij in elkaar zit en hoe jij als dertienjarige met die met die cassetterecorder in de weer was.

En tegelijk, dat is natuurlijk de de uitingsvorm niet per se. Helpers bedoel wat je zegt is inderdaad dat zijn dat zijn grapjes en dat zijn dat zijn dingetjes. Dus de. De situatie is heel persoonlijk en misschien zijn de grapjes ook wel heel persoonlijk in die zin dat ze heel erg bij jou horen. Maar ze zeggen natuurlijk nooit iets over jouw liefdesleven.

Over verdriet, over rouw, over eenzaamheid, over wezens uit schijnbewegingen zijn de omtrekkende bewegingen in direct.

Letterlijk ook omdat het soms ook voorlezers dat ik me laten zeggen al distantiëren ervan. Wat staat hier?

Ik moet het voorleggen dat bewijst dat ik het zelf heb geschreven en daar neergelegd is natuurlijk.

Maar dat er maar ja. Ik weet die kijk, het is heel kort, ergens heel anders vandaan. Het zijn heel andere beweegreden ook, want van Venus tussen, zullen we zeggen. Zijn persoonlijkheid aan het aan het onderzoeken. Eigenlijk zou je kunnen zeggen in alles wat hij doet en ik ben dat niet per se aan het doen.

Ik ben eigenlijk mijn blik op de wereld of op de dingen. Hoe ik dingen ervaar, hoe dingen binnenkomen binnen de moderne wereld eigenlijk.

Onderzoeken en die je het niet zo dat jij je binnenwereld naar buiten brengt. Maar inderdaad helemaal hoe de buitenwereld door jouw ogen gefilterd wordt. Breng hem vervolgens naar buiten. Ja ja, maar nee natuurlijk in zekere zin ook heel persoonlijk is. Want we hebben elkaar en we komen dan wel jouw filter. Krijgen we heel goed te kennen.

Ik heb dus heel vaak na afloop van een voorstelling dat mensen in mijn lange zeggen denkrichting grappen naar mij gemaakt dus helemaal. Ze zijn helemaal in het vloog komen, waardoor ze zelf ook zo gaan denken. En wat soms zo gek is. Want dan snap ik die grappen niet, want ik ben zelf heel slecht publiek. Toevallig had ik in de roes van de voorstelling Kom Mensensoorten heel snedig Rosebud. Ook ook absurde dingen die ik dan ook af en toe wel leuk vind.

Maar dan is het heel gek en weerspiegelt is een soort spiegelpaleis. Voor het andere krijgt de spiegel je terug.

En dan snap je niet meer dat bij de weg zoals dat gaat het spiegelpaleis.

Ja ja. Maar inderdaad, de vraag is waar en hoe dat dan? Ja, want ik ben niet bezig, ook over 10 of 20 jaar. Of als ik als ik 70 ben, hoe dat dan? Hoe dat dan gaat? Of ik dat dan nog steeds onderzoeken? Misschien krijg ik dan het iets te verwerken wat ik dan?

Waar ik dan iets voor nodig heb? De vorm moet vinden voor het vinden omdat dat we dat zijn. Dat is verhalen vertellen en wat ik doe. Een stuk eigenlijk geen verhalenverteller meer. Bang voor. Als je zei als je ze als ik zet zich afvraagt of je ouders godzijdank leven ze nog meer bang om mensen te verliezen of voor het onheil dat iedereen nou eenmaal op en rond het hart treffen in zijn lijf.

Ja natuurlijk. Maar dat is geen actieve, neurotische angst waar je de hele dag door opgejaagd wordt. Nee, dat niet. Maar wel dat Korona, omdat ik dus dat daarmee wel zorgen maak. Ik ben er wel, maar waar maak je precies zorgen over dat ze dacht dat wij of zij toeval zijn?

Natuurlijk ziek worden, want ik had al lijden, maar dat dat wel maar een vind je niet voor volle zalen kan spelen is altijd erger.

Om die vervolgens af te spelen werd. Nee. Ja. En die ben dus nu een nieuw programma aan het maken. Dat heet dat eten dus al wat ironisch. Nu Ironside een avond met mij als ik begon. I try out en alles werd gecanceld. Dus is het een avond zonder mij, maar maandenlang.

En nu wordt een avwa mij. Maar die avond heel kort, want we doen vaak pas shows van 1 uur en dan gaat de biet eruit. Want anders hadden ze helemaal geen recettes.

Dus het is dus lastig. En ik in die zin ook, want ik zou dus in première gaan in De Kleine Komedie.

Dat was gewoon 12, 13, 14 november geloof ik ook. Vrijdag de dertiende zou ik in première gaan, maar ik ga dat. Ik ga dat ook niet in première laten gaan omdat ik gewoon niet weet in de omstandigheden hoe dat is. Om in de kleine ook mee te spelen met met anderhalf meter dus iedereen zo dicht is dat.

Dat is ook de vraag waarom. Ik weet niet hoe het gaat met die golven en zo, dus het is een soort van tussen het dit is het spelprogramma Wat ik wil gaan maken en ben ik al bezig. Het is natuurlijk niet raar tussen jaar, maar dat drijft je nog niet tot krankzinnigheid vooralsnog. Nee, omdat ik nu het programma maak.

Wat gewoon. Laat me zeggen het onder voorbehoud heeft van try outs.

Ik ga het even laten rijpen, dus veel dingen testen en het misschien nooit in première. Misschien gaat ga ik er drie jaar meespelen om toch de mensen te bereiken die je dan de hoeveelheid die je kijkt me heel onbevangen aan van ook prima.

Je hebt ook mensen, is de vakgenoten die zeggen ik sla een jaar over en ga volgend jaar door. Maar ik dacht al aan het vak zijn dat. Dat moet maar afwachten of volgend jaar dan wel kan. Moet ook een beetje doorgaan. En die theaters die die zit te springen, want die moeten ook willen waar het zegt. Jullie willen waar. Die willen mensen in hun in huis halen. Ook al zijn dat de tijd niet vol. Tot welke, welke kunstenaar of komiek of muzikant weet niet of schilder of schrijver?

Zal jij altijd Wendelin in tijden van nood? Of als je daar even doorheen zit? Of weet ik veel wat? Wie is jouw baken? Dat zijn er wel veel. Je bedoelt gewoon nummer één eentje als mijn klok.

Dus je klok uit het moment zelf nog nooit gehoord? Nee, maar bij Willem Nijholt. Klok mensen. Het is twaalf uur.

Het is een klok met allemaal die om klappende onderdelen als 12juli, zoals dat maakt voor geluid.

Heb je bedoelt waar ik met troost haal? Want dat zijn er dus wel. Ik een lichtend voorbeeld voor je, een baken en je ultieme held. Pablo Picasso zijn of Dalí in jouw geval Piets Picasso zelf denken? Ja, maar ik wil er dan toch veel meer noemen eigenlijk, want ik zit ook in de muziek. Het is geen BD, geen bedank. Bedankt Schrieck voor de Oscar.

Wilde Debitel bedanken voor hun muziek. Ik wil graag. Nee, het is Toon Hermans. Euh. Bijvoorbeeld de biografie van Toon Hermans.

Die zou, ik zou ook zo weer kunnen lezen.

Fluiters is voor jou die ene goeie biografie heeft, blijkt uit dat boek.

Dat is altijd het antwoord waar je naar op zoek ben. Geef dan zelf het antwoord op de volgende vraag.

Nee. Iemand tro? Maar dat kan dus. Dat is dus helemaal van Veenen, dat is al. Dat is nog steeds wel misschien. André van Duin omdat het een soort van tv troost van familie van je jeugd geeft. Maar heb je altijd nog in volle vervoering? B. B. B. Kan jij nog in volle vervoering brengen?

Je krijgt op je bek uit, maar daar moet je een beetje toch?

Nou ja, ze is zeker dit geen overtuigend antwoord is.

Hallo Herman van Veen, over wie we het hebben. Niet zomaar iemand. Maar ik bedoel ik heb God.

Ik heb God. Ik kan in een soort helemaal een vampier is en dan ga ik ineens weer.

In welke periode zit je nu? Zit ik nu wel in een periode dat je ook afvraagt drukken? Ik zie het nu even niet echt in een periode in die periode. Ik ook. Ik ben ook fan van een hele hele hoop dingen, dus dat kan zijn. Ben ook bezig met het boek van Dusja. Dat is iets heel anders dan wanneer ik een kunstenaar en schippers kippers. Fantastisch. Het is ook een manier van kijken waar je, waar je, waar je, waar je even een wereld waar je even in kan zitten goed om je heen kijkt.

Zie je dat alles gekleurd is. Die als je die man nog kan. De interviewer dat heb ik gedaan. O ja, die staat ook in.

Gewoon even terug luisteren.

Het telefoongesprek over zijn ziekenhuisbezoek. Ja, dat heb ik gedaan. Maar dat is niet zoveel indruk gemaakt op je bruikbaars. Het zegt dat ik het zeg, maar jij was goed toen.

Maar hij was ook heel goed. Hij is fantastisch. Hij is fantastisch. Euh, dus dat het is dus dat kan mij.

Ik wou gewoon even naar een punt toewerken dat je zei van ja die dat.

Dat is voor mij. Dat is dat is de bron waaraan ik me laat. Maar ik hoop dat ik dit antwoord niet ga krijgen, dus dat maakt niet uit. Nee, dit is gewoon op een andere manier eindigen. Oh jawel, ja nee, dit is dit.

Dit is geen einde. Het gaat hem niet worden verborgen.

Ja, teleurstellend. Maar ik vind wel dat het er in moeten laten dit stukje om ofwel te laten horen hoe slecht jij naar een einde toe kan praten, maar dat je de ene een handje.

Je bent zo ongevoelig voor de wereld, je niet in mijn toonhoogten hoort van twaalf uur. De klok is nu wel heel andere dingen doen vandaag. Sorry, dat blijf je er nu gewoon.

Tot slot tot tot middernacht door keuvelen over het leven te mijmeren over je, maar dan wel een soort goeroe van zijn buurman naar het einde toe werkt, zullen dan eindigen met een liedje van Herman van Veen of een liedje van jezelf.

Of je het gaat om liedjes.

Nou, ik eindig soms met een liedje en ik vind dit eigenlijk wel. Ik vind het wel eens met een liedje te eindigen.

A leuk. Nog even zeggen dat je shows op tv komt. Groot succes, twee grote trustees moet het er nog even over hebben. Ja, nou hebben we het over gehad. Maar. Nooit komt de televisie. Je begint het met het soort met een soort krankzinnige persconferentie waarvan je eigenlijk niet begrijpt waar die overgaat. En dat is dus altijd die rare fantasiewereld waar je dan in zit. Hij is gewoon een soort gekken aan het woord die die denkt dat ie dat in een zaal vol journalisten aan het toespreken is.

Ja, maar die lijkt dus nu. Met terugwerkende kracht lijkt het een beetje een parodie op de persconferentie die we hebben gehad met een parodie op Stedenbouw die op alle persconferenties leegmaken het alleen maar de vorm laten zien. Eigenlijk. Wat als er nou echt niks aan de hand is en wat dat is eigenlijk?

En dan is het ook met videobeelden. Het wordt heel raar en je zingt een liedje wat heel vaak terugkomt op zich dan ook nog wel dapper is hoe vaak je dat hoorde, hoe je mensen blijft vermoeien met dat ene liedje.

Er is nog gesneden, want in de versie is het lied wat te staven.

Hebben de mensen nog veel veel vaker gehoord dat op een avond wat een publiek wattenstaafje wattenstaafje. Ja precies. Ja ja, heel goed dat. Ja, dat leek me wel he? Ja, dat is zo leuk om te doen om gewoon gewoon inzetbaar is. Pesten, dat is echt pesten. Echt niet gevaarlijk. Een beetje ook. Is ook gevaarlijk, maar dat is juist een terechte ergernis.

Werken bij mensen natuurlijk.

Ja ja, ja. En dan toch vrolijk mensen. En dan toch kijken of je weer kan winnen van de zak. Geld ermee moeten gaan zingen. En zo kan het wel. Nee, dat vind ik heel erg leuk. Euh ja, nee, ik vind dus deze deze tv van de tv registraties vind ik dit de leukste, de meest geslaagde tv. Ook omdat er al een tv element inzit. Ik had dus die persconferentie daar, dus was de tv studio.

En dat we zeggen waar de preview avond een soort preview van een show die gaat komen en dus is. Dit zou een goede inlay. Als mensen mij niet kennen, dan zou dit wat mij betreft een goeie inleiding kunnen zijn.

Wat mag dit proberen? Het is leuk met hoeveel enthousiasme.

Het zou me echt helpen. Zijn werk was er niet echt tevreden over. Maar goed, de comedy op tv. Maar ik ben niet wild enthousiast, want mijn show was net als mijn eerste regies Het Trenti die zo groots is uitgezonden. En die was niet echt de beste avond.

Dus het was toen ook steeds gezegd in interviews. Heb je er wel een beetje omheen gepraat?

Was toen met jou gepraat? Al als er niets was? Leuker dan? Wat een groot succes. 2. Ben je wild enthousiast? Ja, mensen zullen verbaasd. Dit is echt. Als je acht mensen nog niet gelachen hadden in hun leven. Nu het woord was, worden we onderbroken glasvezelkabel. Eerst zijn misschien een plastic zeil, eventjes de bank afdekken. Precies onderscheiden door van die lelijke vlekken krijg je toch kringen? Ja willen hebben? Nee jeetje Ronald, hoe jij heel vaak eindigt in die jeetje.

Nu weet ik het ook echt niet meer. Kun je nog een liedje? Wat is daar in godsnaam? Welk liedje wil je eindigen? Heb je wel eens wat anders vandaan? Dat het ook wel eens. Misschien maakt je een hele grote flater, want zou dat echt moeten? Maar was gewoon echt een heel gevoelig liedje gezongen dat je gewoon echt op het sentiment. Ja, misschien kunnen we daarmee eindigen? Ik wel. Dat zat in dat het einde nou ook sowieso in en in een groot succes 2 zit.

Zit dat? En het was een soort. Dat hebben we dus niet in de tv versie, maar wel in de on demand of in de grote versie. Een serieus liedje en dat was daardoor. Dat vond ik ook wel interessant als ik een serieus liedje ga zingen, maar eigenlijk geen bijbedoelingen bij zijn denk ik. Met Wanneer komt de game? Wanneer komt de omdraaien? Is dat dus inderdaad weer het verkeerde been? Ik werd wel geraakt en heb dus dat dat je.

Dat vind ik eigenlijk dan ook wel weer leuk. Uh serieus, dat heet binnen na de bui. Uh, het is een mooi liedje. Dat was de gevoelige snaar. Maar in welke show? Dat was mijn vorige programma? Wat met een drummer en toetsenist, maar nu eindigt met een toegift. En dat was eigenlijk wel serieus liedje als ik aan het eind van mijn Latijn. Dus misschien moet u daar dan eindigen als ik aan het eind ben. We zijn aan het eind van dit gesprek, aan het eind van dit Latijn van dit jaar.

En wat wel? Welke conclusie trekken in dat liedje?

Als ik aan het eind van mijn Latijn, euh, dan ben jij er om en weer. Dan ben jij om weer voor mij te zijn. Nou, bij wijze van spreken. Ik ben het liefdesliedje uiteindelijk liefdesliedje Voor je vrouw. Nou, die was er toen niet in zijn oude club geschreven. Dus het was voor Wim, was je dolverliefd? Nee, dat was dat was. Dat was dan gaan we nu of hebben. Wat? Dat vind ik dat met moeten gaan luisteren.

Heb je een roerig liefdespad gehad? Nee, nee trouwens. Nee.

Behalve dus doe je dit liggen als zei Van Als ik aan het einde van mijn mandaat gewoon erbij. Weet je wat het was? Het was in die tijd. Toen schreef ik toen schreef ik veel liedjes en dit was er. Dit was er één van de setlist. Dit is echt een heel oud liedje. Euh, jammer dat je daar geen Caren context bij wil geven, maar goed, misschien maak je het nu in mijn hoofd interessanter.

Nee, nee, nee. Nee, nee, nee, nee, je was gewoon verliefd.

En dat werd niet beantwoord ofzo.

Of niet. Verliefd ja deed. Wat was dat als een soort vertrouwdheid die ik, die ik, die ik euh, die ik had en dat heb ik in die in dat liedje willen leggen.

Je was erg bevriend met iemand, wil eigenlijk een beetje verliefd op zijn, zo zeggen ze.

Zo zou het kunnen zeggen dat je daar toen een liedje over hebt gezegd. Laten we nu ernaar gaan luisteren. Ik vond het heel gezellig dat je bij mij langs wilde komen. Het is echt een aanrader voor andere gasten. Ik spreek gewoon bij Gijs af. Thuis heb je die klok en je hebt je graag lekkere koffie en water en pizza's. En ja, ook lekker eikenboom. Een liggen zelfs een cadeautje. Dus uhm, kom hierheen met z'n allen. Ook luisteraars.

Misschien moet je gewoon je kroonen afstand kunnen niet zoveel in.

Dan denk je dat je wel echt de klassieke muziek herademen. Wordt het ook wel een Lyga genoemd?

Als ik aan het eind ben van mijn Latijn, als de moed zelfs mijn schoenen heeft verlaten.

Als ik alleen nog maar kan denken in termen van pijn om die te vrede te praten. En als ik zo moe ben dat ik er niet meer van kan slapen.

Als je merkt dat de dag niet. Al zeker als ze om mij heen begroet met. Weet je een weg te vinden nabij de grote. Als ik mijn klanten niet meer kan verbergen als ik ziek ben om zo al zeer. Als ik het wordt allemaal alleen maar erger dan weer een nieuw licht. Dat was. Dit was met Groenteman in het nieuwe Normaal en Ronald Snijders Mijn naam is Gijs Groenteman. Maakt deze podcast samen met Daan Hofstee. U kunt zich abonneren op alle mogelijke manieren.

Deze podcast. U kunt ons een mailtje sturen. Podcast Het Volkskrant.nl. En u kunt dus volgen op Instagram. Met Groenteman. O ja, en geef ons lekker veel sterkte als het kan. Ik lees in de Volkskrant dat kennis van zaken bij mij gerust dat ik mij daardoor sterker in mijn schoenen voorstellen. Eigenlijk zou iedereen de Volkskrant moeten lezen. Gun jezelf ook de Volkskrant. Ga meteen naar Volkskrant.nl, Slash nu en leest de krant tot acht weken voor.

Maar vier euro stopt vanzelf volgens de actie voorwaarden.